EPISODE 37

DE BEPPIE BOOB LOOK METAMORFOSE



“Je moet toch weten hoe je je in het begin moet gedragen met de wespentaille,” zei hij, “maar ik heb eens nagedacht over dat je nu voortaan vrijdags vrij bent, dan kom je donderdag naar mij en ga ik je langzaam trainen op het bestaan naast mij voor als we getrouwd zijn.” “Ja,” zei ze, “dat vind ik fijn en ik eis nu van je, ik wil bij jou in nummer één gehouden worden, ik heb dat besloten omdat jij mij ook helpt met mijn problemen op te lossen en je jezelf dan terugtrekt of je plannen aan mijn wensen aanpast. Ik heb ook besloten niet meer aan je te twijfelen. Wil je in de toekomst of zeer binnenkort mijn lichaam nog meer modificeren? Je kan het plannen en laten uitvoeren zonder dat ik zal twijfelen of tegenstribbelen, ik geef me nu helemaal aan jouw goeddunken, ook zal ik je wensen met betrekking tot prostitutie ongegeneerd uitvoeren als je voor voldoende veiligheid zorgt natuurlijk.” Ze had zich vanaf nu aan zijn complete wil overgeleverd, “ik wil dit zo zonder vooraf geraadpleegd te worden,” zei ze. Alleen vroeg ze één ding, als ze er achteraf problemen mee zou krijgen of hij dan naar haar wilde luisteren. “Ik zal eerst willen ondervinden wat de opdracht inhoudt, voordat ik commentaar geef of bezwaar zal maken, je hebt nu je hoer zoals je graag wilt, ik zal alles accepteren, ook dat je mij die naam hoer geeft, je hebt bewezen dat ik geen nul ben maar jouw hoogste goed,” zei ze. “Daar dank ik je voor schat, voor je vertrouwen in mij, maar er is ook nog Erik en Doc en je vriendin elektra-lady en Toon natuurlijk,” zei hij, ze zou hen ook toebehoren. “Als jij dat wilt accepteer ik dat, maar dat is toch de organisatie,” vroeg ze. “Nee, dat is onze vriendenclub, daar horen nog verschillende slaven en slavinnen bij, wij hebben van elkaar de woningsleutels,” zei hij. “Nu ga ik ophangen, ik zal je aanbod overwegen of ik je zo extreem wil behandelen, maar ik denk van niet voorlopig, ik wil je nu langzaam invoeren in de je nog onbekende dingen. Ik wil er zeker van zijn dat je geen terugslag krijgt, ik vind dat we al erg ver zijn gegaan met zo'n onwetende slavin annex seksbom en hoertje. Wat jij nu doet en accepteert duurt voor de meeste slavinnen minimaal twee jaar en dat doe jij maar even in twintig dagen, maar je cursus is er ook nog. Ik zal je aanbod uitvoeren met nummer één bij mij thuis, dat houdt in dat je, als je je eigen huis verlaat en richting België gaat, nummer één slavinnenoutfit verplicht is, je zal in België voortaan altijd de hoer zijn. Dit is je eigen aanbod, dat voer ik met je uit, verder zien we wel, dus vanaf donderdagavond zes uur tot zondagavond twaalf uur ben je dan de hoer, ook tijdens je cursus. Ik licht Toon in, je zal op dat gebied niet meer gespaard worden, hoe extreem ook.” “Dank je meester Bert,” zei ze. “Ga je nu maar rustig in gedachten voorbereiden op wat er komen gaat,” zei hij, “vanavond is het voor de laatste keer dat je in België komt met je nummer twee aan, je zult op zondag in een zeer extreme toestand België verlaten.” Dank je schat,” antwoordde ze, “ik zal het met genoegen voor je dragen.” Hij hing op. Ze begon verder te lezen, er stonden plaatjes van zeer extreme modificaties, hij zou toch niet…? Nee, dacht ze bij zichzelf, hij wil alleen hoerige contouren benadrukken en tonen.
Ze ruimde op de, sirene ging, er werd geklopt, de koffie, ze ging naar het toilet, ze controleerde haar uiterlijk en haar outfit, ging terug naar haar kantoor en begon haar aantekeningen nog eens allemaal door te nemen. De tijd liep snel, voor ze er erg in had ging de sirene weer, ze ruimde op, liep naar haar toekomstige collega, nam met een kus afscheid en groette tot maandag, ze verliet snel het bedrijf.
