Hij voelde zich een klein beetje belachelijk in zin lange pij, maar hij had de overtuiging dat je het zo goed mogelijk moest doen, ook al was het allemaal als een grap bedoeld. Zijn studenten waren allemaal gewoon gekleed, in spijkerbroek en T-shirt of in trui en broek. Ze zaten nonchalant op de grond in zijn gezellige huiskamer. Een enkeling zat op een stoel. Op de poef zat Gerda, het mooiste meisje van allemaal. hij dacht dat hij verliefd op haar was en hij wist dat hij deze avond niet in de laatste plaats voor haar had georganiseerd. Maar nu voelde hij zich belachelijk. Wim Schelle, lektor in de kultuurgeschiedenis, ws een verlegen jongeman. Als hij kollege gaf, bloeide hij op. Dan beheerste hij zijn stof, dan wist hij originele en geestige dingen te zeggen. "Dan heb ik overschot, dat ik me veel makkelijker uitdruk en beweeg", had hij eens gezegd. Maar in het partikuliere leven was hij een hark. Hij durfde geen meisjes aan te spreken en de relaties die hij aanging, waren meestal door de tegenpartij begonnen. Lelijke, oninteressante en agressieve meisjes, hij had ze allemaal gehad en hij had het steeds weer afgebroken. Meisjes als Gerda brachten hem aan het stotteren. Toen hij het onderwerp hekserij had behandeld, hadden zijn studenten buitengewoon veel belangstelling getoond en aan het einde van zijn laatste kollege over dat onderwerp had hij voorgesteld om eens een keer een avond bijeen te komen en een paar oude bezweringen te proberen. Zijn boekenkast bevatte veel oude boekdelen en hij had vooral veel vertrouwen in een fotokopie die hij had van een half uiteen gevallen handschrift uit de universiteitsbibliotheek. De studenten hadden er enthousiast op gereageerd en de bijeenkomst zou bij hem thuis plaatsvinden, omdat hij de meeste ruimte had. Het haardvuur flakkerde en Wim had alle lampen uitgedaan. Slechts een paar kaarsen brandden en verspreidden een geheimzinnig licht. Onder de aanwezigen hing een sfeer van joligheid, maar misschien was die er alleen om hun zenuwachtigheid te bedekken. Natuurlijk geloofden ze niet in demonen, maar aan de andere kant was er toch nog veel wat de mensen niet wisten... Wim stond op, waarbij hij bijna struikelde over de pij. "Nou", zei hij ongemakkelijk, "ik zou zeggen, eh, laten we maar beginnen." Afwachtend keek hij om zich heen naar de gezichten van de studenten. Gerda zat met een vriendin te smiespelen, een pokdalig meisje dat altijd erg pientere antwoorden gaf. Bert, een dikke jongen die een soort leidersrol in de groep speelde, maakte een wijds gebaar. "Geef ze van katoen, laat ze een poepje ruiken." Wim vond het niet bepaald een gepaste reaktie, maar hij wist dat de jongen het goed bedoelde. "Ik wou dus eerst, eh.. een soort van amulet maken. Als iemand een bepaalde wens heeft, dan kan ik die misschien door het amulet laten vervullen. Op den duur." Zijn stem stierf weg en hij haatte zichzelf omdat hij zo'n onzekere indruk maakte. Niemand reageerde. "Is er niet iets dat jullie graag willen? Iemand die...?" Philip stond op. "Ik weet wel iets. Ik zou wel met iemand naar bed willen." Een luid gelach volgde en Fenna, het pokdalige meisje, kreeg een kleur. Het was een publiek geheim dat Fenna en Philip af en toe met elkaar optrokken. De ogen van de jongen keken snel naar het meisje en schoten dan weer de andere kant op. "Mooi", zei Wim en hij voelde zich nu zekerder van zijn zaak worden. "Als je nu de naam van die eh.... persoon" (hier volgde een zacht gelach van de aanwezigen), "als je dus die naam op een papier schrijft, dan doen we dat in het amulet." Philip kreeg een stukje papier en krabbelde er iets op met heel kleine letters. Gerda probeerde te kijken over zijn schouder, maar hij hield zijn hand ervoor. Hij vouwde het dubbel en Wim stopte het in de twee helften van een noot, die hij met touw ging omwikkelen. Intussen mompelde hij latijnse spreuken uit een oud