Wat vooraf ging: Eindelijk had ze door dat Michiel wakker was. Ze hing nog onder het zaad en rook naar zijn en haar geil tegelijk. Ze veegde het zaad op haar gezicht met haar vingers bijeen, bracht het naar haar mond en slikte het door. Michiel nam haar vast en keek haar vragend aan... Ze zei niks maar gaf hem een kus op de mond. Hij proefde zijn eigen zaad, ook voor de eerst keer... Hun kus werd verstoord door luid gestommel op de gang... Beiden schrokken ze op. Vragend keken ze mekaar aan. Snel trok Elisabet het deken weer over Michiel, fatsoeneerde zich een beetje en liep met een klein hartje naar de deur. Even bleef ze staan voor de dikke houten deur. Ze legde haar hand op de deurknop, ademde nog eens diep in en zwaaide toen de deur open. Niks. Er was helemaal niets te zien. De gang was zo zwart als in de diepste krochten der aarde. Elisabet liep een eindje de gang in maar ook daar was het stikdonker. Het zal wel een uil of een rat geweest zijn, dacht ze, en liep terug naar Michiels kamer. Nog eens omkijkend liep ze schoorvoetend terug. Haar voeten hief ze niet op want de gedacht op een rat te trappen sprak haar hoegenaamd niet aan. Dan voelde ze haar voet ergens tegen stoten, iets klein. Een klein metalen voorwerp rolde de kamer van Michiel in. Elisabet rende nu naar binnen en gooide de deur dicht. Naast de poot van het nachtkastje zag ze iets glinsteren in het kaarslicht. Ze liep er op af en raapte het op. Michiel had dit alles maar half kunnen volgen en keek naar het metalen dingetje in Elisabets hand. Het was een munt. Elisabet bestudeerde de munt grondig maar kon er niks uit opmaken, zo één had ze nog nooit gezien. Ze gaf het kleinood aan Michiel die bij het aanzien ervan onmiddellijk grote ogen trok. Hij herkende dit. Het was geen gewone munt, het was een zilveren munt, geslagen door de smid van een bevriende graaf. Het was een munt met een speciale inscriptie: H.v.B., Henryk van Brabant. Henryk, de hofnar, Michiels beste vriend, had aan hun deur staan luistervinken. Henryk had de munt gekregen omdat hij Graaf Jan ooit van de verdrinkingsdood had gered, al was het voorval niet zo ernstig als de verhalen die de ronde deden. Briesend van woede draafde Elisabet door de kamer. Henryk zou ervan lusten, en wel nu meteen. Ze drukte haar lippen op die van Michiel, kuste hem seconden lang en stormde de kamer uit. Arme Henryk. Ze stond nu voor de deur van Henryks kamer. Even twijfelde ze nog maar trok toen de deur open. Blind en briesend van woede stond ze daar in de deuropening. Net toen ze iets wilde zeggen verstijfde ze. Ze kon haar ogen niet geloven. Henryk lag poedelnaakt op bed, met de meid, die overigens Katerine heette, bovenop hem. En niet gewoon op hem, nee. Zij lag met haar hoofd tussen zijn benen en hij met zijn hoofd tussen het hare. Als aan de grond genageld bleef Elisabet de twee met open mond gadeslaan. Ze kon goed zien hoe Katerine haar hoofd steeds op en neer bewoog, zuigend op dat ding tussen Henryks benen. In vergelijking met Michiel was Henryk rijk geschapen, het leek wel een knots wat daar tussen zijn benen stond. De dikke borsten van de meid hingen naar beneden, haar tepelhof was groot en rozig. Zo'n dikke borsten had Elisabet nog nooit gezien. Ze zette zich tegen de muur en besloot de twee gade te slaan. Henryks tong drong diep door in de meids beurs. Haar geil liep al over zijn hele gezicht. Hij besloot wat verder te gaan en stak prompt een vinger in de dicht behaarde grot. Maar ze was zo groot geschapen dat één vinger niet voldoende was, dus stak hij er nog één in, en nog één, en nog één. Vier vingers gingen nu in en uit de druipende kut van de meid. Hij