Het kuuroord in Zwitserland (2). Vervolg.


Het was de tweede dag van Anna’s verblijf in het kuuroord. Ze wist dat vanmiddag een tweede reeks behandelingen zou beginnen, maar daar maakte ze zich geen zorgen meer over, nadat ze gisteren voor de eerste keer in haar leven zo ongelooflijk heerlijk was klaargekomen onder de kundige handen van dokter Forest.

Een kamermeisje had haar geholpen bij het aankleden vanochtend. Ze had de veters van haar korset strakgetrokken -zodat haar taille strak was en haar borsten mooi rond omhoog stonden- en haar onderrokken vastgebonden; uiterlijk zag ze er nog net zo uit als de chique Haagse dame zoals ze hier was gearriveerd. Maar onder al die lagen kleding.... besefte ze voor het eerst in haar leven dat ze een vrouw was. Ze verlangde nu alweer naar een volgende behandeling van de dokter.

Ze ging met haar thee op het terras zitten, onder een parasol. Na enige ogenblikken kwam er een jonge vrouw bij haar staan, die vroeg:
‘Is deze stoel nog vrij?’
‘Jazeker’, zei Anna, ‘kom er gerust bij zitten. Ik ben Anna Steinmann’.
‘Mijn naam is Emmelie’, zei de ander. Ze had ongeveer de leeftijd van Anna, begin twintig.
‘Ben je hier allang?’ vroeg Anna haar.
‘Een paar weken al’, antwoordde Emmelie.
‘O, ik ben hier pas sinds gisteren - maar jouw behandeling is dus waarschijnlijk al bijna afgelopen?’
Emmelie keek haar vreemd aan. ‘Nee hoor, de meeste vrouwen blijven hier wel een paar maanden, sommigen wel een jaar. Je mag pas weg als je een positief medisch advies hebt van minimaal drie stafleden’.
Nu was het Anna’s beurt om verbaasd te kijken. ‘O, dat wist ik niet. Ben jij hier ook voor de behandeling van hysterie?’
‘Nee, ik had een heel andere diagnose’.
‘O, ik dacht dat dit een kuuroord was voor dames uit de hogere kringen die lijden aan hysterie’.
‘Nee, weet je het niet?’ vroeg Emmelie. ‘Dit is het Instituut voor behandeling van vrouwelijke seksualiteit. Er zijn heel nieuwe psychologische theorieen ontwikkeld in de afgelopen jaren, 1860, 1870, die periode. Die worden hier in de praktijk gebracht.’
‘En welke methodes worden dan gebruikt?’
‘Dat is geheel toegespits op de patient. Ik ben zelf heel lang seksueel misbruikt in mijn tienerjaren, door leden van de Societeit van mijn vader. Daardoor kan ik nu geen normale seksuele relatie meer aangaan. De doktoren gaan ervan uit dat ik nog wel een onderdanige relatie kan aangaan, en daarom word ik getraind in onderdanigheid.’

Anna was geschokt. ‘Hoe gaat dat dan in zijn werk?’
‘Het belangrijkste uitgangspunt van hun psychologie is dat de vrouw van nature onderdanig is aan de man. Alle psychische ziektes bij vrouwen ontstaan doordat zij niet voldoende geleid worden door een man, vooral op seksueel gebied. Vrouwen die te lang het zonder seksualiteit moeten stellen; of vrouwen die zich verzetten tegen seks, wat natuurlijk onnatuurlijk is; of vrouwen met afwijkende seksuele ervaringen, zoals ik, kunnen psychische klachten ontwikkelen en kunnen hier seksueel worden begeleid’.
‘En die behandeling is voor iedereen anders?’
‘Ja, precies toegespitst op jouw situatie en klachten’.
‘Hmmm... dus jij weet ook niet wat voor behandeling mij vanmiddag te wachten staat?’
Emmelie kon het niet zeggen.
‘Hoe word jij behandeld? Of praat je daar liever niet over?’
Emmelie nam een slokje van haar thee. ‘Hier word ik getraind door verschillende artsen. Ik word dan bijvoorbeeld vastgebonden in een leren tuigje, verder helemaal naakt, en moet op m’n knieen met de arts meelopen. En als er een punt komt waarop ik echt niet meer verder kan, gaan ze nog net een stapje verder, om me te trainen het vol te houden. Onder mijn rokken mag ik geen ondergoed dragen, maar ook daar draag ik de hele dag een leren tuigje dat op een speciale manier is vastgemaakt... nee, ik kan het niet vertellen... en dat me eraan moet herinneren dat ik seksueel onderdanig moet zijn aan mannen’.

Anna nam Emmelie nog eens nauwkeurig op. Ze zag er heel normaal uit, een beetje bescheiden, een onopvallend gezicht - ze kon zich niet voorstellen dat ze naakt was onder haar rokken en daar vanalles droeg....
‘Verder word ik nu geoefend in het afzuigen van mannen’, ging Emmelie verder. ‘Hier dicht bij ligt het dorp R--, daar is een herensocieteit waar regelmatig orgieen worden gehouden. Als je wat verder bent in je behandeling moet je daarheen, om alles in de praktijk te brengen’.
Anna was totaal geschokt. ‘Ik ook?’
Emmelie keek haar glimlachend aan. ‘Ik weet niet wat jouw behandelplan is...’