grimoire, zoals de ingewijden de toverboeken noemen. Hij droop zegellak over de noot heen en hield het geheel kort boven een kaars. Het vatte geen vlam. "...et valeatis ad omplere desideria cordis vestri. Amen!" Het amulet was klaar. Aan twee kanten stak er een touwtje uit. Hij gaf het aan Philip, die er vol aandacht naar keek. "Nu moet je dit zeven dagen op je lichaam dragen. Het beste is als je de touwtjes om je skrotum bindt." Een zacht geroezemoes steeg op inder de tien aanwezigen. Door zijn laatste opmerking had hi jhet element van de seks in de gebeurtenissen nog wat sterker gemaakt. Hij keek om zich heen en even bleven zijn ogen op Gerda rusten. Ze keek heel gewoon en snel liet hij zijn blik verder de kring rondgaan. "Het lijkt me het beste dat we nu maar een demon oproepen." De studenten gaven geestige kommentaren. De joligheid was niet van de lucht. Ze hielpen hem om de stoelen en het tafeltje opzij te zetten en een plek op de grond vrij te maken. Wim plaatste een kaars in het midden en spreidde zijn armen uit. De aanwezigen waren stil. Met fijn wit zand trok hij een cirkel op de grond, zachtjes mompelend. Latijnse en oud-Franse spreuken wisselden elkaar af terwijl hij een reinigingsritueel uitvoerde. In de cirkel trok hij vervolgens een pentagram, de magische vijfhoek die haar moest beschermen tegen ongewenste verschijningen. Hij ging midden in de cirkel staan. De studenten op de grond schoven iets dichterbij om het beter te kunnen zien. In zijn lange, bruine pij was hij een indrukwekkende verschijning. Zijn baard gaf hem een profetisch aanzien en zijn opgeheven armen wekten de indruk van een bezwering. Het was ook een bezwering die hij nu ging uitvoeren, een bezwering om een vrij onbekende geest op te roepen. Amad‚, ‚‚n van de schijngestalten van Isis, was de demon die hij tevoorschijn wilde roepen. Eem vrouwelijke demon was het, die uit de oude Egyptische godsdienst afkomstig was en via Joodse en middeleeuwse bronnen ook overgeleverd was aan het heden. Met een staf zegende hij de vijf punten van het pentagram. "Conjuro te, Amadem, per deum altissimum omnium creaturarum, per patrem Adonay, Eloym, et per atrem Elyon..." HEt werd met een zware, sonore stem uitgesproken, het was heel indrukwekkend. E‚n van de meisjes begon de giechelen, maar dat was niet om de boel te verzieken, ze was zenuwachtig. "Conjuro te creatura caris per eum qui te creavit..." Het leel of de holle klanken van zijn stem versterkt werden en nagalmden in het vertrek. Het werd kil, alsof er een windvlaag door de kamer ging. De kaarsen flakkerden. "Conjuro vos, Amadem, per matrem Isim!" Zijn laatste woorden klonken bijzonder luid. HEt was nu of alle warmte uit het vertrek weggezogen was. De kaarsen brandden lager, flakkerden zwakjes. De dingen in de kamer waren nog maar heel erg vaag zichtbaar, alsof er een lichte mist hing, eerder nog alsof de lucht trilde, zoals boven een asfaltweg die door de zon verhit wordt. Vooral in de cirkel kringelde de lucht en gelukkig was nu voor Wim het moment aangebroken om eruit te stappen. Aan ‚‚n van de punten van het pentagram staande, liet hij zijn laatste zinnen horen. Het eindigde met een luid en bijna donderend: "Amad‚". De lucht werd nog ijler en killer en even was het alsof de kaarsen uitgegaan waren. Toen ze weer opflakkerden, klonk er een verbaasd gemompel onder de studenten. In de cirkel, in het centrum van de vijf armen van het pentagram, stond een meisje. Lange donkere haren vielen langs haar witte gezicht, dat van een klassieke schoonheid was. Een dun en lang, wit gewaad was niet in staat om haar figuur te verbergen, een lichaam dat opwindend was en uitdagend. Ter hoogte van de borsten, die groot en verlokkend de fijne stof spanden, staken twee keiharde tepels bijna door de jurk heen. Haar voeten waren verborgen. Wim vroeg zich af of ze wellicht bokkepoten zou hebben. "Ik ben er", zei het meisje. "Ik zal al je wensen vervullen. Zullen we dan maar?" Wim wist niet goed wat hij ermee aan moest. Hij had nooit echte verwachtingen gehad dat er een demon zou verschijnen, en dan zeker niet zo'n mooie. Ergens had hij nog wel gedacht aan vage en mistige geestverschijningen, aan een rookwolk waaruit een ijle stem zou spreken, maar dit meisje was echt, ze was lijfelijk aanwezig. Lijfelijk, dat was inderdaad het woord! Zijn onderlichaam werd warm als hij naar haar keek. "Mooi hoor", riep Edo. "Het is een prachtige truc. