EPISODE 23

ENERVEREND IN LATEX EN WATER


Plots voelde ze dat beide tepels werden bevestigd, ze werden iets opgelicht maar niet pijnlijk, plots zei hij: “Fietsen” en ze drukte haar rechter been naar beneden en haar linker ging omhoog, gelijk voelde ze beweging in haar kut, kont en aan haar tieten, ketting in haar kut en uit haar kont, haar rechter tiet ging omhoog en haar linker naar beneden en hij zei plots toen hij de blinddoek weg haalde: “Je moet binnen een kwartier vijf kilometer fietsen, als je dit niet haalt volgt automatisch straf nummer elf.” Ze begon te trappen en werd hier erg geil van. Plots zag ze de spiegel voor haar staan met een kilometerklok, deze telde langzaam, het was een enerverend gezicht wat haar weer stimuleerde. Hij riep ineens: “Je mag wel door fietsen anders kom je te laat op het eindpunt, maar je mag ook rustig fietsen, dan verheug ik mij erop om straf elf uit te
voeren.” Ze zette kracht en versnelde, wat ook in haar lichaam gebeurde. Ze trapte stevig door, plots zei hij: “Je gaat nu een helling op,” het trappen ging gelijk een stuk zwaarder, ze moest stevig stampen. Ze was inmiddels gevorderd tot bijna drie kilometer, toen zei hij terwijl ze een orgasme kreeg: “Je hebt nog vijf minuten voor de laatste twee kilometer.” In haar orgasme begon ze harder te trappen, ze bleef in het orgasme, wat steeds heviger werd, ze krijste van opwinding, er kwam geen einde aan. Plots klonk er een holle stem door een luidspeaker: “En de winnaar is Gaby.” Ze fietste door, hij kwam naast haar staan en gaf haar een zoen, “blijf nu rustig fietsen tot de bel gaat, je hebt je opdracht vervuld, jammer,” zei hij. Hij had gehoopt op nummer elf, ze keek hem gemeen aan om zijn leedvermaak, maar plots kwam in haar gedachten als ze alle
straffen zo goed kon doorstaan moest ze dan niet zelf om nummer elf vragen, want ze wilde ook wel ondervinden wat dat betekent, een alomvattende straf door elf personen uitgevoerd op haar lichaam. De bel ging, ze werd gestoord in haar gedachten en werd losgemaakt.
Hij zei terwijl hij wegliep: “Ga naar je cel en sluit de deur”. Ze slenterde naar haar cel en sloot de deur, de dokter kwam binnen, hij begon haar te controleren, ze vroeg: “Mag ik iets vragen?” “Ja”, zei hij vriendelijk, “wat is er?” Ze moest erg naar het toilet en ze zag hier geen mogelijkheid, hij pakte haar bij de hand, nam haar mee door de deur waardoor hij binnen was gekomen, sloeg gelijk linksaf, opende een deur. Midden in een ruimte stond een bidet, “daar doe je je behoefte.” Hij liep naar de zijkant en pakte wat handdoeken, ze keek verschrikt naar hem, hij zei een beetje bits: “Komt er nog wat van, je zult er toch aan moeten wennen dat je bij dit soort sessies geen privé hebt. Je bent openbaar bezit”. Als ze niet opschoot zou hij alle
commissieleden roepen om dit te aanschouwen, ze zette gelijk druk op haar darmen en blaas en deed haar behoefte voor de dokter. “Ben je klaar”, vroeg hij, “ja”, zei ze, “blijf zitten” zei hij en ze voelde een stevig koude waterstraal haar onderste schoon spoelen. Hij nam haar bij de arm en zei: “Bukken” en begon haar af te drogen. Ze voelde dat hij haar kutringen inspecteerde, “zo blijven”, zei hij toen hij opstond, hij verliet de ruimte en kwam gelijk weer terug, ze voelde dat hij iets vettigs op haar kutlippen smeerde. Hij pakte haar arm en bracht haar terug naar haar cel, gaf haar gelijk een mok met drinken en zei: “Ga op de brits en rust uit, de helft zit er voor jou op, je krijgt tien minuten rust.” Ze bedankte hem waarna hij de cel verliet.