Ze reed naar huis, pakte onderweg een snelmaaltijd mee in de supermarkt en ging naar huis, ze had nog een uur voor de taxi kwam, ze friste zich op, en schminkte zich opnieuw, erg erotisch dacht ze. Ze wachtte af, ze pakte het boekje dat Bert verwisseld had en las op haar gemak verder, het was duidelijk omschreven met foto’s wat met verschillende outfits bereikt kon worden, ze zag prachtig uitgedoste lijven in leer en latex.
De bel ging, ze liep naar de intercom, “de taxi, mevrouw”. Ze dacht: “Daar ga je Gaby, nu zul je nooit meer de oude zijn, maar de gemodificeerde hoer.” Ze liep fier naar beneden, het was een vriendelijke jongedame, ze zei: “Klopt het dat ik u naar België moet brengen en op u moet wachten en dan naar een kliniek in Berchem moet brengen?” Ze bevestigde het. Ze vroeg: “Vindt u het goed als ik voorin kom zitten?” “Graag,” antwoordde ze, “tegen mijn rug aankijken is ook niet alles.” “Ja,” antwoordde Gaby, “dat is ook zo.” Ze reed weg, ze hadden een aangenaam gesprek, net voor Antwerpen zei Gaby tegen haar: “Dadelijk niet schrikken, mijn haar zal eens zolang zijn.” “Dat kost u geld, mevrouw,” antwoordde ze. Zij had laatst een korte verlenging gedaan bij haar huwelijk, maar was wel geschrokken van de prijs. Gaby antwoordde laconiek: “Wie mooi wil zijn moet ervoor betalen.” Ze lachte, “u hebt gelijk, mevrouw”. Ze stopte voor de hairstylist, Gaby gaf haar vijfentwintig gulden en zei: “Ga aan de overkant maar een paar koffie drinken, het zal wel enkele uren duren voor ik klaar zal zijn.” Ze gaf Gaby een kaartje: “Als mevrouw dit nummer belt een kwartiertje voor ze klaar is parkeer ik de wagen voor de zaak.” Gaby stapte uit, duwde het kaartje in haar tas. Ze ging binnen en meldde zich zoals afgesproken met “de blondine”, gelijk kwam een jongedame op haar toe en begroette haar hartelijk: “U bent lekker vroeg, dan hebben we iets meer tijd voor uw metamorfose.” Intussen rommelde ze in Gaby’s haar, “wilt u mij volgen” vroeg ze. “Zo,” zei ze, “kleedt u zich hier maar gans uit,” ze draaide de deur op slot, “zo, hier komt niemand meer in die onbevoegd is.” Ze pakte Gaby’s outfit aan, hing het op een knaapje, “mag ik uw tas, mevrouw, die moet in de kluis.” Gaby gaf haar het kaartje, “wilt u dit nummer bellen een kwartier voor ik klaar ben?” vroeg ze. “Ja natuurlijk,” zei ze, ze legde dat bij de telefoon, ze nam Gaby onder de arm, ze bracht haar in een zeer luxe ruimte en bood haar gelijk champagne aan. Gaby zei: “Dat kan niet, ik krijg vanavond nog een plaatselijk verdoving.” “O,” zei ze, “wat wilt u dan?” “Nou, graag koud kraanwater met ijs als dat mogelijk is,” antwoordde Gaby. Ze pakte de intercom, orderde gelijk haar collega, er kwamen maar liefst vier dames binnen, ze stelden zich voor, Gaby moest plaats nemen op een ligstoel met wijdgesperde beenleggers. “Zo,” zei ze, “om een lange tijd te besparen word u gelijk door vier dames behandeld.” Eén zou haar kut epileren, de andere haar haar verlengen, de derde zou haar make-up doen en de vierde haar nagels verzorgen, voeten en handen van eelt ontdoen. Er kwam een jongeman binnen met een blad, een klein kannetje met water, een schoteltje met ijsblokjes en een champagneglas. Zonder dat hij haar naaktheid aanstaarde zei hij: “Ik kom het regelmatig verversen.” De dames begonnen haar te prepareren, ze lag heerlijk ondersteund, iets hellend, het begon, het was wel een gefriemel aan haar lichaam. Net boven haar neus kwam een tafel te hangen, naast haar kwam een tafel en daar spreidde ze Gaby’s nieuwe haar uit. Een meisje kwam binnen en begon kleine dunne strengetjes te maken. “We hebben opdracht om uw haar iets voller te maken en langer tot onder uw billen mevrouw,” zei ze. “Dat weet ik,” antwoordde Gaby vriendelijk.