besloot er ook zijn duim nog bij te stoppen. Met zijn hele hand zat hij er nu in en haar geil liep via zijn hand over zijn arm tot op de matras, om daar een gigantisch vlek te vormen. Henryk pompte en draaide zijn vingers in de beurs van Katerine en likte haar klit, die als een knikker zo groot was. Zo opgevuld was ze nog nooit geweest, en de meid kreunde van genot. Met beide handen hield ze Henryks erectie in bedwang liet haar lippen over zijn stam glijden. Ze nam hem zo diep ze kon. Zijn eikel moet zowat halverwege haar strot zitten nu. En daar liet ze hem ook even, om dat weer hevig op en neer te gaan. Ze hadden geen van beide door dat ze begluurd werden door Elisabet, die ondertussen zichzelf duchtig zat te vingeren. Henryk duwde zijn hand zo diep mogelijk in de sauna van Katerine en dronk van haar elixir. Hij beet in haar clitje en merkte dat ze er bijna was. Zwaar hijgend bleef zij pompen en zuigen, terwijl haar beurs gevuld werd door vijf kleine dikke vingers. Ze voelde zijn knots nog zwellen en zoog hem weer diep in haar keel. Net op dat moment kwam hij. Dikke stralen sperma spoot hij in haar keelgat, ze moest slikken om niet te stikken. Hij bleef maar komen en zijn zaad droop uit haar mond langs zijn stam over zijn balzak. Een stier kan zoveel nog niet kwijt. Hij concentreerde zich nu op het geurende paradijs waar zijn hand zich bevond. Steeds wilder ging hij in en uit. Katerine kreunde dat het een lieve lust was en kneep nu hard in haar eigen tepels. Tussen duim en wijsvinger rolde ze ze heen en weer, alsof ze er worstjes van wilde maken. Ze bewoog steeds wilder, het bed kraakte onder haar geweld. Plots trok Henryk zijn hand uit haar kut, balde zijn vuist en mikte die recht in haar flamoes. Dit was de druppel. Hij voelde haar spieren samentrekken rond zijn vuist. Hij beet nog eens extra op haar genotsknobbel en met een luide kreet kwam ze. Haar vocht vloeide in beken uit haar weg. Henryk probeerde zoveel mogelijk ervan op te vangen, maar slaagde daar helemaal niet in. Eenmaal Katerine wat bekomen was, trok hij zijn vuist uit haar grot terug, en deze werd gevolgd door een waterval elixir, zoals Henryk het noemde. Uitgeput legden ze zich in mekaars armen zonder iets te zeggen. Na een minuutje of vijf porde Henryk Katerine en wees naar de deur. Elisabet had niet eens gemerkt dat het schouwspel al gedaan was, daarvoor was te zeer met zichzelf bezig. Haar kleedje lag op de houten vloer onder haar. Haar ene hand kneedde haar borsten om beurten en de andere hand lag tussen haar benen. Het leek of ze er niets mee deed, maar dat geloofden Henryk en Katerine niet. Daarvoor bewoog ze net iets te hevig met haar onderlichaam. Elisabet bleef maar kronkelen en bewoog nu hevig met haar benen. Nog steeds lag ze daar met haar hand tussen haar benen en was nog steeds niet te zien wat ze deed. Tot ze haar voeten tegen haar kont schoof en haar knieën tot bijna tegen de grond drukte. Henryk en Katerine keken haar met grote ogen aan. Ze was zich niet aan het vingeren. Ze had een kaars, net zoals ridders met een zwaard, in haar schede gestopt. Deze kaars had Henryk nog zelf gemaakt van restjes van andere kaarsen. Ze was niet recht zoals een echte kaars hoort te zijn, maar eerder bobbelig en wat krom. Maar net daarom des te plezieriger. Van op het bed hoorden ze nu de soppende geluiden die de kaars maakte. Ze moest denken aan Michiel, en dan vooral aan dat ding tussen zijn benen. Ze stelde zich voor dat het zijn roede was die naar vruchtbaar gebied aan het zoeken was. Dat hij het was die boorde naar een onontgonnen bron. Tot diep in haar voelde ze zich gevuld worden. Met draaiende bewegingen