Haar gedachten gingen gelijk terug naar de mijmering van zonet over straf elf, ze zou wel gek zijn, zei ze tegen zichzelf, ze had al genoeg gekregen zonder te weten wat haar nog te wachten stond.De deur ging weer open en een norse, commanderende stem riep: “Hier komen,” ze liep naar de deur. Toen ze in de martelkamer kwam werd haar gelijk een masker over het hoofd getrokken, ze had niet kunnen zien wie haar kwelgeest nu was. Hij pakte haar arm stevig vast en nam haar, hij draaide haar om, drukte iets tegen van hout tegen haar, commandeerde: “Poten uit elkaar”. Ze deed wat haar bevolen werd, haar enkels werden wijd gesperd. Om haar knieën werden riemen geplaatst, ook door haar liezen kwamen riemen, om haar taille werd een strakke touw getrokken, dat voor haar buik geknoopt werd, het uiteinde werd tussen haar kutlippen strak getrokken en vast gezet. Ze moest haar rechter arm omhoog steken, ze werd bij haar schouders, elleboog en polsen vast gezet, dit gebeurde ook bij haar linker arm. Plots voelde ze pijn aan haar linker borst, er werd iets op gezet. Er zaten nu tien dingen op haar borst geklemd, dat spande de huid van haar borst op. Hetzelfde gebeurde met haar linker, het begon nu onaangenaam te worden. Ze voelde dat hij met zijn vingers in haar zijde probeerde om huid bij elkaar te pakken, maar dat lukte niet, ze heeft een strakke buik zonder vetrolletjes. Toen probeerde hij het op haar kutlippen, daar werden ook klemmen gezet. Ineens trok hij het masker van haar hoofd, ze knipperde met haar ogen en zag dat haar borsten vol zaten met wasknijpers. Het zag er uit alsof de wasknijpers een schotel vormden, in het midden priemde haar tepel strak vooruit. Hij liep weg en kwam even later terug met een kleine plumeau, daarmee begon hij haar lichaam voorzichtig te raken met zacht strijkende bewegingen, het was een irritant, kriebelend gevoel, waar ze slecht tegen kon. Dit was voor haar een zware marteling, ze krijste van onbehagen, haar hele lichaam werd beroerd door de plumeau. Het leek wel of deze marteling uren duurde en dan die sneaky grijns van haar kwelgeest, ze werd boos en wilde gaan schelden op de kwelgeest, maar ze kon zich bedwingen met de gedachte dat ze er zelf voor gekozen had deze straffen te ondergaan. Er was een onaangename manier om haar te straffen, realiseerde ze zich, dit was een pestkwelling op de persoon. De andere straffen die ze tot nu toe had gehad waren op sex gericht, waar pijn het middel was om iemand op sexueel gebied in hoogste staat van vervoering te brengen. Dit hoorde meer bij vernederen, zonder gevoelens voor een ander, meer een soort leedvermaak voor de kweller. Plots ging de bel, ze zuchtte van blijdschap dat dit over was. Hij maakte haar los, hij wilde haar een kus geven. Ze draaide zich af om zijn kus te ontwijken, hij bemerkte dat ze woedend was op hem, hij pakte haar bij haar armen en snauwde: “Dat is ’n weigering, je wilt nummer elf zeker uitproberen?” Ze schrok, pakte zijn gezicht en begon hem te kussen, hij beantwoordde niets terug. Ze liet hem los en hij begon schaterend te lachen, ze voelde zich diep vernederd, hij commandeerde: “Naar je cel, neukdier dat je bent.”