Er werd een rustig stukje muziek aangezet, “houd u van deze muziek mevrouw?” Ze zei: “Ja hoor,” ze nam een slok koel water. “Wil mevrouw roken?” “Nee hoor, ik rook niet,” antwoordde ze. Ze werd helemaal verzorgd, ze zag dat er over haar hoofd een sluier van blond haar kwam te liggen tot over de tafelrand, ze keek voldaan naar het haar, het werd steeds dikker en voller, ze vroeg aan het meisje: “Voelt dit nu veel zwaarder aan?” “Nee,” zei ze, “uw hoofd zal iets naar achteren getrokken worden door de lange haren.” De jongeman kwam weer binnen, wisselde haar glas en water voor vers, ze vond het jammer, er was geen spiegel te verkennen in de ruimte, ze had graag gezien hoe zij allen ijverig bezig waren. Haar handen en voeten waren klaar, het meisje verliet de ruimte, het epileren was irriterend, maar het meisje zei zacht: “Dit zal straks fijn zijn, geen scherpe messen op je schaamlippen, geen kans meer om je te snijden.” Ze vroeg of Gaby het vol kon houden, Gaby vroeg: “Mag ik iets gaan verzitten?” “Natuurlijk,” antwoordde ze, “zet u eerst maar comfortabel,” zei ze. Ze ging verder, Gaby keek op haar horloge, ze waren nu ruim een uur met haar bezig. “Zo,” zei het kapstertje, “uw haar is op lengte, alles is bevestigd, nu nog even drogen dan gaan we het kammen en in model brengen,” ze liep weg. Het meisje dat haar epileerde zei: “Zo, dit is het voorlopig, over twee weken herhalen we het, er zijn altijd een paar haartjes die verborgen zijn, die worden dan verwijderd.” Ze verzorgde met zacht geurende parfum Gaby’s schaamstreek. “Dit is toch wel erotisch mevrouw, u hebt van zulke mooie, grote piercings,” ze beroerde ze licht. “Mag ik u wat vragen? Dat rode druppeltje aan uw klitring, wat is dat nou?” Gaby zei: “Dat is een gift van mijn meester, als mijn mobieltje af gaat dan begint het te trillen, mijn meester vond een horloge met lampje te gewoontjes voor mij, dus heeft hij dit voor mij besteld en voor goed bevestigd.” “Dat lijkt me erotisch als je gebeld wordt,” zei het meisje. “Dat is het ook meid,” antwoordde Gaby, “alleen als je in de auto rijdt is het hinderlijk, je schrikt iedere keer als je gebeld wordt.”
Het kapstertje kwam terug, tilde Gaby’s haar op, haalde het tafeltje weg en vroeg: “Wilt u opstaan, dan kan ik het haar goed doen.” Ze stond op, nu begonnen haar zenuwen te werken, de eerste metamorfose, ze vroeg om een spiegel. “Nee mevrouw, u mag het pas bekijken als u weer gekleed bent, dat is uitdrukkelijk de opdracht van uw weldoener.” Ze voelde nu de zachte streng op haar billen kriebelen, de kapster begon haar te kammen en te borstelen en maakte de paardenstaart. “Het is nu nog te lang,” zei ze, “maar ik mag het nu niet op lengte knippen, dat kom ik zaterdag om zes uur doen bij uw meester thuis.” Ze legde uit dat het eerst achtenveertig uur gedragen moest zijn, dan waren de eventuele kreukels er ook uit. Ze pakte Gaby’s hand, legde er de streng op, het was veel meer in volume dan haar eigen blonde lokken, ze zei: “Precies op kleur mevrouw, geen verschil te zien.” Ze liep rond Gaby en zei: “Wat erotisch met uw uiterlijk.” Gaby moest op een kruk plaats nemen, de make-up werd opgebracht. “Ik moet u ook uitleggen hoe we dit doen,” zei ze. Plots kwam de jongeman weer binnen met vers water. “Wauw, wat een stuk,” riep hij uit, de kapster die de leiding had gaf hem gelijk een reprimande en hij moest zijn excuses maken. Gaby zei: “Dit geeft niet, dit zie ik als een compliment voor jullie werk.” Zonder dat zij het gezien had vertelde hij dat haar metamorfose geslaagd was. Hij bood toch zijn excuses aan, Gaby zei vriendelijk: “Bedankt, jouw reactie was mijn spiegel.” Ieder lachte, ze was opgemaakt, de ene vrouw kwam binnen: “De taxi is gewaarschuwd en staat reeds voor de deur,” zei ze, “ze zit in de voorsalon te wachten op u.”
