De zon scheen, het was heerlijk weer, genietend zaten Chris en Angela op een terrasje. Zacht klonk er een achtergrondmuziekje. Voor hun stond een heerlijke expresso, een broodje gezond voor Chris, Angela zette haar tanden in een baqeute met zalm. Heerlijk, de hele dag nog voor zich, ze wilde graag haar wintergarderobe aanvullen, dus dat zou winkel in, winkel uit worden.

20 kilometer verderop was korporaal Munk bezig met regulier onderhoud aan zijn vrachtwagen. De beroemde roze lijst met aandachtpunten lag naast hem, alle onderdelen werden nagelopen. Gelukkig was alles goed, een likje verf was dit keer voldoende. Even tijd voor een bezoek aan de cadi-wagen, een warme bak koffie, een broodje kroket, dan zou hij het wel vol kunnen houden tot de lunch.

Nog eens 20 km verder reed een gestolen bestelbus, volgeladen met explosieven, dwars door de toegangspoort van de kerncentrale. De bewakers schoten op de bestuurder, gericht, maar bij de hoge toren aangekomen was het te laat. Een knal, een scheur, even werd de wereld rood, even later was er geen wereld meer.

De kracht van de explosie gooide Angela tegen de grond, in de verte zag ze een enorme paddestoelenwolk ontstaan, angstig keek ze naar Chriss, die ook niet wist wat er gebeurde. Toen even later ook nog eens de alarmsirenes begonnen te loeien, besefte ze dat er iets vreselijks aan de hand moest zijn. Hard liepen ze naar de auto toe, die op de grote parkeerplaats bij de kerk stond. Op de autoradio hoorden ze wat er gebeurd was, beseften dat ze het geluk hadden gehad bovenwinds van de explosie te zitten.Het werd iedereen aangeraden om zo snel mogelijk uit de buurt te komen.

Op het kazerneterrein klonken inmiddels alle alarmbellen, ooit was er wel eens geoefend op dit scenario, het had toen een beetje overdone geleken, maar iedereen wist wat nu te doen. Uit alle hoeken en gaten klonken de bevelen, in no time stond er een konvooi gereed, om op een veilige plaats een opvangkamp op te zetten. De mp zou de wegen vrijhouden om de stroom vluchtelingen vrij baan te geven. Alle belangrijke knooppunten waren al in kaart gebracht.

Angela en Chris volgden de snelweg in oostelijke richting, weg van de fall out, weg van de vernietiging. Na een uur rijden kwamen ze bij een eerste controlepost aan. Paspoorten werden bekeken, ze mochten doorrijden. Op de radio hoorden ze inmiddels dat er een vreselijke ramp had plaatsgevonden, misschien wel 1 miljoen doden, en nog veel meer gewonden. Vanaf nu zou er een nachtklok heersen, alle aanwijzingen van de militairen zouden opgevolgd moeten worden.

Korporaal Munk had de leiding over wachtpost 33, iedere auto die langskwam werd grondig doorzocht, op sporen van springstof, of eventuele terroristen. Hier hoorde ook een grondige visitatie bij, het afgelopen uur had hij zo al 4 vrouwen kunnen bevoelen. Met bijzondere aandacht had hij in beha's gevoeld, vingers in kutjes gedrukt, ja, alles voor volk en vaderland. En nu stond ineens Angela voor hem. Dat zag er goed uit, die wilde hij wel eens beter bekijken. Uitkleden, was zijn opdracht, maar dat ging Chris even te ver, luid protesteerde hij, met welk recht ze dit dachten te doen. De loop van de Fall deed hem terugdeinsen, zeker toen hij hoorde dat deze op scherp werd gezet. Aan haar haren werd Angela de controletent ingetrokken, met een mes werden haar kleren van haar lijf gesneden. Gillend dat ze geen terrorist was, dat ze op de vlucht was, dat ze meewerkte, dat ze.....

Munk keek verlekkerd toe, hapklaar brokje, zijn tong ging over zijn lippen. Voor zich zag hij een paar heerlijke borsten, 2 tepeltjes, mooi roze, die er om vroegen door zijn vingers beknepen te worden. Op haar heuveltje zat een lekker streepje haar, zwart, en krullend. Jij , riep hij naar een soldaat, doe haar de handboeien om, en zet haar in de hoek. Daar stond ze dan, handen vastgebonden boven haar, totaal machteloos. Ze voelde de handen van Munk op haar schouders, langzaam gingen ze omlaag, vonden haar borsten, haar tepels, waarom moest hij er nou in knijpen. Auw, niet doen, dat doet pijn, kermde ze. Oh, stop, niet doen, maar langzaam gingen zijn handen verder omlaag. Ze voelde zijn vinger op haar kutje komen, ze voelde dat hij deze naar binnen drukte. Gevolgd door een 2e, een 3e, hij zou toch niet...

Jawel dus, een 4e vinger kwam er bij, het leek wel of ze uitscheurde, dit deed vreselijk pijn, ze gilde het uit, laat me los, laat me gaan, ik heb niks gedaan. Met een geweer werd er op haar hoofd geslagen, het licht ging uit.

Of het een uur of een dag was, ze wist het niet, maar langzaam kwam ze weer bij kennis, wilde opstaan, maar dat ging niet. Vastgebonden lag ze op een tafel, haar billen omhoog. Om haar heen was het donker.Op de achtergrond hoorde ze wel stemmen, maar het drong niet helemaal tot haar door.Wat wel tot haar doordrong was een vinger, die haar billen beroerden. Eerst alleen haar billen, maar ze voelde hem er nu ook tussen komen. Niet doen, wilde ze schreeuwen, niet doen. In haar mond zat iets, wat haar schreeuwen tegenhield.En de druk hield aan, ze voelde dat er iets naar binnen drong, het deed pijn, het schrijnde,toch was het ook goed, ze voelde dat het haar opwond. Tussen haar benen werd het nat, natter, ondanks de prop in haar mond voelde ze het nog natter worden. De pijn was vreselijk, opgevuld, in dat nooit gebruikte gaatje, Munk leefde zich helemaal uit.

Met een luide kreun kwam hij klaar, spoot zich leeg, 2, 3, 4 stralen spoten naar binnen toe, morgen verhoren we haar verder, riep hij naar een andere soldaat, breng haar naar de gevangenistent!