Ze liep met neergebogen hoofd naar haar cel, als een verslagene van een gevecht. Ze ging op de brits zitten mokken, hij had haar fier uit trots gedreven. Plots kwam de dokter binnen, die vroeg gelijk: “Wat is er nu aan de hand? Je kijkt zo treurig.” Ze antwoordde dat de grootste vernedering was die ze tot nu toe had gehad, niet dat ze aan het kruis gebonden was met knijpers op haar borsten, maar de behandeling met de plumeaus, dat was zeer vernederend. “Ja”, zei de dokter lachend, “het slavinnenleven loopt niet altijd over rozen”. Ze keek hem verontwaardigd aan, hij gaf haar een knipoog en streelde haar wang opbeurend. Hij begon zijn medische controle en zei: “Ik hoor het, je hebt jezelf nogal opgewonden” en hij controleerde gelijk haar bloeddruk en zei: “Eerst even rust nemen en bedaren, dan controleer ik over vijftien minuten nog een keer.” Hij controleerde of er nog genoeg drinken was, de thee was op, hij vroeg: “Wil je nog thee?” “Ja”, antwoordde ze zacht, hij liep naar de deur en riep: “Verse thee voor de slavin.” Hij sloot de deur en kwam naast haar zitten, legde zijn arm over haar heen en trok haar tegen zich aan. Ze voelde zich depri en verslagen. Hij begon rustig met haar te praten en vertelde dat de meeste slavinnen na jaren nog niet hadden bereikt wat zij bereikt had door haar ijzeren wil en behoefte naar wellust en genot. Maar dat hij zijn petje af nam voor haar doorzettingsvermogen, het bedrijf waar
ze tot directeur benoemd werd had geen verkeerde keus gemaakt: “Je bent een doorzetter, maar zonder uiterlijk vertoon naar macht, je bouwt je wil op zonder dat iemand dit merkt, alleen als het goed afloopt plof je uiteen van blijdschap en tevredenheid” zei hij. Ze vroeg hoe hij dit allemaal wist, hij zei: “Daar ga ik nu niet op in, maar in de toekomst zullen we elkaar wat meer ontmoeten en dan zal ik je daar, bij een goed glas wijn, in burgerlijke sfeer, wat uitleg over geven, als je begrijpt wat ik bedoel.”
De deur zwaaide open, er werd een blad binnen gebracht met een theepot, mok, kan met ijswater en een glas erop, hij zette het neer en nam het oude mee terug. Hij verdween net zo snel als hij gekomen was, zonder een woord te zeggen. De dokter schonk een mok thee in en gaf die aan haar, hij legde de bloeddrukband weer aan en controleerde het. Hij luisterde weer naar haar hartslag en longen. “Zo”, zei hij, “dit is weer normaal, jij kleine, lieve druktemaker dat je bent, drink nu op je gemak je thee leeg. Wil je daarna nog verder gaan?” vroeg hij, “ja, ik ga verder,” zei ze. Hij gaf een knipoog en draaide om, verliet de cel.
