Het kuuroord in Zwitserland (deel 3) - de doorbraak


De volgende ochtend liep Anna direct na het ontbijt naar het dorpje R--. Het was verder lopen dan ze dacht, ruim een uur, en toen ze aankwam ging ze onmiddellijk naar het postkantoor.
‘Ik wil graag een telegram sturen naar Den Haag’, zei ze tegen de postbeamte.
‘Dat kan, geeft u mij de tekst maar door’.
Die had ze onder de wandeling al bedacht.
‘Lieve papá. Ik houd de behandeling hier niet vol. Stuur alstublieft geld voor een treinkaartje terug. Wil graag z.s.m. terugreizen naar Den Haag. Anna’.
De beamte keek haar met een snelle blik aan, maar zei niets. Hij verstuurde het bericht en noemde de prijs. Ze kon het gelukkig net betalen van het losse geld dat ze in haar tasje bij zich had; heel veel meer geld had ze niet. Haar vader betaalde al haar rekeningen gedurende het verblijf in Zwitserland.
‘Ik wacht hier wel op een antwoord’.

Ze wandelde een beetje door het dorpje en zat een tijdje op het dorpspleintje in de zon. Na anderhalf uur ging ze terug en er was inderdaad net een bericht binnengekomen.
‘Het spijt me, lieverd, dan kan ik niet doen. Het contract getekend voor volledige behandeling. En ik wil zelf ook graag dat je helemaal geneest. Houd het even vol, de doktoren weten wat het beste voor je is. Mis je vreselijk. Je vader’.
Anna kreeg tranen in haar ogen. O nee, hier had ze niet op gerekend. Ze voelde paniek in zich opkomen en telde het geld dat ze nog had. Ze kon nog net een kort berichtje sturen.
‘Alstublieft, het is NOODgeval. Anna’.
Ze bleef nu wachten in het postkantoor, er stonden bankjes waar ze op kon zitten. Ze deed haar witte kanten handschoentjes uit en stopt die in haar tasje.

Een half uur later ging de deur open. Het jonge verpleegstertje stond er, met een mantel over haar uniform; samen met Karl, de jongeman die haar ook van de trein had gehaald. Bleek stond Anna op. Ze hadden haar gevonden. Ze wist niet dat haar vader niet alleen haar een telegram had gestuurd, maar ook een naar het kuuroord.
De tranen brandden in haar ogen. Ze wist dat ze nergens heen kon, ze had geen geld om ergens heen te gaan en haar vader wilde haar niet helpen. Met tranen in haar ogen liet ze zich weer mee terugnemen naar het kuuroord.


De drie weken daarna waren een hel. De behandeling met electriciteit werd voorgezet, om de dag een stand hoger. Anna verzette zich uit alle macht als ze naar de behandelkamer werd gebracht. En ze huilde en schreeuwde tijdens de behandeling, die steeds weer bij stand 1 begon, zodat ze weer alle stadia van pijn moest doorlopen. Ze probeerde zich los te rukken uit haar boeien, maar ze werd zo vakkundig vastgebonden dat ze zich nauwelijks kon bewegen en elke keer weer met wijd geopende benen lag en het elke keer weer moest ondergaan.

Soms, maar Anna wist nooit van te voren wanneer, werd deze behandeling afgewisseld met de ‘waterkuur’. Het frisse water van het meer, waar ze naakt in mocht zwemmen, was heerlijk verkoelend. En daarna mocht ze op de veranda gaan liggen, waar altijd dezelfde verpleegster haar hielp om haar benen op de steunen te leggen en het apparaat klaarmaakte - en het was altijd dokter Forest die haar dan behandelde.

De eerste keer had hij het laken van onderen opzij geschoven en haar uitgebreid met zijn vingers betast. Anna hield het laken stevig tegen haar borsten gedrukt en kneep haar ogen dicht.
‘Tot welke stand zijn ze gegaan?’
‘Veertien’, bracht Anna uit.
‘En ik hoorde dat twaalf al over je pijngrens is. Je lipjes zullen wel heel gevoelig zijn; ik zal voorzichtig zijn. Zuster, geef me de Triglyceride maar even aan’.
Anna keek wat de zuster ging doen; wat zou dat nou weer zijn? Ze wist ook maar zo weinig van dat soort zaken af. Maar ze vertrouwde dokter Forest, hij had toch zeker het beste met haar voor?

