Het kuuroord in Zwitserland (1)


Anna was de dochter van de heer Steinmann, handelaar in Den Haag. Zijn zaken in oosterse specerijen liepen goed en de familie Steinmann behoorde dan ook tot de upper class van het Den Haag van het einde van de 19e eeuw. Ze bezaten een groot pand vlak bij het Lange Voorhout en een buitenhuis in Scheveningen, vlak bij zee. Aangezien mevrouw Steinmann overleden was, was er een huishoudster die zorg droeg voor het huishouden, met behulp van een sleep diensterstjes en ander personeel.

Voor Anna was het beneden haar stand om zich daar mee te bemoeien. Zij moest, zoals het de gegoede meisjes in die tijd betaamde, braaf thuisblijven tot zich een echtgenoot aandiende. ’s Middags ging zij op theevisite en ’s avonds naar theatervoorstelling of een soiree - als haar vader haar tenminste wilde begeleiden, of anders een van haar neven. En anders zat zij thuis en vloog haast tegen de muren op van verveling.

Anna was een mooi meisje, slank en teer, met een heel blanke huid. Ze was begin twintig en had in feite alles wat haar hartje begeerde. Maar door het verstikkende keurslijf van haar milieu, en de beperkingen die golden voor een meisje van haar stand, waardoor ze geen stap alleen mocht doen zonder mannelijke begeleiding, begon het bergafwaarts met haar te gaan. Ze voelde zich echter hoe langer hoe ongelukkiger en kreeg last van huilbuien en angstaanvallen.

Mijnheer Steinmann wist geen raad met zijn dochter en liet een arts komen. Deze ondervroeg en onderzocht haar zorgvulding, en sprak daarna zijn bevindingen door met de heer Steinmann.
‘Uw dochter lijdt aan een zeer veelvoorkomende kwaal, waar veel jongedames aan lijden’, liet de arts hem weten. ‘Het wordt hysterie genoemd en er zijn maar twee behandelmethodes voor. Zij kan kalmerende middelen gaan slikken, zoals chloraal of morfine. Een andere goede behandelmethode, maar natuurlijk wel veel duurder, is gaan kuren in Zwitserland. Dat zou u kunnen overwegen als de geneesmiddelen niet voldoende werken’.
‘Weet u een goed kuuroord dat u mij aan kunt raden?’
De dokter keek de heer Steinmann aan van onder zijn wenkbrauwen.
‘Ik denk dat ik een heel geschikt kuuroord voor Anna weet’.
De vader zuchtte diep. ‘Het maakt mij niet uit hoeveel het gaat kosten. Zij moet onmiddellijk gaan kuren. En ze komt pas terug als ze helemaal genezen is!’


Anna werd pas laat op de dag wakker. Ze was gisteren aangekomen, na een lange treinreis en men had haar naar deze prachtige suite in het kuuroord gebracht. Vandaag zou haar behandeling beginnen. Ze belde voor een verpleegster om haar te helpen baden en aankleden. Daarna kreeg zij te eten op het terras, met prachtig uitzicht over de bergen. Het kuuroord lag zeer afgelegen en de omgeving was precies wat men zich van Zwitserland voorstelde. Ze was blij dat ze hierheen was gegaan.

Voor haar voelde het als een groot avontuur: ze had nog bijna niets meegemaakt in haar leven. En nu die reis en deze mooie bergen; en wie weet zou ze in de komende tijd nog wel wat van de omgeving kunnen zien.
Een verpleegster verstoorde haar gedachten. ‘Uw arts wil graag met u spreken, juffrouw Steinmann’. Anna werd naar zijn spreekkamer gebracht.

Die middag had zij een zeer lang gesprek met de arts, de heer Koch. Hij was een al wat oudere man, zwart haar, en met een scherp gezicht. Anna voelde zich een beetje geintimideerd door hem. Maar hij was heel vriendelijk en vroeg haar uitgebreid over haar jeugd en haar moeder, haar toekomstdromen en haar huilbuien. Zij vertelde hem zeer openhartig en op een gegeven moment vroeg hij:
‘Bent u ooit intiem geweest met een man?’
Zij bloosde, want over zoiets sprak een dame niet. Maar hij drong aan, hij was arts, het was van belang voor zijn diagnose, ze kon het hem gerust vertellen.
‘Nee’, zei ze ongemakkelijk, ‘ik weet er ook eigenlijk niets van’.
‘En heeft u wel eens fantasieen over mannen, of over aangeraakt worden?’
‘Nee, nee, ik heb altijd geleerd dat het lichaam grote zonde was, en dat je je moet bedekken, ook voor jezelf’.
‘En binnen het huwelijk?’
‘Dan zijn er huwelijkse plichten’, zei ze weifelend, ‘maar ik weet niet wat dat is’.
Dokter Koch knikte bedachtzaam.
‘Is er iets mis met mij?’ vroeg Anna geschrokken.
‘Nee, je valt juist precies in het ziektebeeld dat wij hier behandelen. Maak je maar niet ongerust. Morgenmiddag begin je met baden, buiten in het meer. En daarna begint dan je eerste reeks behandelingen’.