De andere deur ging open voor de volgende straf, een norse zware stem commandeerde: “Op je knieën, hier komen met je kop naar beneden, stuk speelgoed.” Ze deed wat bevolen werd, alleen de stenen vloer irriteerde haar knieën en handen, ze stak haar hoofd door de deuropening, er werd een strak rubber masker over haar hoofd getrokken, haar blonde lokken werden er ruw
onder gestopt. Ze kreeg een koude ijzeren halsband om, zonder iets te zeggen trok hij haar mee in de martelkamer. Hij stopte, ze botste tegen hem op en gelijk riep hij: “Kun je niet uitkijken?!” Hij deed om haar polsen en enkels gelijksoortige ketens, hij pakte plots haar halsketen, trok haar overeind en duwde haar achterover op een tafel. Ze lag op haar rug op een ruw oppervlak, haar polsen werden wijd uit elkaar vast aan kettingen gezet, ook haar enkels. Plots begonnen haar armen en benen te bewegen, de kettingen werden gelijk strak getrokken, iets schuin omhoog, er kwam een flinke spanning te staan op haar armen en benen. Alleen haar kont raakte nog het ruwe vlak dat er ineens onderuit getrokken werd, ze hing nu vrij. Haar eigen gewicht hield haar armen en benen onder spanning, de ketens sneden voor haar gevoel in haar huid, wat pijnlijk was. Plots een vinnige klap van meerdere riemen van hard materiaal op haar gespannen buik, ze schokte in
de strak gespannen kettingen. Tussen de slagen door voelde ze dat hij haar huid met iets kriebelde, dan weer dat er over de huid met nagels of iets scherps werd gekrast. Ze werd hoorndol van de marteling, ze had minstens dertig slagen verwerkt toen het op hield. Plots spande ze haar spieren, haar lichaam veerde wild omhoog van schrik en verwarring. Er werd een ijskoude doek op haar getortueerde buik gelegd, ze gilde het uit, meer van schrik dan van pijn, er kwam een honend gelach met een opmerking: “Bang van een beetje water?!” Gelijk werden
venijnige klemmen op haar tepels geplaatst, aan haar kutringen werd een zwaar ding gehangen en begon hevig te schokken. Haar mond werd bevrijd en gelijk een commando: “Open.” Er werd een grote ring in gebracht en met een riem achter haar hoofd bevestigd. Plots voelde ze in haar zijden harige benen en op hetzelfde moment werd er een slappe lul in haar mond gestoken. Ze begon aarzelend te likken en te zuigen, langzaam zwelde het lid, het duurde een tijd voor de reactie kwam van haar kwelgeest, “dat lust ze wel, de geile neukslavin,” hoorde ze hem zeggen. Maar plots voelde ze dat haar dijen met een rijzweep werden bewerkt, ze moest doorgaan, ze voelde dat ze in katzwijm raakte, ze probeerde zich bij haar positieven te houden. Toen ging de bel, hij stapte van haar af en gelijk volgde een gemeen bijtende klap met de rijzweep op de onderkant van haar borsten. Ze gilde het uit van pijn, gelijk kwam er een stem uit een microfoon dat dit niet de afspraak was en dit gevolgen zou hebben voor de meester. Hij schrok schijnbaar van dit bericht, hij wist niet hoe snel hij haar moest bevrijden. Hij deed dit zo onhandig dat ze op een ogenblik aan een arm en een been hing en met haar andere zijde op de grond viel. Op dat moment vlogen er deuren open en ze werd gelijk door meerdere handen opgelicht. Er volgde een scheldpartij en de laatste woorden waren: “Verdwijn uit dit huis en je wordt uit de organisatie geroyeerd. Mensen die zich niet kunnen beheersen en geen zorg besteden aan de slaven, behoren geen meester te zijn.”
Er werd een deur hard dicht gesmeten, ze werd verlost van alle ketens en het rubberen masker, ze werd op een zacht bed gelegd, terwijl twee handen haar zijden en armen aan het controleren waren op beschadigingen. Ze voelde iets kouds prikken op haar elleboog, ze richtte zich op en zag dat haar buik vuurrood was en voelde onder haar borst een stekende pijn. “Blijf maar liggen”, werd er bezorgd gezegd, ze zei zacht: “Ik heb alleen last van de onderkant van mijn borsten.” Gelijk verplaatsten zich vier handen naar haar borsten, ze raakten de pijnlijke plaatsen aan, ze kermde.
