Zenuwachtig betrad Maria het deftige pand aan de Herengracht. Ze meldde zich bij de receptioniste en werd verzocht plaats te nemen in de foyer. Daar zaten een aantal andere vrouwen in grote leren fauteuils nerveus een kopje koffie of thee te drinken. Net als Maria waren ze keurig gekleed in een mantelpakje en zagen er op en top verzorgd uit. Ze nam plaats in een stoel en kreeg een kopje thee van de receptioniste.

Terwijl ze van haar thee nipte, nam ze nog eens in haar hoofd door wat ze allemaal moest zeggen. Ze had zich grondig voorbereid op deze sollicitatie en zou er alles aan doen de prestigieuze baan te krijgen. Het was dan ook een uitzonderlijk aanbod dat ze drie weken geleden in de Volkskrant had gelezen. Amsterdams meest gerenommeerde advocatenbureau zocht een pas afgestuurde rechtenstudent als trainee. Dit was zeer uitzonderlijk, want het was algemeen bekend dat hier uitsluitend zeer succesvolle advocaten werkten en dat ze in de regel geen onervaren mensen aannamen. En nu boden ze één gelukkige kandidaat de kans om deel uit te gaan maken van dit topteam. Maria kon het nog nauwelijks geloven dat zij was uitverkoren om op gesprek te komen. Als ze deze baan kreeg dan lag haar een gouden carrière in het verschiet. Ze keek eens naar de andere kandidaten. Het viel haar nu pas op dat het allemaal vrouwen waren van haar leeftijd, ze was zelf drieëntwintig. Er waren geen mannen bij en slechts één vrouw die iets ouder was, ze schatte haar op een jaar of dertig.

Op dat moment kwam er een vrouw aan die zich voorstelde als Margo en hen verzocht haar te volgen. Maria liep samen met de andere kandidaten achter haar aan naar een vergaderzaal, waar ze rond een grote eikenhouten tafel plaatsnamen. Margo heette iedereen welkom en legde hen uit dat de sollicitatie uit twee ronden bestond. Eerst zouden alle kandidaten apart een aantal gesprekjes voeren met verschillende mensen en een aantal testen moeten doen. Daarna zou er een lunch zijn en na afloop van de lunch werd bekend gemaakt welke vier kandidaten door mochten naar de middagselectie. Aan het einde van de dag zou dan bekend zijn wie de gelukkige kandidaat was die de baan zou krijgen.

De spanning steeg Maria nu helemaal naar de keel. Ze had niet verwacht dat er vandaag al een definitieve keuze werd gemaakt. Het kon dus zijn dat ze vanavond al naar haar ouders kon bellen dat ze haar droombaan had. Maar goed, zover was het nog niet. Eerst moest ze zorgen dat ze na de lunch bij de laatste vier zou zitten.

De hele ochtend werd ze ondervraagd, onderzocht en geobserveerd. Ze moest zelfs een IQ en een psychologische test doen. De tijd ging snel voorbij en voor ze het wist was het lunchtijd.

Tijdens de lunch maakte ze kennis met Nicole, die een jaar jonger was dan Maria en vorige maand cum-laude was afgestudeerd. Samen filosofeerden ze over hun kansen en over wat hen die middag nog te wachten zou staan. Na afloop kwam de senior partner binnen, een charismatische man met een succesvolle uitstraling. Hij zag er jong en verzorgd uit en je zou niet denken dat hij de zestig al gepasseerd was. Met een vriendelijke stem verwelkomde hij de dames en hield een praatje over het kantoor. Aan het eind zei hij dat het hem speet vier van de lieftallige dames naar huis te moeten sturen, maar dat hij blij was in elk geval de helft blij te kunnen maken.

Maria schuifelde zenuwachtig op haar voeten. Nu zouden de namen worden voorgelezen van de kandidaten die doorgingen naar de middag. De eerste die naar voren werd geroepen was Fatiha. De Marokkaanse gaf een kreet van blijdschap en liep naar voren. Daarna werd Nicole geroepen. Ook zij gilde het uit, ze omhelsde Maria, die haar feliciteerde, en ging naast Fatiha staan. De derde naam die werd genoemd was Inge. Wederom een kreet van blijdschap en een lange meid in een grijs pakje stapte naar voren. Nu was het erop of eronder. Nog maar één naam en vijf kandidaten. Maria bereidde zich voor op een teleurstelling. Tien ogen waren strak op de baas gericht. Hij keek de kandidaten aan en zei: “Maria.” Nicole gilde het nog harder uit dan Maria, die het nieuws eerst even op zich in liet werken. Zonder oog te hebben voor de teleurgestelde kandidaten die achter haar de zaal werden uitgeleid, rende ze naar voren en omhelsde Nicole. Ze kon het niet geloven, ze was door de eerste selectie heen.