Aan het einde van de middag werd Anna gehaald. Deze keer ging ze niet zwemmen of naar de veranda, maar werd ze mee naar binnen genomen naar een behandelkamer. Van te voren was haar verteld dat het ging om een heel nieuwe techniek, het modernste van het modernste, waar al zeer goede resultaten mee waren behaald bij vrouwen met hysterie. ‘Dit is zeer belangrijk voor je genezingsproces, je moet het dus goed proberen te doorstaan’, was haar duidelijk gemaakt.
Langs de brede wand van de kamer stond een bed met het hoofdeinde naar de muur, zodat de arten er goed omheen konden staan. Er waren drie artsen aanwezig, dokter Koch en twee mannen die Anna nog niet had ontmoet. Er waren twee verpleegsters, waarvan een een jong meisje was.

Zogauw ze binnenkwam werd haar te verstaan gegeven dat ze zich moest uitkleden. Het jonge meisje hielp haar met het losmaken van het korset. Anna voelde een enorm gevoel van schaamte in zich opkomen zogauw haar borsten vrijkwamen uit het korset. Haar tepels staken strak omhoog en ze wist niet of dat wel normaal was. Ze moest op het bed gaan liggen. Weer werden haar benen in beugels gehangen, maar deze keer werden ze ook stevig vastgebonden. Terwijl de ene verpleegster daarmee bezig was, klikte de ander ijzeren ringen om haar polsen en begon haar armen vast te binden tot zij zo stevig vastlag dat ze zich niet meer kon bewegen. De artsen schonken nauwelijks aandacht aan het geheel, twee praatten zachtjes, de ander bladerde door een tijdschrift, het geheel ging zeer rustig en routinematig.

Maar Anna voelde zich helemaal niet rustig. Wat ging er gebeuren? Waarom bond men haar vast? Pas toen ze helemaal goed vast lag op het bed, naakt, haar borsten vrij, haar benen wijd, helemaal geopend, kwamen de artsen dichter bij het bed staan.

‘Begin bij haar rustig aan, gewoon met de laagste standen’, zei dokter Koch tegen de oudste verpleegster, blijkbaar een hoofdverpleegster. ‘We gaan uiteindelijk door tot de 20, maar laat het vandaag maar bij stand 11 of 12, afhankelijk van de reactie’.
De zuster knikte dat ze het begrepen had. Ze pakte een soort rubberen slangetje, waar aan het uiteinde ijzeren draadjes uitstaken, als een soort rond kwastje.

De jonge verpleegster draaide een knop om en hoofdverpleegster zetten zonder waarschuwing of enige voorzichtigheid het ijzeren kwastje tegen Anna’s openliggende kut. Het leek alsof er duizend speldenprikken tegelijk in haar kut staken, steeds opnieuw prikkend en stekend. De verpleegster bewoog over haar kut heen en zei onbewogen tegen het jonge meisje: ‘Zet het voltage maar op stand 2’.

De pijnprikkel werd erger en steeds werd na enkele minuten de stand van de electriciteit hoger gedraaid. Anna probeerde het te verdragen en zich in te houden, maar zij begon steeds zwaarder te ademen en bij stand 9 hield ze het niet meer. Ze kon het kreunen niet tegenhouden en probeerde te kronkelen, wat niet lukte, omdat ze stevig vastgebonden lag.

De stand werd op 10 gezet. ‘Aaaah...’ Anna ademde scherp in van de pijn.
De hoofdverpleegster bleef geconcentreerd bezig, zonder acht te slaan op Anna’s reacties, en bewoog het apparaatje proffesioneel over haar kutje. Ze trok de grote kutlippen een beetje opzij, zodat ze de ijzerdraadjes goed tussen de lippen kon plaatsen, bewoog langzaam over de kleine lippen en duwde het apparaatje stevig tegen haar kutgaatje. Daarna weer omhoog en werd de clitoris weer bewerkt. Anna kreunde van de constante en intense stroom van pijnprikkels.

‘Stand 11’. Anna hield het niet meer. Ze begon te kermen en te smeken. ‘Au, nee, alstublieft, laat het stoppen, ik kan niet meer, au, aaah!’ Ze begon zelfs te huilen van de pijn. De jongste arts begon nu aantekeningen te maken. Er was zacht overleg, dat Anna niet kon verstaan. Ze kon het niet veel langer verdragen - er moest een einde aan komen! De arts keek op naar de verpleegster en knikte kort. ‘Doorgaan tot 12’.
Nu begon Anna echt te schreeuwen. De verpleegster ging onverstoorbaar verder, zonder haar te ontzien. Weer ging ze alle plekjes langs, om uiteindelijk bij de gezwollen clitoris uit te komen, die onbeschermd open lag, tot het uiterste geprikkeld. Ze draaide er rondjes omheen en streek erover heen, tot Anna begon te kreunen ‘Ah aaah’, steeds luider, tot ze met een luide schreeuw klaar kwam, van intense pijn en intens genot tegelijk.

Het apparaat werd uitgeschakeld. Anna lag na te hijgen, terwijl het jonge verpleegstertje het apparaat begon schoon te maken en de artsen een nabespreking hielden.
‘In de komende dagen opvoeren naar 20’, zei Koch kortaf aan de hoofdverpleegster. Zij knikte en maakte een aantekening.
Naar stand 20, dacht Anna in paniek. Stand 12 was al nauwelijks meer te verdragen, nog hogere standen was echt onmogelijk! Ze lieten haar nog bijna een uur zo liggen, vastgebonden en open en bloot, terwijl zij het vooruitzicht van stand 20 kon overdenken. Nee, dacht ze, morgen pak ik m’n koffers en ga weg!
Maar dat zou niet zo makkelijk gaan...


[wordt vervolgd]



[ lees ook van Shenna:
De screentest (categorie overig)]