Plots zei de ceremoniemeester: “Naar de grote zaal met Gaby, onder het grote licht.” Dit moet eerst onderzocht worden en behandeld, haar borsten werden minuscuul onderzocht en bedekt met koele doeken. “Wil je drinken?” hoorde ze vragen. “Ja, graag thee,” antwoordde ze/ Een slaaf rende weg zonder orders, er was een lichte paniek uitgebroken onder de aanwezigen. Ze hoorde geroezemoes van stemmen. Allen bleven op een afstand, ze keek rond en zag Bert, ze stak haar hand naar hem uit, de ceremoniemeester zag dit en commandeerde Bert: “Kom hier, je slavin heeft je nodig.” Bert kwam gelijk aan gerend, ze huilde licht, meer van de aanrakingen van de doktoren dan van de door pijn gekwelde borsten. Hij keek haar bezorgd aan, ze gaf hem een knipoog en spitste haar mond naar hem. Hij beantwoordde gelijk met een kus op haar mond, ze fluisterde in zijn oor: “Niet bang zijn schat, dit overleef ik wel.” Ze was alleen geschrokken van de laatste slag die hij haar toebracht, het was gemeen. “Ja”, zei hij, “dat zie ik, je hebt een hele rode, zware striem op de onderkanten van je borsten.” “Mag ik het zien,” vroeg ze. “Ja”, antwoordde de ceremoniemeester en beval om een spiegel, deze werd boven haar gehouden. De vrouw die ze verwend had was haar borsten aan het verzorgen, ze zag een dieprode striem van zo'n twee centimeter breed lopen over haar borsten. Plots zei de vrouw: “Dit prikt even, dan verzacht het.” Het irriteerde hevig, na een korte tijd zakte de pijn weg, alleen de gloed bleef over. De slaaf kwam weer binnen met verse thee, hij schonk een mok in, pakte een rietje, bracht dit naar haar mond en liet haar drinken, ze zuchtte, daar bekwam ze van. De ceremoniemeester dekte haar toe en zei: “Finish?” Ze zei: “Nee, ik wil de laatste drie behandelingen ook uitgevoerd hebben, ceremoniemeester”. Hij keek met verschrikte ogen naar haar en vroeg: “Ben je wel goed wijs na dit?” Ze antwoordde: “Het risico is voor de slavin, ik heb er voor gekozen, dus wil ik het einde ook uitvoeren.” “Wacht jij maar eens even”, zei hij en liep weg. Hij riep de twee personen bij zich, ze stonden te smoezen. Hij kwam terug en zei: “Omdat je het wilt, maar ik draag dan de
verantwoording over op jouw meester en jou zelf, hier kan ik de verantwoording niet voor dragen.” “U blijft toch wel letten op mijn gezondheid?” vroeg ze smekend, “ja”, zei hij, “dat wel, maar als er ongelukken gebeuren is de organisatie niet aansprakelijk, begrijp je dat?” Ze zei: “Ja meester.” “Maar praat eerst met je meester Bert, voordat we verder gaan. Ik las eerst een kwartier pauze in om tot je positieven te komen”, zei hij en liep weg.
Bert pakte haar gezicht en zei: “Wil je dit werkelijk?” Ze zei, hem in de ogen kijkend: “Ja Bert, dit wil ik echt tot een einde brengen.” “Maar je weet niet wat er nog komt,” zei hij. “Ja”, zei ze, “de vrouw en de ceremoniemeester vertrouw ik volkomen, alleen de ene heer weet ik niet. Ik ken hem niet”. “Zou je met de man willen kennis maken voor je definitief beslist?” vroeg hij. “Als dat kan, als de meester dat wil, misschien wil hij mij wel anoniem onder handen nemen en dat wil ik hem niet ontnemen,” antwoordde ze. “Ik ga praten met de ceremoniemeester, vind je dat goed” vroeg hij. “Oké dan,” Bert liep weg, alleen de vrouw kwam weer binnen, controleerde haar borsten en informeerde naar haar toestand. Ze zei: “Mijn knieën doen zeer”. Ze keek ernaar, wenkte een slavin en zei bits: “verzorgen.” Ze vroeg hoe ze zich verder voelde, ze zei dat het goed ging, ze streek glimlachend met haar hand over haar wangen.