Ze nam Gaby mee, gaf haar kleding aan, het voelde wel zwaar aan, maar iedere keer als ze voorover boog gleed haar staart langs haar, ze werd nu toch wel zenuwachtig. Ze was gekleed, spreidde haar staart, trok nu een grote spiegel uit de wand. Gaby sloeg haar handen verrukt van verbijstering voor haar mond, wat was dit mooi, dit had ze niet durven dromen. Ze pakte haar mobieltje zonder dat ze haar beeld in de spiegel los liet. “Met Bert,” hoorde ze, “met je Gaby, wat jammer nou,” zei ze, “wat had ik je graag hier gehad om dit resultaat met mij te aanschouwen.” “Nee,” zei hij, “ik wil zaterdag het totaal aanschouwen, ben je tevreden?” Ze huilde van blijdschap, “ja Bert, meer dan dat, ik heb vanmorgen de goede beslissing genomen.” Hij vroeg: “Hoe lang is het?” “Net boven de knie schat,” antwoordde ze, “ik twijfel nu al of er wat af mag.” “Daar ben ik blij om,” zei hij, “maar we zullen dat samen bepalen, ik geef je advies, jij beslist.” “Dank je Bert,” zei ze, “Wat zal Doc wel niet zeggen?” “Hij zal er net als jij verrukt over zijn,” zei hij, “sterkte schat, je hebt me nieuwsgierig gemaakt, maar ga nu naar Doc voor de finishing touch, sterkte, het kan nu alleen maar mooier worden. Ik heb je ouders zondagavond uitgenodigd zonder dat ze weten wat er met je is gebeurd, ze komen om negen uur, zonder dat ik ze heb voorbereid. Ik heb ze een beetje zand in de ogen gestrooid om ze toch in je dungeon te krijgen. Maar nu naar Doc.” Hij kuste door de telefoon en hing op.
Ze liep met de vrouw naar de voorsalon, ze hoorde gelijk de stem van haar chauffeuse: “Wat prachtig,” zei ze. De vrouw gaf Gaby een kaartje met drie afspraken, het epileren moest enkele keren herhaald worden voor een honderd procent resultaat, ze dankte de vrouw voor de goede zorgen. Ze liep mee naar de deur, kuste Gaby hartelijk terwijl ze zei: “Dit nummer kan u bellen als u problemen heeft met uw haar, dan krijgt u hier advies.” Gaby stopte het in de tas, het portier stond open, de chauffeuse hielp haar, pakte haar staart, drapeerde over haar schouders en legde hem op haar schoot. Ze reed weg, heel de rit praatte ze over haar haar, ze kon er niet over uit.