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" De studenten keken hem vragend aan, ze dachten dat hij hen voor de gek had gehouden. "Ik wist niet dat je zo'n stoot kende", zei Philip. Gerda keek ontevreden naar het schaarsgeklede meisje, bij wie haar eigen aantrekkelijkheid een beetje gewoontjes werd. "Nou, zomaar", mompelde Wim, "je hebt toch gezien hoe ik het gedaan heb?" Hij had het gevoel dat zijn antwoord absurd klonk en belachelijk, maar de studenten dachten dat het een grapje van hem was. En bovendien was de situatie absurd. Amad‚ liep naar hem toe en sloeg haar lange, slanke armen om zijn nek. Ze vormden een mooi tafereel, hij in zijn pij en zij in een lange, haast middeleeuwse japon, samen in de magische vijfhoek, een plaatje uit een oud handschrift. "Zullen we?" herhaalde ze en haar sensuele stem leek inderdaad te suggereren dat ze zijn meest intieme wensen wilde vervullen. Opeens voelde hij haar hand tegen zijn pij en de zachte vingers zochten naar de inhoud van zijn slip. Ogenblikkelijk kreeg hij een erektie, die heviger was dan hij zich kon herinneren. Snel duwde hij de hand weg en onzeker keek hij de kamer rond. Aan de studenten was niet te merken dat ze iets gezien hadden, de donkere schaduwen tussen hun lichamen maakte het moeilijk om iets duidelijk waar te nemen. Opgelucht begon hij te spreken. "Het is misschien nog een beetje vroeg, maar het lijkt me het beste om de avond maar af te sluiten. We hebben tenslotte bereikt wat we wilden. We hebben een echte demon opgeroepen. En ik zal zelf was zorgen dat ik haar weer kwijtraak." Hij probeerde om zijn stem humoristisch te laten klinken en aan de gezichten van de aanwezigen zag hij dat hij daarin geslaagd was. Druk pratend stonden de mensen op en schuifelden naar de hal. Een enkeling gaf hem een hand, anderen bedankten hem voor de gezellige avond. De meeste jongens keken hem met bewondering aan of met een blik van verstandhouding, de begrijpende grijns van Edo was het grootste kompliment dat hij zich denken kon. Alleen Gerda deed of hij niet bestond. Zonder te groeten ging ze de deur uit. Ze beseften niet, hoe moeilijk hij het vond om het meisje weer weg te werken. Niet omdat ze zo aantrekkelijk was, maar misschien juist daardoor. Hij zag er tegenop om met haar alleen te zijn. Toen de laatste bezoeker weg was, liep hij langzaam naar de huiskamer terug. Hij trok de pij uit. Ze zat op de bank, haar voeten onder zich gevouwen en haar knieen opgetrokken. Ze had zich een glas Scotch ingeschonken en dronk ervan met diepe teugen. "Dat is lekker", zei ze, "dat hebben we bij ons niet." Hij kon zich wel voorstellen waar 'bij ons' zou zijn, een onderwereld waarin de zielen van de gestorvenen gekweld werden, een baaierd waarin het vuur eeuwig brandde. Maar als ze zelf tot het personeel behoorde, zou ze het er toch niet zo slecht hebben? Het leek of ze zijn gedachten geraden had. "Het is er niet slecht, maar ik vind het hier veel leuker. Geen drank, geen televisie... Ik ben namelijk maar een demon van een heel lage rang. Ik zit een beetje ongunstig omdat ik er niet helemaal achter sta wat er daar gebeurt." Haar stem had een lage, opwindende klank, die zijn hormonen deed koken. "Je zult toch terug moeten", zei hij, "hoe jammer het ook is." Ze keek geschrokken. "Maar ik ben er toch om aan al je geheime wensen te voldoen?" Ze stond op en