De zuster gaf een flesje aan en de dokter schonk een zachte, verkoelende lotion over haar openliggende lipjes uit. Het voelde eerst koud aan, maar al gauw begon hij de lotion kundig over haar kutje te verdelen, ieder plekje werd ingesmeerd en gemasseerd, niets werd overgeslagen. Anna ontspande zich; na de pijn van de afgelopen dagen voelde dit heerlijk aan. De dokter voegde nog meer lotion toe; het liep zelfs in een koud straaltje langs haar bilnaad naar beneden. Hij spreidde haar billen een beetje en veegde het straaltje daar uit - maar deze korte aanraking in dat gevoelige gebied voelde al heel plezierig. Anna was geschokt over zichzelf - maar ze kon het niet ontkennen: ze lag te genieten.

Nu kwam de zuster met de trillende staaf - en ook die werd door dokter Forest ingesmeerd met het glyceride-mengsel. En zo, superglad en heftig trillend, werd ze minutenlang behandeld, tot ze begon te hijgen en kreunen ‘oooh, ga door, jaa’ haar lichaam begon licht te schokken en ze duwde haar heupen zo ver mogelijk omhoog als ze kon. ‘Oh, dokter, ja, daar bovenaan, draai alstublieft rond, daar bovenaan, jaaah...’ en in schokkende golven kwam ze klaar, nog steeds duwend tegen de trilstaaf, tot haar klitje daar te gevoelig voor werd en ze terug moest houden, maar nog duwde zich een paar keer er stevig tegenaan, om ook de heerlijke nagolven, die samentrokken tot diep in haar buik, te voelen.

Hijgend ontspande ze zich en bleef slap liggen. Ze voelde dat de zuster haar hielp haar benen van de steunen af te tillen. Ze klemde het laken tussen haar benen, dat nat werd van de lotion - en, zo wist ze met stellige zekerheid, van het geil dat uit haar was gelopen tijdens de behandeling. Alle spanning van de afgelopen dagen vloeide uit haar weg. Dit was heerlijk, het heerlijkste wat ze kende.
Maar wat als ze het een niet zonder het ander zou krijgen? Dat ze deze behandelingen alleen kreeg omdat ze ook de pijnbehandeling onderging - zou ze dan nog steeds willen stoppen, zich blijven verzetten? Of zou ze dan willen dat het eeuwig doorging...?

In de week erna kreeg ze nog een keer een behandeling bij dokter Forest; en deze keer vroeg hij haar haar benen niet op de steunen te leggen.
‘Ik wil graag dat je zelf je benen optrekt en zo hoog houd als plezierig voelt. Je mag ze zelfs een beetje sluiten zolang je maar zorgt dat ik er goed bij blijf kunnen en je je in ieder geval open vóelt naar mij’, legde hij haar uit met z’n lichte Engelse accent.
Dit was weer een nieuwe ervaring voor haar, omdat ze nu voor het eerst macht had om enige invloed uit te oefenen op wat er met haar gebeurde. Hij liet haar ook weten dat ze zelf kon vragen om de lotion, of om een hogere trilstand, of juist lager.

‘Welke stand wil je nu, wat vind je fijn?’
‘Wat ik heel fijn vind....’ ze bloosde en voelde zich enorm opgelaten dat ze dit met hem besprak. Ze hakkelde om de juiste woorden te vinden. ‘Als hij, zeg maar, in een hogere stand staat, 3 of 4, maar tegen het einde, als ik... als ik...’
‘Als je op het punt staat om klaar te komen, bedoel je?’
Anna wist niet meer waar ze kijken moest. ‘Ja, dan vind ik het fijn als dan de stand naar beneden gaat, stand 2 of zelfs stand 1. Omdat het anders haast te... te eeh’.
‘Te gevoelig is’, vulde de dokter aan. ‘Ja, dat kan. Waarschijnlijk heb je een heel gevoelig kutje, omdat je pijngrens ook al zo laag ligt’. Hij refereerde daar zakelijk aan, zonder er op in te gaan.
‘Goed, ga maar liggen zoals het plezierig voelt’.

