Mijn naam is Paula, ben 24, en werk sinds een jaar of 2 op een kantoor.

Enige tijd geleden hadden wij een houten onderkomen buiten.
Het was een keet waar het niet bepaald warm was.
Het was in de periode tussen herfst en winter wat zeer ongunstig uitkwam.
Onze grote opslag lag in een container op stellingen, en als je daar dan iets moest halen..nou
dan was het wel eens bibberen geblazen.

Maar oke...het was nu eenmaal zo.

Mijn collega's bestaan zo'n beetje fifti-fifti uit mannen en vrouwen.
Eén mannelijke collega is sedert een paar maanden niet uit mijn hoofd te krijgen.
Het was toen, en nog steeds een kanjer om te zien, en ik was niet de enige die daar over dacht.
Deze collega, Edwin genaamd, had blijkbaar een zwak voor slanke dames.
Mijn vrouwelijke collega's hebben een variërend postuur, maar Edwin had toch méér oog voor dun.
Ik praatte wel eens met hem, en uit gesprekken concludeerde ik dat de dames wat hem betreft
niet dun genoeg kunnen wezen.

Een van mijn vrouwelijke collega's Ingrid geheete is zo'n slanke den...WAT zeg ik...een súper slanke den.
Ze draagt meestal een mooi pak, met toen daaronder een trui die maar nét op haar broek
aansloot. In dit soort kledij komt dan wel eens een stukje buik zichtbaar.
Zelfs als zij staande met hem praatte, en ze d'r haar bijwerkte, kroop haar trui wat meer omhoog.
Dit wordt hier op kantoor gelukkig geaccepteerd.
Hij zat ook regelmatig met haar te praten, en dan kwam jaloezie weer bij mij boven.
Ik werd er echt gek van.

Nu ben ik zelf óók gewoon slank, maar wilde tóch wat aan mijn figuur gaan doen, en
proberen hem voor mij te winnen. De vraag was alleen...hoe moest ik te werk gaan.
En ik moest vlug te werk gaan, want ik zag het niet zitten dat zij vriendschap zouden sluiten
Zoals ik al eerder zei, er wordt volstaan dat de dames met een beetje bloot buikje
lopen, maar tóch ook weer niet TE bloot.
En tóch wilde ik die taboe doorbreken, en er wat frivoler erbij lopen.

Toen ik na kantoortijd thuis kwam ging ik op mijn luie stoel zitten, en liet mijn gedachten gaan.
Hoe kon ik die schat voor mij winnen. Jaja...hij was blijkbaar vrijgezel.
Het nadeel was, dat ik nu een nieuw project thuis moest uitwerken, en dit sávonds op kantoor moest invoeren
op de computer.
Dit zou zo'n 7 weken in beslag nemen.
Ingrid was dus continu bij hem, en ik zat thuis. Daar baalde ik verschrikkelijk van.
De volgende dag op kantoor hoorde ik wat m'n geluk niet op kon.
Ingrid ging met vakantie. Ze had zóveel vrije dagen dat ze voor 2 maanden naar het buitenland ging.
Dit was voor mij de kans hem voor mij te winnen.

Tijdens de lunch viel mijn oog op een modeblad. Ik zat het ding door te bladeren.
De ene na de andere aangeklede plank bladerde ik weg, totdat ik stopte bij
een half aangeklede gratenbaal. Góh...die griet is écht mager. Hoe krijgen die meiden dat
toch voor elkaar. Ze droeg een uitgerafelde spijkerbroek, een 2 paar huid doorborende ribben
kwamen onder een opgeknoote blouse te voorschijn.
Nu hoefte ik niet zo'n gratenbaal te worden als deze vrouwelijke afbeelding hoor...alhoewel....
Mischien viel Edwin daar wel op.
Ik zou dat niet weten.

Nu ben ik een lekkere eter, en een vette hap gaat er op z'n tijd óók wel in, maar ik moest
dan nu maar eens gaan overschakelen op groenvoer.
En om maar eens gelijk te gaan beginnen, at ik de eerste dag maar eens niet, maar s'avonds zou
het slaatje eten worden.
Na de eerste werkdag thuis, begon ik flink trek te krijgen. Ik verlangde naar mijn bord met groenvoer.
Na dit te hebben opgepeuzeld kleede in mij uit, en ging ik in mijn ondergoed voor de spiegel staan.
Het gewicht kon mij niet schelen, maar wél hoe ik er uit zag.
Ik strekte mijn armen uit naar boven, alsof ik een kantoormap van een stelling zou pakken, en keek
naar mijn middel.
Mijn ribben waren best wel zichtbaar in deze uitgestrekte houding, maar ze mochten bést wel wat
beter te tellen zijn. Ik wist genoeg..................
Mijn hongergevoel was gelukkig verdwenen, en ik ging nog wat dingen doen.
Morgen was het weer een verse dag.