begon zich uit te kleden. Wim stotterde. Hij vond dit een erg hachelijke situatie waarmee hij geen raad wist. "Elohi asam...", begon hij, maar zijn stem stokte toen ze haar jurk liet vallen. Het lichaam dat hij zag was inderdaad precies wat hij zich in zijn wildste dromen maar nauwelijks kon voorstellen. Hoewel ze slank was, had ze gewelfde heupen en grote borsten. Haar diepe navel zat midden in een platte buik die van onderen werd afgegrensd door kroezig schaamhaar. Lange slanke benen, langer dan hij eigenlijk gedacht had, eindigden niet in hoeven maar in gewone voeten, en in haar gezicht glimlachten de volle brede lippen hem sensueel toe. Alleen haar teint was veel lichter dan hij gewenst had. Langdurig verblijf op een plaats waar geen zon scheen, was daar natuurlijk de oorzaak van. Hij bloosde. "Elohi asam..." begon hij dapper opnieuw, maar ze liep naar hem toe en drukte haar lichaam tegen hem aan. De grote, verende borsten drukten precies in het kuiltje onder zijn borstspieren en haar gespierde onderbuik werd zachtjes tegen zijn stijve lid gewreven. Hij voelde zijn nekharen prikkelen en even werd het beeld vaag voor zijn ogen. Toen voelde hij haar mond op de zijne, terwijl haar armen hem zachtjes tegen zich aandrukten. Hij zuchtte diep. Het was hem onmogelijk om niet ook zijn handen om haar heen te slaan. Toen zijn vingers haar zachte billen raakten, gaf het gevoel van de warme, gladde huid hem nog een heviger opwinding. Het leek of er een kriebeling door heel zijn lichaam ging en vooral van zijn handpalmen, via zijn armen en zijn ruggemerg naar zijn kruis. Slechts met moeite kon hij de neiging bedwingen om tegen haar op te rijden met zijn onderlichaam. Zij bracht intussen haar armen omhoog en hij keek teleurgesteld omdat het leek of ze zich van hem afduwde. Maar haar beweging was bedoeld om zijn boord los te maken. Met vaardige vingersknoopte ze zijn overhemd los en haar vingertoppen woelden in het haar op zijn borst. Alsof ze wist dat Wim daar zeer gevoelig was, krabde ze met haar lange nagels aan zijn tepels en opeens kon hij het niet meer uithouden. Met een ruk trok hij het shirt van zijn lichaam, waarbij er een knoopje lossprong en over de vloer rolde. Hij drukte haar hete bovenlijf tegen het zijne en een golf van weldadige erotiek ging door hem heen. Dicht stonden ze tegen elkaar gedrukt, langzaam heen en weer zwaaiend, waarbij haar tepels over zijn borst schoven. Zijn mond zocht een borst en hij trok met zijn tong slijmerige sporen over het witte vel. Toen hij aan de top van de borst een grote tepel ontmoette, leek deze nog groter te worden, keihard en priemend in zijn mond. Het was een heerlijk gevoel. Hij zou wel eeuwig aan deze borst willen bungelen, maar er was nog zoveel meer! Een andere borst omvatte hij al snel met zijn hand en zijn gretige vingers begonnen knijpende bewegingen te maken. Zonder haar echt pijn te doen, wist hij het verende vlees te kneden met zijn volle hand. Hoe zij het ervoer wist hij niet. De vrouwelijke demon liet geen enkele reaktie blijken. Normaal zou Wim hierop zijn afgeknapt, want hij hield ervan om een reaktie te krijgen, anders voelde hij zich tekort schieten, maar nu was hij zodanig geprikkeld dat het hem niets kon schelen. Nu stak ze haar hand in zijn broek. Ze hoefde niet lang te zoeken, zijn pik was groter dan hij zich kon herinneren en stak fier vooruit, zodat het textiel hem nauwelijks kon bevatten. Het gaf een gevoel van bevrijding toen Amad‚ de stof naar beneden stroopte, maar dat gevoel werd weldra vervangen door opwinding toen haar hand zijn huid betastte. Heel licht strek ze over zijn balzak, maar juist dat hele lichte van haar aanraking wond hem nog meer op. Toen haar vingertoppen de plek vlak achter zijn ballen bereikte, barstte hij bijna uit elkaar van verlangen, wamt dat was het gevoeligste plekje van zijn lichaam. Zachtjes rolde ze zijn eieren. Toen