Ze waren vrij snel bij de kliniek, ze groette Gaby en reed weg, Gaby liep naar binnen, daar stond Doc al op haar te wachten. Hij was ingeseind dat ze in aantocht was, hij was verrukt, nam haar onder de arm, leidde haar naar zijn luxe spreekkamer en bood haar een fauteuil aan. Hij begon uit te leggen hoe de procedure nu ging en vroeg: “Wat wil je, plaatselijk of slapen?” Ze zei gekscherend: “Slapen, dan hoef ik niet altijd naar de wellustige ogen te kijken van mijn snijmeesters.” Hij begon te lachen: “Je hebt pech,” zei hij, “je wordt helemaal bedekt met steriele doeken, alleen de huid zal zichtbaar zijn bij de incisie.” Dat was maar goed ook, want hij zou teveel afgeleid worden door dit kostelijke wezentje op zijn tafel. Hij belde een zuster, deze kwam en vroeg of Gaby haar wilde volgen naar haar kamer, dit was geen ziekenhuiskamer maar een luxe suite waar ze kwam. Ze leidde Gaby rond en zei: “Wilt u zich geheel ontkleden, dan ga ik u voorbereiden op de ingreep.” Ze nam Gaby’s outfit en hing alles netjes op, ze vroeg haar enkele dingen. Er kwam nog een zuster, deze wilde bloed prikken, Gaby legde haar arm op de tafel, dit was zo gebeurd. Ze kreeg een lange groene truttenjurk aan die met touwtjes dichtgebonden werd. Ze moest op een verrijdbare brancard gaan liggen, haar haar werd in een groen laken gerold en opgebonden naast haar weggelegd. “Bent u er klaar voor mevrouw?” Gaby bevestigde haar vraag, ze deed de deur open en reed Gaby door de gang. Aan het einde van de gang was een klein kamertje, de deur zwaaide open, Doc met twee assistenten maakte kennis met haar. Ze pakte Gaby’s arm: “Een klein prikje mevrouw, zo, als u nu even wilt tellen.”
Ze werd wakker op haar kamer, ze zag wazig, ze hoorde plots een bekende stem en werd op haar wang gestreeld: “Klaar mijn meisje, alles goed gelukt. Heb je pijn?” Ze schudde nee, “ik kom over een uurtje terug als je bij je positieven bent.” Ze werd langzaam wakker uit haar roes, ze keek rond, ze was terug op haar luxe kamer, een verpleegster nam de bloeddruk op en vroeg hoe ze zich voelde, ze had dorst, de verpleegster gaf haar een slok fris water, dat was lekker.
Plots zwaaide de deur open: “Zo,” zei ze, “wil je nu het resultaat zien?” Het was Doc met zijn vrouw, de zuster kwam er ook bij, zette Gaby recht in bed: “Doet het pijn?” “Nee Doc.” “Draai je benen buiten boord,” zei hij, “gaat het? Ben je misselijk?” “Nee hoor, antwoordde ze. Hij deed haar pantoffels aan, “zo,” zei hij, “stap voorzichtig af.” “O,” zei ze, “mijn buik voelt wankel.” “Ja schat, dat is de eerste weken zo, daarom krijg je nu het korset om.” Zijn vrouw nam haar truttenjurk af, pakte een zwart korset, deed het om terwijl Doc haar armen ondersteunde. Ze zei: “Als het zeer doet zeggen schat.” “Ja oké,” antwoordde Gaby. Ze begon te rijgen, ze zei: “Deze is te groot voor jou, een maatje kleiner,” ze deed deze om, deze was beter. Gaby voelde nu de steun van het korset, ze reeg het dicht, stak er de bekende pen door, haalde veters los en begon Gaby’s haar te borstelen. Gaby zei tegen Doc: “Mag ik het ook zien?” “Ja hoor,” zei hij, “daar staat de spiegel, loop er maar voorzichtig heen.” Ze zei zacht tegen hem: “Ik krijg honger.” Hij bestelde gelijk een kleine maaltijd met koffie, dat lust ze wel.
Ze stapte pas voor pas toch een beetje wankel naar de spiegel, wat ze zag was het waard, deze ingreep. “Zo,” zei hij, “is Beppie Boop nu tevreden over haar taille?” Ze wankelde terug, pakte zijn hoofd, kuste hem en bedankte. “Mag ik Bert bellen en opjutten,” vroeg ze, “dat doet hij ook altijd zo graag met mij.” “Ja hoor,” zei hij. Hij belde de portier, gaf het nummer door en gaf haar de hoorn. “Met Bert,” hoorde ze. “Met je slanke den,” zei ze en vroeg in één adem: “Wil je hier naar toekomen om me te bekijken? Ik wil je bedanken voor dit idee van je, het resultaat is verbluffend mooi. Mijn vertrouwen groeit met de minuut.” “Als je uit bed mag,” zei hij. “Ik sta er naast schat,” antwoordde ze, “in het korsetje, naast Doc en zijn vrouw, kom je?” “Ja,” zei hij, “maar geef me Doc even.” Doc antwoordde alleen met ja en nee, ze werd niks wijzer van wat ze bespraken, hij hing op. “Kom,” zei hij, “terug op je bed.” Hij zette de kussens recht, plaatste haar ertegen, drapeerde haar staart over de schouders en legde het haar op haar schoot. De verpleegster kwam binnen met een heerlijk uitziende maaltijd, plots zei Doc zijn vrouw: “Terwijl jij op de tafel lag heeft hij dit met mij gedaan, hij had bij jou inspiratie gevonden om mij ook zo te kleuren, de beul die hij is.” Ze zei dit met een knipoog, Gaby lachte, dat voelde ze met kleine steken in haar buik. “Ja,” zei Doc, “dat kan even gevoelig zijn.”