De volgende dag was het gewoonte getrouw weer werken geblazen.
Na werktijd ging ik even winkelen. Ik kocht een mooie lange rok, en keek naar een nieuw wit
overhemd. Ook een stropdas leek mij wel eens gaaf om te dragen.
Thuis moest ik het hele zaakje gaan passen en eventueel bewerken.
Het overhemd was natuurlijk weer te lang, dus dat moest ik inkorten.
Na wat passen en meten voor de spiegel mocht het eind resultaat er zijn.
Daar stond ik dan.

Om een beeld te schetsen...........
Een prachtige mooi lange rok, een overhemd wat aan de onderkant prachtig recht was afgewerkt, en
net aansloot aan mijn rok.
De stropdas maakte het geheel mooi af.
Ik keek naar mijn middel terwijl ik in normale houding met mijn armen naar beneden.
Toen strekte ik mijn armen naar boven.
"WOW" zij ik tegen mijzelf.
Mijn blote buik met navel werd mooi zichtbaar, en óók mijn onderste paar
ribben aan weerszijde kwamen een beetje te voorschijn. En dát wilde ik nu juist hebben.
Echter...die botjes zouden wat béter te tellen moeten zijn, maar dáár ging ik dus aan werken.
Ik ging er 100 % vanuit dat Edwin wel op mager moest vallen.

Tegen etenstijd begon ik weer mijn bord met groenvoer klaar te maken, en daarna op te eten.
Het smaakte weer heerlijk na een dag niet eten, maar na 3 dagen was ik dat spul zat.
Dan maar overgaan op crackers ? Maar die droge dingen haatte ik
Ik moest afvallen...FLINK afvallen.
"Wat moet ik nu beginnen" liep ik hysterich in mijzelf te praten.
Moet ik het dan maar anders gaan doen ? Wie dun wil zijn moet honger lijden.
Ik wil persé opvallen en vriendschap sluiten met Edwin, en daar wil ik best honger voor over hebben.
Na deze 3 dagen van groenvoer eten, nam ik het besluit om te proberen 3 dagen niets meer te
eten, en te zorgen dat ik écht mager werd. Ik wilde gewoon dat Edwin's ogen vielen op mijn dan super slanke taille en
, als hij dat aantrekkelijk vond, mijn onderste ribben.
Ohhh...ik wilde dit zo graag, want ik was dol verlieft op hem.
Ik MOET dit vol zien te houden. Het MOET !

Na de volgende dag keihard werken, moest ik mij zien te vermaken met andere dingen.
Ik had een reuze trek, maar moest mijzelf nu even pijnigen.
Er waren nu 4 dagen voorbij. 3 dagen groenvoer, en 1 dag niets.
Wat snakte ik nu naar een patatje met.

De dagen kropen voorbij.

Na een week begon ik mij lamlendig te voelen.
Verdorie...ik had honger. Ik kon mij niet meer zo goed concentreren met mijn werk thuis.
Ik liep tegen mijn eigen te schelden. Waarom moest ik dan ook verlieft worden op die man.
Na weer een week werkend te hebben doorgemaakt en zonder eten, ging ik weer voor de spiegel staan.
Er was nog niet veel verbetering.

Haastig liep ik in mijn ondergoed naar de telefoon die rinkelde.
Mijn vrouwelijke collega, zo vertelde men aan de andere kant van de lijn, bleef nog 4 weken weg.
Dus of ik haar werk óók even thuis kon overnemen.
Ik keurde dit alles goed.
Het gaf mij de gelegenheid om goed bij Edwin over te komen.
Dit telefoontje gaf mij nu extra doorzettings vermogen om te doen waar ik nu mee bezig was.
Ik ging er nu voor. Elke dag lekker werken, en niet eten.
En dit 2 maanden lang.

Na een maand ging ik weer eens voor de spiegel staan. Ik verging nu echt van de honger.
Zou ik nu wél resultaat hebben geboekt ? vroeg ik mij zelf af.
En warempel...het resultaat mocht er wezen.
Met mijn armen omhoog kwamen mijn onderste paar ribben nu beter voor de dag.
Ik was ECHT blij ! Nog één maand mijzelf pijnigen door te hongeren.