liet ze zich neer op haar knieen. Ze pakte zijn stam stevig beet en likte langs de onderkant ervan naar boven toe. Traag ging haar tong over de naad tot ze zijn eikel bereikte en toen begon ze weer opnieuw van onderen. Het was een lichte en daardoor kriebelende prikkeling, een welbewuste plagerij. Maar toen ze opnieuw boven was, trok ze zijn voorhuid naar beneden en begon ze met de punt van haar tong de rand van de eikel te likken. Ook het gaatje kreeg een beurt en het leek of het warme vocht hem tot nog grotere vervoering bracht. Met beide handen pakte hij haar hoofd en licht duwde hij haar mond over zijn eikel. Ze zoog er hard op en het was of er nog meer bloed in stroomde. Toen, onder de druk van zijn handen, liet ze haar hoofd verder zakken, tot zijn niet onaanzienlijke pik helemaal binnen was. Waar laat ze het, dacht hij, maar ze had waarschijnlijk in de onderwereld speciale kunstjes geleerd. De gedachte hieraan deed de zwelling van zijn paal iets afnemen, maar na enig zuigen en knijpen van haar kant werd hij weer stijver. Amad‚ bewoog langzaam en doelbewust haar hoofd op en neer, zodat de wrijving steken van genot door hem heen joeg. Het was alsof ze kontakt had gemaakt. Het orgasme sloeg aan en begon langzaam te draaien. Zijn heupen bewogen mee met het ritme van haar hoofd. Het was een traag ritme en hij had de behoefte om zijn lid zo diep mogelijk in haar keel te stoten, maar hij wilde haar geen pijn doen. Het leek hem trouwens dat dit het maximum was wat een vrouw ooit zou kunnen bevatten. Geleidelijk verenogden de zaaddiertjes zich om samen op te trekken naar de uitgang. Hij voelde hoe bataljons spermatozoen door zijn ballen stroomden, de doorgangswegen vulden totdat deze leken te barsten en zich aan de basis van zijn pik opstelden. Nog ‚‚n of twee bewegingen van haar hoofd, schatte hij. Hij klemde zijn kaken op elkaar om het zo lang mogelijk uit te houden. Maar nu begon ze sneller te bewegen en met diepere stoten. Na twee keer op en neer voelde hij dat zijn weerstand brak. In hevige gutsen kwam zijn warme vocht naar buiten en het leek of het kookte. Ze verzamelde het in haar mond en slikte een deel door om plaats temaken voor nieuw zaad. eindelijk was hij het kwijt. Hij had behoeft om te gaan liggen, de ervaring was te totaal en te uitputtend geweest om op zijn benen te blijven staan. Ze stond op en drukte zich tegen hem aan, maar het gaf hem eventjes geen opwinding. Ze duwde haar lippen op zijn mond en hij voelde het kleverige sperma dat uit haar mondhoek droop. Toen hij haar zoende, perste ze wat van zijn zaad in zijn mond. Recycling, dacht hij, het nuttige gebruiken van afvalmateriaal. Hij had gelezen dat er veel voedzaam eiwit in zat. Een van de kaarsen was uitgegaan, merkte hij nu. In het overgebleven licht zag de kamer er nog somberder en spookachtiger uit. Vlekkerige strepen op de grond duidden aan waar de cirkel en het pentagram waren geweest. Opeens besefte hij opnieuw dat hij hier met een demon stond, een schepsel dat volgens hem alleen in de overspannen verbeelding van primitieve volkeren kon bestaan. Maar toen hij haar opnieuw aanraakte, was ze wel degelijk tastbaar. Ze nam hem bij de hand en trok hem naar de deur van de slaapkamer. Gedwee volgde hij haar. Een weldadige loomheid had van zijn lichaam beziet genomen. In de slaapkamer plofte hij op het bed neer. Het naakte meisje klom er ook op en ging op haar knieen naast hem zitten. Van onder af bezien leken haar borsten nog groter. Het slaapvertrek was Spartaans ingericht. Het bevatte een bed, een stoel en een boekenkast, maar alleen het bed werd regelmatig gebruikt. In de kast parkeerde hij onleesbare boeken, op de stoel kleren. De gordijnen waren dichtgeschoven en het bedlampje verspreidde een zakelijk licht. Toen ze zich over hem heen boog, raakten haar tepels zijn borst. "Nee", mompelde hij, "ga weg, ik ben moe." Hij sloot zijn