Het meer lag achter het kuuroord en er waren steigertjes in aangelegd waar de dames langs konden zwemmen, allemaal voor de gezonde lichaamsbeweging en de frisse lucht. Op de grote veranda stonden ligbanken, die uitkeken over het meer en de bergen, gescheiden marmeren muren. De verpleegster had Anna na de waterkuur naar een ligbank gebracht, waar zij haar peignoir moest uitdoen en naakt onder het laken gaan liggen.
‘De dokter komt zo bij u’.
Niet veel later kwam de verpleegster terug met de dokter, een jonge man deze keer.
‘Dit is dokter Forest’, zei de verpleegster kort. Hij begroette haar met een licht Engels accent. De verpleegster trok het hoofdeinde van de ligbank waarop Anna lag nog iets omhoog, zodat ze iets rechter op zat.
‘Ja, en komt u maar met uw benen...’
Niet begrijpend keek Anna naar de beugels die de verpleegster langs het bed omhoog had geklapt. Ze hielp Anna haar benen daarop te leggen, zodat ze wijd gespreid en opgetrokken lag.
‘Maar...’ Anna klampte zich vast aan het laken, het enige dat haar nog bedekte in deze schandelijke houding. Ondertussen was de arts bezig geweest met een apparaat dat tegen de achterwand hing, en waar Anna nog geen aandacht aan had besteed. Ze had geen idee waarvoor het diende. Dokter Forest kwam nu naar haar toe met een langwerpig apparaat in zijn hand en ging naast haar rustbed zitten. Ondertussen bleef de verpleester ter hoogte van haar knieen staan, erop toeziend dat zij haar benen niet zou sluiten.
‘... wat is de bedoeling? wat...’ stotterde Anna.
De arts bracht het apparaat tussen haar benen, gevaarlijk dicht bij het verboden gebied, waar ze nooit aan had mogen zitten omdat het zondig en schandelijk was.
‘Als u bang bent mag u gerust uw ogen dicht doen, hoor’, zei dokter Forest.
Ze hoorde een zoemend geluid en voelde dat de arts het laken opzij schoof. Ze deed haar ogen dicht en enige ogenblikken later voelde ze een trillend gevoel recht tussen haar benen, in haar meest intieme vrouwelijkheid.

‘Oh....’ haar adem stokte en ze kronkelde om er onderuit te komen. De verpleegster greep haar knieen hardhandig vast. De arts liet even los, om haar te laten herstellen, maar drukte het trillende apparaat opnieuw tussen haar benen. Voorzichtig liet hij het langs de lippen van haar kut glijden, tussen de buitenste en de binnenste in, cirkelend rond haar kutgaatje, en weer omhoog, naar het gevoeligste plekje van haar lichaam.
‘Oooh aaahhh...’ Ze brandde van schaamte, omdat ze bekeken en betast werd op het meest intieme deel van haar lichaam, dat ze zelf nog nooit had bekeken, nauwelijks had aangeraakt. En tegelijkertijd werd ze overspoeld door het heerlijkste gevoel dat ze ooit gevoeld had, waar ze wel op móest reageren door te kreunen en kreetjes te slaken. Ze voelde, tot haar eigen ontzetting, dat ze haar heupen naar voren duwde, zodat ze de trillingen nog beter voelen zou.

Dokter Forest, gespitst op alle reacties van de patiente, voerde de druk een beetje op. Anna bleef zuchten en kronkelen van genot.
‘Zuster, stand 3 graag’.
Anna voelde dat de verpleegster haar knieen losliet en een knop omdraaide, blijkbaar aan het apparaat aan de muur achter haar. De trillingen kwamen nu sneller.
De arts bewoog het apparaat naar beneden, duwde haar kutgaatje er een beetje mee open, niet te ver... Het geil begon uit Anna’s kutje te stromen, ze stond op het punt, op het punt...
De dokter bewoog het apparaat weer omhoog, nu trefzeker naar haar clitoris, die hij zacht aanraakte, dan harder indrukte, iets ronddraaiend - zijn ervaren hand bewoog zich op en neer, de druk verhogend, tot Anna het niet meer hield.
‘Jaahaaa ooooh jaaa jaaa....’ Ze onplofte voor haar gevoel; intense sidderingen van genot trokken door haar kutje en tot diep in haar buik. ‘Ooooooh....’ zuchtte ze; de ontlading was volkomen. Ze voelde een diepe bevrediging en een totale ontspanning.

Anna haalde haar benen van de steunen af en drukte ze tegen elkaar, het laken lag er verfrommeld tussen. Al die tijd had ze het van boven nog stevig tegen haar borsten gedrukt gehouden; en nu de intense opwinding en de spanning voorbij was, geneerde ze zich des te meer dat ze zich zo had laten gaan. O, als de chique dames in Den Haag dit eens wisten, die nu met hun hoeden op wandelden op het Spui of thee dronken in de serre van het Kuhrhaus! Ze hield haar ogen neergeslagen.
Maar dokter Forest ruimde totaal onbewogen de apparatuur op, terwijl de verpleegster de beensteunen weer inklapte.
Toen de dokter wegliep knikte hij haar vriendelijk toe: ‘tot morgen, miss Steinmann’.

Die avond werd haar verstaan gegeven dat er een behandelplan voor haar was opgesteld door dokter Koch, mede op basis van het advies dat dokter Forest had gegeven. Toen Anna begreep dat beide heren haar reactie op het apparaat en haar klaarkomen hadden doorgesproken, kreunde ze weer, maar nu van pure schaamte en opgelatenheid.

De behandelingen aan het apparaat zouden worden voortgezet, maar onregelmatig, op de tijdstippen dat haar behandelend artsen het juist achtten. Ze mocht niet zelf aan dat gebied van haar lichaam komen, dat zou de behandeling kunnen verstoren. En bovendien zou de volgende dag een tweede reeks behandelingen worden gestart. Het werd Anna niet verteld wat dat zou inhouden. Maar na de behandeling van vandaag maakte ze zich daar geen zorgen over. Dat zou ze morgen wel zien. En voelen....

[wordt vervolgd]



[ lees ook van Shenna:
De screentest (categorie overig)]