Ze at haar maaltijd, de Doc en zijn vrouw gingen weg, ze vroeg nog snel: “Als Bert hier is, mag ik dan uit bed om me te tonen?” “Als je maar voorzichtig bent,” zei hij, “geen duiksprongen die je soms gebruikt om iemand te bedanken.” Dat wisten ze ook al dus, ze ging aardig over de tong bij de groep, ze zei: “Nee Doc, dat doe ik alleen maar als ik mijn emotie niet meer de baas ben, dan haal ik stommiteiten uit. Dit heb ik zelf gewild en ik heb me vandaag alle voorbehouden ontnomen en me ter beschikking gesteld, mijn vertrouwen is nu zo groot dat ik niet meer kan weigeren, u bent een van de laatste geweest die me hier in België in nummer twee heeft aanschouwd. Ik heb Bert beloofd dat ik in België voortaan nummer één slavinnenoutfit voor hem en jullie zal dragen en ik heb hem beloofd dat ik alle opdrachten zal uitvoeren. En ik zal niet meer vooraf, maar naderhand, als ik heb ondervonden wat het inhoudt, pas klagen.” “Je meent het meid,” zei hij spottend. “Ja Doc,” antwoordde ze. Hij liep de kamer uit, terwijl zij haar maal nuttigde, ze voelde met haar handen gespreid om haar taille, ze kon zich bijna omsluiten met haar vingers, er zat maar acht centimeter tussen haar wijsvingers, ze was verrukt.
Plots werd er geklopt, ze riep: “Binnen,” de deur ging langzaam open, er kwam een grote bos met donkerrode rozen door de opening met Bert er achter. Hij kwam op haar toe, omhelsde haar, gaf haar de rozen en keek naar haar haar. Hij schoot vol, hij huilde, ze drukte hem stevig tegen zich aan, “ja schat, hier zit je edele wens,” zei ze. Ze draaide van het bed, stond nu naast hem, ze dirigeerde hem naar de spiegel terwijl hij op haar schouder snikte. Ze zei: “Kijk schat, dat haar is maar kunst, maar dit is echt.” Ze draaide hem trots naar haar spiegelbeeld, hij begon weer, de emoties werden hem te veel. Ze pakte zijn handen, zette ze in haar taille en zei: “Als je nu knijpt kunnen je vingers mij omsluiten schat.” Ze liefkoosde hem, haar toeverlaat, zij zijn wil en gedachten, ze liet hem. Hij vroeg: “Mag ik je dragen?” Ze sloeg haar arm om zijn nek, hij tilde haar op, liep naar de deur, trok deze open, daar stonden Doc, zijn vrouw, elektra-lady, Toon en Erik, ieder met een bos met rozen. Doc had een grote doos onder zijn arm. Ze droogde gauw zijn tranen, ze moest in het midden gaan staan, ze draaide koket rond voor haar meesters. Niemand zei wat, ieder stond met open mond te kijken, Doc doorbrak de stilte: “Kleed je hoertje aan Bert, wij wachten op de gang.” Ze zei: “Nee, ik wil dat jullie erbij blijven, ik heb begrepen dat ik jullie ook toebehoor, dus ik wil dit met jullie beleven.”
Bert opende de doos, spreidde een korsetje uit, een jasje, een rok, kousen en schoentjes in blauw, de vrouw van Doc haalde de pen uit haar korset. Bert sloeg het nieuwe om, dit was smaller dan de zwarte, Bert pakte de veter, de sluiting zat voor, hij trok de veters erdoor en trok ze dicht. Het sloot niet helemaal, ze zei: “Strakker Bert, het gaat best.” Ze maakte zich lang en hield haar adem in, hij keek haar ongelovig aan terwijl hij het korsetje sloot en met de pen vergrendelde, hij haalde de veters weg, wat zat het strak.