Door allerlei omstandigheden gingen er de nodige maanden voorbij voordat ik een nieuw bezoek aan mijn tante kon afleggen. Uiteindelijk hadden we in het najaar een datum afgesproken voor ons derde SM-avontuur. Het toeval wilde dat de woningen in haar wijk in die periode opgeknapt werden. De renovatie gebeurde in verschillende fasen, zodat de huurders er gewoon konden blijven wonen en niet tijdelijk hoefden te verhuizen. Echter, ook die derde keer zouden we te maken krijgen met onvoorziene omstandigheden. Haar grote liefde voor huisdieren was daar mede schuldig aan.Toen ik bij haar op bezoek kwam, was duidelijk te zien dat er hard gewerkt werd aan de woningen in haar buurt. Mijn tante had van de gelegenheid gebruik gemaakt om een nieuwe achterdeur voor de keuken aan te vragen bij de woningbouwvereniging. Die nieuwe deur beschikte over een scharnierende klepje waardoor haar kat voortaan makkelijker naar buiten kon lopen. Dat klepje zou ons nog lang heugen...Zoals ik al eerder gemerkt had, was mijn tante heel creatief in het bedenken van spannende scenario's. Ook deze keer kwam ze weer met iets aparts op de proppen. De bedoeling was dat we ruggelings aan elkaar vast zouden zitten. Met touw of koord was dat waarschijnlijk niet gelukt, maar met handboeien moest het mogelijk zijn. Als voorbeeld liet ze enkele foto's zien uit de Amerikaanse magazines die ik de eerste keer voor haar had meegenomen. Ik was meteen enthousiast over deze originele opzet, maar vroeg mij wel af hoe we dan weer los moesten komen. Mijn tante had haar huiswerk echter goed gedaan. Ze vond het te simpel om het sleuteltje van de handboeien gewoon ergens neer te leggen. In plaats daarvan had ze in de keuken een stukje touw opgehangen aan een lamp in het plafond. Aan het uiteinde ervan bungelde het sleuteltje ongeveer een meter boven de grond. Om het nog wat moeilijker te maken, zouden we het spel niet beginnen in de huiskamer. Doordat die vlak naast de keuken lag, zou het avontuur dan betrekkelijk snel afgelopen zijn. Het leek haar een beter idee om te beginnen in de logeerkamer. Die lag aan de andere kant van de woning en werd gescheiden van de keuken door vier tussendeuren. Vanuit de logeerkamer kon de keuken alleen bereikt worden door achtereenvolgens de badcel, de slaapkamer en de hal te passeren. Allemaal extra handicaps om het spel zo lang mogelijk te laten duren.Toen we samen de hele 'route' verkend en gecontroleerd hadden, zagen we eigenlijk geen onoverkomelijke problemen. Door alle discussies en voorbereidingen waren we dusdanig opgewonden geraakt, dat we besloten om het avondeten maar te vergeten en meteen van start te gaan. Deze keer wisten we zeker dat we niet gestoord zouden worden, want sinds enige tijd hield mijn tante een agenda bij met al haar afspraken en verplichtingen.In de logeerkamer kleedden we ons uit en maakten onze enkels vast met twee paar handboeien. Daarna plaatsten we kleine peilloodjes op onze tepels. Als fervent sportvisser had ik ooit bij toeval ontdekt dat deze handige loodjes ook voor SM-doeleinden te gebruiken waren. Ik had ze vooraf enigszins uitgerekt, zodat ze alleen wat druk veroorzaakten en niet echt pijnlijk waren. Om te voorkomen dat we elkaar tijdens het spel aanwijzingen zouden geven, hadden we tevens bedacht dat we onze monden zouden knevelen met plakband. We gingen ruggelings tegen elkaar staan en begonnen aan het lastigste gedeelte. Om het verschil in lengte en postuur tussen ons te compenseren deed mijn tante als eerste haar armen naar achteren. Met enige moeite slaagde ze erin om haar handen voor mijn buik te krijgen. Snel deed ik bij haar de handboeien om. De rest ging weer wat makkelijker. Door mijn lengte had ik weinig moeite om mijn handen voor haar lichaam te krijgen en de handboeien vast te maken. Bovendien bood deze manier van vastmaken ons een uitweg voor het geval we niet los zouden kunnen komen. In noodgevallen zou mijn tante zich langs mijn lichaam naar beneden laten glijden. Zodra ze eenmaal op de grond zat, moest het mogelijk zijn om aan elkaar te ontsnappen.Nadat we enigszins gewend waren aan de nieuwe situatie, wenkte mijn tante dat we met het spel moesten beginnen. Voetje voor voetje schoven we voorzichtig in de richting van de deur van de logeerkamer. Alhoewel we die afstand in een paar minuten hadden afgelegd, begon ik een vermoeden te krijgen van de hindernissen die ons te wachten stonden. Ik ontdekte al snel dat het heel belangrijk was dat we onze bewegingen gelijktijdig uitvoerden. Anders bestond de kans dat we ons evenwicht verloren en op de grond zouden belanden. En dan hadden we pas echt een probleem.Na ongeveer een uur waren we eindelijk in de keuken aangekomen. Het openen van de tussendeuren bleek keer op keer een regelrechte beproeving. Diverse malen waren we daarbij uit balans geraakt. Om ons evenwicht te bewaren hadden we