Hij behandelde haar bijna een uur lang, terwijl zij lag te kronkelen in alle mogelijke standen; ook op haar buik, met haar benen wijd liggend, en later op haar knieen met haar kont omhoog naar hem toe. Ze kwam drie keer klaar. Na die keer zag ze hem niet meer. De laatste pijnbehandelingen waren aangebroken.


De medische staf was bijeen om verschillende patientes door te spreken. Anna was een punt van zorg.
‘Morgen is haar laatste pijnbehandeling, dan gaan we door tot twintig’, sprak dokter Koch. ‘Maar haar verzet is nog steeds niet gebroken. Morgen is onze laatste kans.’
‘Ik denk dat we alles moeten inzetten dat we hebben’, zei dokter Pascall, de jongere man die bij alle behandeling aanwezig was geweest.
‘Ja, ze moet zich durven overgeven aan de pijn. Haar vertrouwen moet zo groot zijn, dat ze zich volkomen aan onze handen toevertrouwd, wat de behandeling ook is. Maar haar angst voor de pijn is nog steeds groter dan haar vertrouwen’. Het was dokter Fern die sprak, die altijd aantekeningen had gemaakt.
‘Ik heb het volgende voorstel’. Dokter Koch zette zijn idee uiteen. Zij stemden er mee in. Op deze manier was er een kans van slagen.

De volgende dag was Anna in angst en beven over haar behandeling. De laatste keren was de pijn zo hels en intens geweest dat ze zich niet kon voorstellen hoe die gevreesde stand 20 zou voelen. En eerst moest ze de andere pijngradaties weer door; ze begonnen steeds bij 10. Ze sidderde bij het vooruitzicht. Ze nam zich voor zich tot het uiterste te verzetten - ze wilde niet dat het zou gebeuren.

Toen ze haar kwamen halen moesten ze haar met drie man naar de behandelkamer slepen. Karl hield haar polsen pijnlijk op haar rug; twee anderen pakten haar hardhandig bij haar bovenarmen. Ze moesten haar blijven vasthouden terwijl ze werd uitgekleed - en uiteindelijk stond ze naakt voor hen, beschaamd, met tranen brandend in haar ogen. Terwijl de drie artsen als altijd rustig en afzijdig bleven, nauwelijks acht slaand op haar verzet, dwongen de drie mannen haar in de richting van het ligbed om haar daar vast te binden. Ze trapte en kronkelde. ‘Nee, ik wil het niet, nee, laat me gaan, ik kan het niet!’ Ze gilde het uit.

Op dat moment greep dokter Koch in. ‘Wacht nog maar even een momentje met haar vast te binden’. Zo stond Anna bij het bed, hijgend, met het angstzweet onder haar oksels; vastgehouden door drie mannen, terwijl achter haar de jonge verpleegster al klaar stond met de polsboeien.
Kort daarna kwam -tot haar verrassing- dokter Forest binnen. Zij had hem nog nooit hier gezien. Hij knikte kort naar dokter Koch en de twee anderen, Pascall en Fern, en liep daarna naar haar toe.
‘Laat haar maar los’, zei hij kort. Hij pakte haar trillende handen vast en begon tegen haar te praten.
‘Anna, ik wil dat je je verzet opgeeft. Deze behandeling is enorm van belang voor het proces waar je inzit. Je moet je pijngrens over durven gaan als de artsen dat van je vragen. Het is uiteindelijk in je eigen belang, daar moet je op vertrouwen. Ik weet dat het heel veel pijn doet, maar je moet door die pijn heen gaan, in plaats van je ertegen te verzetten’.