trok te de kaars wat terug, wreef langs haar schaamlippen en duwde ze weer naar binnen. Zo ging het minutenlang door. Ze concentreerde zich nu enkel op haar schoot, haar borstel liet ze voor wat ze waren. Met de ene hand wreef ze over haar kittelaar alsof deze met jeukpoeder bestrooid was en met de andere pompte ze de vleesgeworden kaars in en uit. Een vruchtbare beek stroomde uit haar schoot. Haar clitoris leek nu net een kleine penis. Elisabet bleef maar wrijven en duwde de kaars toe diep tegen haar baarmoeder, trok de kaars uit haar schoot en bracht ze naar haar mond. Ze zoog er aan zoals ze tevoren gedaan had met Michiels penseel. Ze merkte het verschil niet meer. Ze proefde nu voor de tweede keer vandaag haar eigen geil, en dat beviel haar steeds beter. Plots stopte ze en keek rond. Bedwelmd en geil als ze nog was lette ze helemaal niet op Henryk en Katerine. Ze keek de kamer rond alsof ze iets zocht. En daar stond het dan, de kaarsenhouder. Een zware metalen kaarsenhouder. Ze plukte hem van de tafel en ging weer zitten. Ze zette de kandelaar op de grond en plaatste de kaars erin, ondersteboven. Ze ging wijdbeens over de kaars staan en liet zich zakken. Haar lipjes leken zich te spreiden voor de kaars. Steeds dieper ging ze door haar knieën tot de kaars haar helemaal vulde. Het koude gietijzer van de kandelaar raakte haar druipende lipjes en genotsrillingen gingen door haar lichaam. Traag ging haar lichaam op en neer, ze ging net zo hoog dat de kaars niet uit haar zou floepen, en net zo diep tot ze de kandelaar weer voelde. Heet van het geile gezicht lagen Katerine en Henryk zichzelf te bevredigen, zonder hun ogen ook maar een seconde van Elisabet af te houden. In het schaarse licht konden ze de kaars nu zelfs zien glinsteren van haar vocht. Elisabet voerde het tempo nu wat op hijgend liet ze zich over de kaars glijden. Nog steeds dacht ze dat het Michiels fallus was waarop ze reed. Ze gooide haar hoofd achteruit en streelde met één hand nu weer haar borsten. Het leken net heuveltjes, blakend in de zon, met op de top een kapelletje waar het nu hoogmis was. Wilder en wilder kneep ze in haar borstjes en sneller en sneller ging de kaars in en uit haar vagijn. De geuren van haar vruchtbare vallei vulden de kamer. Haar gekreun leek op het gekraak van bomen in de wind. In een flits liet ze de kaars uit haar glijden, draaide ze zich met het gezicht naar de muur, zette haar handen als steun ertegen en liet zich weer over de kaars glijden. Nu hadden Henryk en Katerine een geweldig uitzicht op haar glinsterende kutje, en de kaars die in en uit gleed. Ook zij werden steeds heter en heter, en het zou niet lang meer duren voor ook zij zichzelf tot een hoogtepunt zouden brengen. Eén hand gebruikte Elisabet nu om tegen de muur de steunen, met de andere was ze weer afgedaald naar dat knobbeltje dat meisjes zoveel plezier kan schenken. Ze wreef zo hard ze kon zonder zich pijn te doen, en liet de kaars nu niet meer helemaal naar binnen glijden, maar maakte korte snelle op en neer bewegingen. Het kreunen was nu roepen geworden, het beekje van daarnet is nu een echte rivier. De kaars leek nu zonder vlam ook licht te kunnen geven. Steeds sneller wipte ze nu op en neer, het soppende geluid was duidelijk hoorbaar. Ze kneep nog eens in haar tepels, duwde hard op haar kittelaar en liet zich helemaal over de kaars en zelfs een stukje van de kandelaar zakken. Met een luide schreeuw kwam ze... Uitgeput viel ze met een doffe plof achterover in de plas die ze zelf had geschapen. De volgende morgen werd ze wakker met een zalig gevoel, maar in een vreemd bed tussen Henryk en Katerine... (wordt vervolgd)