vaak geen andere keus dan tegen de half geopende deur te leunen. Dat had dan weer tot gevolg dat die deur terugviel in het slot en we opnieuw moesten beginnen. Ook het passeren van de slaapkamer ging niet zonder slag of stoot door de onhandige plaatsing van het bed. Typisch iets dat normaal gesproken niet opvalt, dacht ik bij mezelf.Enigszins bezweet en verhit stonden we in de keuken op adem te komen. Eigenlijk wilden we allebei nu wel een punt zetten achter het avontuur. Het was leuk om dit spel een keer geprobeerd te hebben, maar het plezier ervan woog niet op tegen de vele inspanningen. Ongewild zouden we echter nog enige tijd door moeten gaan. Toen we namelijk om ons heen keken, bleek het sleuteltje nergens te bekennen. Terwijl mijn tante ongelovig naar de lamp in het plafond staarde, viel mijn oog op een grote kat die op de keukentafel lag en ergens mee aan het spelen was. Dit was duidelijk niet de kat van mijn tante, drong het tot mij door. Ongetwijfeld was dit exemplaar afgekomen op het schaaltje met melk in de keuken. Daarna was hij kennelijk in een speelse bui aan het dunne touw gaan hangen en had alles losgetrokken. Mijn tante had inmiddels ook begrepen hoe de vork in de steel zat en keek nijdig naar het klepje van de deur. Vermoedelijk gebeurde het wel vaker dat er vreemde katten bij haar naar binnen liepen, maar in dit geval kwam dat wel heel ongelukkig uit. Ik wees met mijn vingers in de richting van de achterdeur. We moesten nu zien te redden wat er te redden viel. Als we samen voor het klepje van de deur gingen staan, konden we in ieder geval verhinderen dat de kat er met het sleuteltje vandoor zou gaan.Een kwartier later stonden we nog steeds voor de deur en was er niets gebeurd. Ik had mijn tante al een paar keer een teken gegeven dat ze de afgesproken ontsnappingsmogelijkheid moest gebruiken. Klaarblijkelijk vond ze het daar echter nog te vroeg voor, want keer op keer schudde ze het hoofd. Net als bij de vorige gelegenheden, bekroop mij ook nu weer een gevoel van ergernis over haar eigenzinnige gedrag. Als zij eenmaal een bepaalde opzet in haar hoofd had, kon ze daar maar moeilijk afstand van doen.De kat had inmiddels alle belangstelling voor het sleuteltje verloren en leek langzaam in slaap te sukkelen. Dat was misschien een mooie kans om onszelf te bevrijden. Voorzichtig schoven we op in de richting van de keukentafel. Daar aangekomen ging mijn tante met haar onderlichaam tegen de rand van de tafel staan. Met een beetje geluk zou ik op die manier het sleuteltje kunnen pakken. Omdat ik geen zicht had op mijn handen, kon ik niet voorkomen dat de handboeien het tafelblad raakten. Voordat we ons realiseerden wat er gebeurde, was de kat verschrikt opgesprongen en had zijn voorpoten in de borsten van mijn tante geplant. Gelukkig voor haar zette hij niet door en sprong meteen van tafel af. Blijkbaar was hij nog meer van ons geschrokken dan wij van hem.Opgelucht haalden we adem en concentreerden ons snel weer op het sleuteltje. Nadat ik dat eindelijk te pakken had gekregen, liepen we tegen de volgende hindernis aan. In onze haast om het spel te beginnen, hadden we geen aandacht besteed aan de slotjes van de handboeien. Die onnadenkendheid brak ons nu op. Het bleek namelijk dat de slotjes van mijn handboeien aan de verkeerde kant zaten. Keer op keer tastte ik vergeefs met het sleuteltje de gladde onderkant van de boeien af. Na de nodige zweetdruppels moest ik constateren dat we op deze manier geen stap verder kwamen. Onwillekeurig keek ik naar de handboeien van mijn tante. Ik kon wel juichen toen ik zag dat bij haar boeien de slotjes aan de goede kant zaten. Ik legde het sleuteltje terug op tafel en gebaarde dat we ons om moesten draaien.Even later stond ik met mijn onderlichaam tegen de keukentafel gedrukt. Ik had het sleuteltje vlak onder mijn geslacht gelegd, zodat mijn tante het makkelijk zou kunnen pakken. Eindelijk zagen we licht aan het einde van de tunnel. Het zou echter nog een hele tijd duren voordat het haar lukte om de handboeien open te maken. Dat was voor een groot deel haar eigen schuld. Doordat de oplossing van ons probleem binnen handbereik was, verbeterde haar stemming aanmerkelijk. Ze vond het nodig om wat aandacht aan mijn slappe lid te besteden. Dat was voor mij niet onprettig, maar toch liet ik merken dat ik liever zou zien dat ze ons eerst even zou bevrijden. Daar kwam ze na verloop van tijd zelf ook achter, toen ze merkte dat mijn stijve piemel het haar verhinderde om nog langer bij het sleuteltje te komen. Door het voortdurende contact met haar handen, lukte het mij ook niet om mijn erectie te verminderen. Ze was niet echt blij toen ze ontdekte welke oplossing ze zou moeten kiezen.Toen de eerste klodders sperma op haar mooie keukentafel belandden, wist ik dat dit bizarre avontuur toch nog op een bevredigende manier zou eindigen...