De deur ging open, er kwam een lange slanke man op haar toelopen, geheel in een strak zwart catsuitpak, hij nam zijn masker af, stak een hand uit en stelde zich voor. Hij had een sympathiek uiterlijk en een vriendelijke stem en zei: “Meester Toon.” Ze antwoordde: “Gaby, uw slavin voor het komende half uur als u mij aanvaardt.” Hij lachte ondeugend uit zijn ogen: “We zullen het proberen.” “Dank je meester, ik ben zo beschikbaar voor u.” Hij streelde over haar bol en gaf haar een lichte kus op haar mond, ze glimlachte terug. Ze pakte haar thee en dronk nog een flinke slok en legde haar hoofd op het kussen, ze schrok, de deur ging open. De ceremoniemeester kwam binnen met vier slaven en ging naast haar staan en vroeg op strenge toon: “Wat wil je nu? Je hebt vrije keus zonder gevolgen, je hebt de opdrachten voor ons uitgevoerd en wij hebben je afstel gegeven van je verdere opdrachten, wat is je antwoord?” “Meester”, zei ze op rustige toon, “ik wil graag de laatste drie opdrachten ondergaan, ik ben hersteld en wil u nederig dienen.” “Oké”, zei hij, hij riep de slaven, die namen haar met bed en al op en brachten haar naar de cel. De brits was verdwenen en werd nu verruild voor het bedje waar ze op lag, er kwam een tafeltje met haar thee er op. Ze verlieten de cel terwijl hij zei: “Het is je eigen wil.” “Ja meester.”
Na vijf minuten ging de deur open, de man met de catsuit kwam binnen, hij vroeg rusti: “Ben je bereid?” Ze zei: “Ja meester, ik sta ter uwer beschikking.” Hij pakte haar pols en nam haar mee, hij stopte bij een tafel, er lag een zwarte outfit op. Hij klapte in zijn handen, er kwamen twee slavinnen op een draf binnen, ze pakten een bus en begonnen haar geheel in te wrijven met talkpoeder. Zee zetten haar op een kruk en spreidden het pak voor haar uit, het ging stroef en strak over haar benen, ze trokken het tot haar kruis. Plots zei de meester: “Bukken.” Hij stond achter haar, ze bukte, ze voelde nu haar gekneusde borsten, ze kreunde zacht, hij vroeg: “Gaat het?” “Ja”, zei ik, “alleen de striem op mijn huid trekt.” “Oké, poten uit elkaar,” hij stopte een flinke plug in haar kont, er zat een slang aan, deze stak hij door een gat in het pak, toen duwde hij een flinke plug in haar kut, stak de slang door een ander gat en commandeerd: “Verder.” Ze waren nu zover gevorderd dat ze haar armen in de strakke mouwen moest steken, het pak werd rond haar nek gesloten, het zat als een te strakke huid om haar lichaam, ze moest gaan zitten, haar blonde lokken werden tot een staart boven op haar hoofd gevormd. De meester kwam met een kap aanlopen. Haar blonde lokken werden door een lange, buisvormige latex huls geschoven, de kap werd voorzichtig over haar hoofd getrokken. De meester zei: “Doe je ogen dicht, dat zit comfortabeler.” De kap zakte tot haar neus, ze stopten in ieder neusgat een buisje, de kap zakte verder, de buisjes werden door de kap gevoerd. Ze moest proberen of ze adem kon halen door de buisjes, ze knikte ja meester. Toen zei hij: “Doe je mond open.” Een plug kwam in haar mond met een beugel, ze moest haar mond sluiten. Ze kreeg deze niet gesloten, hij had haar tanden in een bit gezet, de kap ging om haar kin, in haar oren stopte hij dopjes, de kap werd aan de achterzijde strak gesloten en bevestigd aan haar catsuit. Om haar hals kwam een strakke band, ze werd bij de hand genomen. Kreeg ballerinapumps aan, deze werden om haar enkels gesloten, ze werd verder gevoerd, ze voelde dat er iets gedaan werd aan de slangetjes aan de onderkant, dit gebeurde ook bij haar mon. Ze voelde de plug in haar kut en kont opzwellen tot een hevige druk, deze stabiliseerde zonder verder pijn te doen.