Anna zakte huilend op haar knieen. ‘Nee, ik kan het niet, ik kan het niet verdragen’.
Dokter Forest knielde bij haar neer.
‘Anna’, zei hij vriendelijk, ‘weet je nog de laatste keer dat je bij me was. Ik heb je toen vrij laten liggen zodat je je helemaal uit eigen wil open kon stellen voor mijn behandeling. Dat moet je hier ook doen. Ik wil graag dat je nu zelf, uit eigen vrije wil, op de behandeltafel gaat liggen. Het allerliefst zou ik willen dat je daar ongebonden lag, zodat je zelf je benen open zou houden en de behandeling zou toelaten - maar ik begrijp dat dat teveel van je gevraagd is. Ik zal vragen om je weer vast te binden zodat je de behandeling makkelijker kan doorstaan. Vertrouw je me daarin?’
Met betraande ogen keek ze naar hem op.
‘Ja, ik vertrouw u. Ik ben alleen bang....’
‘Ik zal bij je blijven en als je wilt zal ik zelfs je hand vasthouden. Kom, sta op’.
Anna stond op en liet zich door hem naar de tafel leiden.
‘Ga er nu zelf opliggen Anna, stel me niet teleur. Ik weet dat je het kan. En leg nu zelf je benen wijd op de steunen’. Hij bleef doorpraten en Anna deed wat hij haar zei.
Ze stapte uit zichzelf op het bed en ging liggen, en trok haar benen wijd op.
‘Zuster, bind haar benen stevig vast, en u haar polsen graag...’
Met haar betraande ogen hield Anna haar blik strak op dokter Forest gericht, en hij knikte haar bemoedigend toe.
‘Prima Anna. En probeer het te ondergaan, geef je eraan over. Ik houd je hand vast. Je moet het volkomen willen, je volkomen willen overgeven aan de artsen die precies weten wat goed voor jou is in jouw situatie. Vergeet dat je bent vastgebonden, houd je benen zelf wijd open, blijf wijd open staan, ondanks de pijn’.

De hoofdzuster stond klaar met het stroomapparaat. Dokter Koch knikte kort.
‘Anna, geef je eraan over...’
Toen begon de helse pijn weer. In steeds hogere standen werd haar kutje bewerkt. De stroom leek als lange naalden diep in haar te steken. De pijn werd steeds intenser. Kundig bewerkte de verpleegster alle plooitjes en intieme plekjes van haar kutje, haar clitoris...
‘Aaaaah’ ze schreeuwde het uit, maar niet langer uit verzet, maar puur als reactie op de pijn die volledig overspoelde.
Het ging door naar stand 11, haar lippen gloeiden, haar clitoris voelde volkomen opgezwollen aan, het leek alsof ze op de grens was aanbeland...

Voor de laatste keer werd de knop hoger gedraaid, stand 12.
‘Aaaaaaaah’, ze schreeuwde voluit, probeerde haar benen in een reflex te sluiten - maar toen, ineens begreep ze het, voelde ze het, en duwde ze haar bekken juist naar voren, open, zoals ze bij dokter Forest had gedaan in zijn zachte, kundige handen.
Het gezicht van dokter Koch ontspande, hij knikte met een korte blik naar Pascall en Fern, die het ook hadden gezien.
Anna bleef schreeuwen, ze kneep in dokter Forests hand, overweldigd door de pijn, volledig open door de pijn die zij wilden dat zij onderging.
Met een vast hand streek de hoofdverpleegster de trillende, heet wordende ijzeren draadjes langs haar lippen, drukte stevig op haar clitoris..... ‘aaaaaaah’.... in een geweldige explosie van intense pijn en pijnlijk diep genot kwam ze klaar. Op dat moment draaide de zuster de knop terug, naar stand 6, zo werd met zachtere pijnprikkel haar orgasme gerekt, weer voortgestuwd tot intense genotsgolven die door haar lichaam sloegen en langzaam zachter werder, naschokten, wegebten....

Hijgend hapten ze naar adem, ze lieten haar even de tijd om tot haarzelf te komen. Dokter Forest liet haar hand los, en toen ze haar ogen opendeed en naar hem keek, glimlachte hij naar haar en knikte hij haar goedkeurend toe. Toen liep hij de behandelkamer uit.

De drie andere artsen pakten hun papieren bij elkaar, uitermate tevreden over de perfecte afloop van Anna’s behandeling. Eindelijk was haar wil gebroken. Ze was het keerpunt voorbij. De volgende fase van haar behandeling kon nu beginnen.


[wordt vervolgd]


Shenna - .... lady’s pleisure....!


[ lees ook van Shenna:
De screentest (categorie overig)]