ogen in de vage hoop dat ze dan wel zou verdwijnen. Ze was een verzinsel van zijn ontspoorde geest en als hij niet aan haar dacht, zou ze ook niet bestaan. Maar toen hij haar mond voelde, die hem een diepe zoen gaf, bleek die redenering niet te kloppen. Hij opende zijn ogen en zag haar hoofd, waarvan de zwarte haren afhingen tot op zijn sleutelbeen. "Ik kan niet", mompelde hij, maar eigenlijk waren zijn zinnen al weer ontwaakt. Toen haar hand zijn sluimerende mannelijkheid begon te strelen, wist hij dat het niet bij ‚‚n keer zou blijven. Systematisch begon ze aan zijn pik te duwen en te trekken, tot hij opnieuw in de houding stond. Hij was niet zo gevoelig meer en lichte strelingen hadden weinig invloed op hem, maar wie zou onder de aanwezigheid van een zo opwindende vrouw zijn matheid kunnen bewaren? Hij voelde dat het bloed in zijn lichaam sneller ging stromen. Ze ging op zijn bovenbenen zitten en pompte bedachtzaam aan zijn lid. Toen ze vond dat het stijf genoeg was, trok ze hem naar zich toe, terwijl ze zich tegelijkertijd op haar knieen verhief. Het was alsof haar kut zelf zich tuitte om zijn paal te omvatten, alsof het een mond was die hem in zich opzoog. Kunnen demonen dat? Ze was glad van binnen en vochtig, warm en vertrouwd als de moederschoot waarin je kon terugkeren. Hij voelde hoe er aan hem gezogen werd, zodat er nog meer bloed en kracht naar het centrum van zijn lichaam vloeide. Hij leek echt helemaal in haar op te gaan en even vroeg hij zich af of ze zijn ballen ook zou kunnen omvatten. Toen begon haar soepele lichaam rijdende bewegingen te maken. Het duurde deze keer lang voordat er kontakt werd gemaakt. Doordat de eerste spanning eraf was, kon hij het heel lang volhouden voordat het zinderen van de ekstase echt begon. Maar de tijd daarvoor was zo prettig dat hij wilde dat het eindeloos zou duren. Als twee oosterse Yogi die volmaakt hun lichamen beheersen, neukten zij in volkomen gelijkmatigheid. Zachte rillingen van genot rimpelden door zijn gevoelscentra zonder dat hij in hevige opgewondenheid raakte, maar hij genoot van iedere seconde. Toen hij echter zijn handen op haar borsten legde, versnelde zij haar tempo. Haar ondoorgrondelijke ogen veranderden niet van uitdrukking, maar haar heupen gingen sneller op en neer, zodat bij hem opnieuw de steken van het orgasme begonnen. Wat eerst maar een klein vuurtje was, laaide nu op met steeds hogere vlammen. Hij spande zijn buikspieren en kwam haar stoten tegemoet, steeds opwippend als zij naar beneden kwam. En nu kon hij zich niet langer beheersen. Hij greep haar ruw bij de schouders en rolde om, zodat zij onder lag. Met hevige kracht neukte hij haar, diep en hard toestotend. Hij legde er al zijn energie in en zijn gevoel leek op te gaan in de aanzwellende ekstase. Het was een hard gevoel, bijna pijnlijk aan zijn rauwgeschaafde lid, maar het was overweldigend. En nu ging er ook door de vrouw een siddering, een blijk van emotie die ze eerder verstopt had. Was ze dan toch menselijk? SChokkend en kreunend kwam hij klaar. Toen hij even over het hoogtepunt heen was, begon het stijfselachtige vocht pas naar buiten te schieten, bijna even royaal als de keer daarvoor. Toen hij die ochtend wakker werd, was ze weg. Natuurlijk, een demon kan niet langer dan zeven uur op aarde blijven. Midden in de nacht was ze gewoon verdwenen. Zou hij haar opnieuw oproepen? Kreunend van spierpijn en uitputting kwam hij uit zijn bed. Hij zou er nog even over denken. Na het kollege bleef Gerda nog even wachten, terwijl de andere studenten het zaaltje verlieten. "Wie was dat meisje eigenlijk?" vroeg ze. "Ik vond het helemaal niet leuk." "Ik zal het je wel uitleggen", zei hij, "op voorwaarde dat je vananvond met me gaat eten." Even aarzelde het meisje, maar weldra kwam er een glimlach op haar gezicht. "Graag", zei ze. Hoe laat?" Hij besloot dat hij een mooie smoes moest bedenken.