De 2e en laaste maand van hongeren was nu eindelijk voorbij.Ik kon niet meer.
Ik trok mijn kantoor kleding aan, en nam plaats voor de spiegel.
M'n hard klopte in m'n keel.
Ik strekte mijn armen uit naar boven en bekeek mijn buik.
Met mijn ogen taste ik mijn spiegelbeeld af naar boven richting mijn ribben.
"OH wat mooi" waren mijn gedachten. Hier MOEST Edwin op vallen.
Oh ik hoop het maar.

De volgende dag was het weer zover. Ik ging weer naar mijn werk.
Ik trok een dikke jas aan was het was koud en guur.
Er liepen nog vrouwelijke collega's in dunne truitjes en bloesjes, dus ik liep niet
voor gek in mijn enkele overhemd.
De houten onderkomen's stonden er nog steeds. Naast de keet stond onder een
afdak een groot rek waarin mappen stonden. Inderdaad....buiten ja...in die koude gure wind
Edwin en ik deelde een bureau samen. We zaten tegenover elkaar. We hielden de gewoonlijke
gesprekken over de zaken waar wij mee bezig waren.
Een paar meter links van mij stond het befaamde rek met mappen.
Ik had het geluk dat ze op dit moment op de bovenste plank stonden, en de rest van
de opslag leeg was. Maar ik kon helaas nog géén moment vinden om een map
te pakken, en dan te zorgen dat mijn overhemd naar boven kroop.
Ik wilde koste wat het kost aan Edwin mijn buik laten zien en mijn onderste ribben.
Het moest er echt vandaag van komen, anders was alles voor niet geweest.

Na een tijdje -ik kon mijn geluk niet op - vroeg Edwin of ik even naar hem toe wilde komen.
Al lopend naar zijn kant van het bureau bracht ik mijn haar paardestaart in model.
Mijn gedeeltelijke blote buik viel hem helaas niet op. "Pech" dacht ik.
Maar op de computer stond iets dat niet klopte, en een ordner moest erbij komen.
Dit was mijn kans, en ik zei dat ik hem wel even zou pakken.
Met kloppend hard liep ik naar het rek toe. Ik liep er om heen, zodat Edwin niet tegen mijn
rug aan zou kijken. Edwin was ff druk bezig met telefoneren.
Ik zocht zogenaamd de hele rij af, in de hoop dat hij mijn richting heen zou kijken.
Eindelijk.....we hadden oog kontact. Ik strekte mijn armen naar boven, en pakte de
desbetreffende ordner. Ik deed alsof Edwin niet naar mij zat te kijken, probeerde
de map tussen de anderen er uit te krijgen. Ik wist nu zéker dat mijn buik ontbloot was, en
dat mijn onderste ribben óók te zien waren. Dit had ik thuis voor de spiegel uit geprobeerd.
Ik probeerde mijn buik een beetje in te houden.
Ik voelde de koude wind langs mijn buik glijden.
De de ogen van Edwin taste mij van boven naar beneden aftasten en weer terug.
Hij glimlachte een beetje naar mij, maar zei niets. Shit..."is dat alles" dacht ik.
Bij terugkomst aan het bureau zat hij weer aan de telefoon. Hij viel niet op mij.
Ik was teleurgesteld.

Aan het einde van de dag pakte we weer onze biezen, en gingen naar huis.
2 maanden hongeren had dus niet geholpen. Hij valt dus niet op superslank.

Totdat...................Ik de volgende ochtend in een gewone lange trui op het bureau
een grote bos bloemen zag staan. En nog aan mijn kant ook.
Ik keek naar Edwin en vroeg "Wie heeft die bloemen gebracht ?"
"Vind je ze mooi ?" vroeg Edwin.
"Ik vind ze héél mooi. Zijn die van jouw ?" "Ja" klonk het uit Edwin's mond.
Ik wilde weer wat zeggen, maar Edwin viel me in de reden.
"Ik zag je gister bij dat rek staan, en bewonderde je prachtige magere figuur.
"Jammer dat je je kleren van gister niet draagt. Ik wil je graag wat beter leren kennen".

Van het een kwam het ander. EN.......inmiddels wonen we nu een jaar samen.
Al dat hongeren had gelukkig tóch z'n vruchten afgeworpen.
Ik eet nu weer gewoon, maar ben nog stééds even dun als toen.
En....ik loopt nog steeds - zei het af en toe - in frivole kledij.

Dus dames.....ook superslank, zoniet mager kan inslaan bij mannelijke collega's

Succes aan iedereen.

Paula