De senior partner feliciteerde de vier sollicitantes: “Dames, gefeliciteerd met het doorstaan van de eerste ronde. Vanaf nu hebben jullie je lot in eigen handen. Uit de assessment van deze morgen is gebleken dat jullie alle vier over genoeg capaciteiten beschikken om een succesvolle juriste te worden. Maar dit alleen is niet voldoende. Wij zoeken iemand die ook daadwerkelijk succesvol wordt. En daar is wilskracht voor nodig, heel veel wilskracht. Jullie zullen deze middag dan ook moeten bewijzen hoe graag jullie bij deze firma willen werken en wat jullie er voor over hebben om de top te bereiken. Alleen diegene die bereid is alles op alles te zetten, zal worden aangenomen als trainee. Voor de laatste selectie hebben we een spel bedacht. Het is zeer eenvoudig. We bevinden ons nu in de grote boardroom. De komende uren zullen jullie in deze ruimte aan verschillende uitdagingen worden blootgesteld. Dit begint eenvoudig, maar ze zullen steeds zwaarder worden. Als je een uitdaging niet aankunt, moet je de kamer verlaten en lig je uit het spel. Degene die als laatste overblijft, heeft de baan. Is dit duidelijk?”

De vier meiden bevestigden dat ze het begrepen hadden. Net als de andere drie, vroeg Maria zich af aan welke uitdagingen ze in hemelsnaam zouden worden blootgesteld. Ze kon zich er maar weinig bij voorstellen. In het uur dat volgde, kregen de kandidaten verschillende opdrachten, deze werden hen op een bitste manier toegesnauwd door Margo. Ze moesten onder meer hun meest gelukkige, meest ongelukkige en meest vernederende moment in hun leven opschrijven. Ze moesten lastige truckjes uithalen en rare dingen doen. Margo trad als een soort drilsergeant op en snauwde het ene bevel na het andere. Af en toe kwamen er mannen en vrouwen binnen die een tijdje toekeken hoe de vier zich lieten rondcommanderen. De opdrachten waren op zich niet erg, maar het feit dat ze als een soort slaafjes werden behandeld, vond Maria behoorlijk vernederend. Maar telkens als ze aan de droombaan dacht, wist ze weer waar ze het voor deed en vervolgens voerde ze braaf de opdracht uit. Twee uur later stond ze hijgend naast de andere drie op een rijtje in afwachting van de volgende opdracht. Ze hadden net op hun kousen rondjes moeten rennen en waren allen buiten adem. De baas zat samen met een aantal andere mannen en een vrouw in een stoel te kijken naar het schouwspel. Zo te zien vonden ze het amusant.

Margo ging voor de meiden staan en gaf hen het bevel hun jasje uit te trekken. Maria stikte van de hitte en was blij dat ze haar warme jasje uit kon doen. Net als de andere drie trok ze haar jasje uit en gaf dit aan Margo. Deze zei kortaf: “Bloes ook.” Nu keken de meiden elkaar vragend aan. Hadden ze het wel goed gehoord? Wat was hier de bedoeling van? Fatiha bedacht zich echter niet lang en begon de knoopjes van haar bloes los te maken. Maria bedacht dat ze waarschijnlijk weer iets sportiefs gingen doen en dat ze misschien een T-shirt aankregen, dus begon ook zij haar bloes los te knopen. Ze vond het hoogst ongepast dat ze geen privacy kregen om zich om te kleden, maar goed, het was duidelijk dat ze weinig te willen hadden op dit moment. Het enige wat ze perse wilde, was deze baan.

De baas keek naar de vier kandidaten die in hun BH op een rijtje stonden. Het deed hem plezier te zien dat de meiden net zoveel aandacht aan hun ondergoed besteedden als aan hun mantelpakjes. Het waren alle vier knappe meiden, met een welgevormd lichaam en hij nam ze eens goed in zich op. De sollicitantes keken verlegen naar de grond en wiebelden ongemakkelijk van de ene voet op de ander.

Toen ze geen T-shirt kreeg uitgereikt, vreesde Maria voor wat er ging komen en ze vroeg zich af wat ze dan zou doen. Veel tijd om na te denken kreeg ze niet, want Margo had hun blouses op een stoel gelegd en kwam weer voor hen staan. “Tieten laten zien,” zei ze. Maria sidderde even en Inge protesteerde. “Ik zie niet wat dit te maken heeft met een sollicitatieprocedure, ” zei ze verontwaardigd. “Niet zo bijdehand, trutje. Als het je niet aanstaat, kun je vertrekken,” was de koele reactie van Margo. Inge keek naar de andere sollicitanten en zocht naar bijval. Toen ze die niet kreeg, pakte ze haar bloes, jasje en andere spullen en verliet de kamer. “Mooi, dat is de eerste. En nu tieten laten zien, trutjes,” zei Margo tegen de andere drie, die enigszins stonden af te wachten. Met trillende vingers knoopte Maria haar BH los en ontblootte haar welgevormde boezem. Ze had geen keuze. Deze baan betekende een gouden toekomst en als ze die kon bereiken door nu haar naaktheid te tonen, dan was dat het waard. Naast haar toonden ook Nicole en Fatiha hun borsten aan de aanwezige mensen.

Gelukkig waren er niet veel mensen meer aanwezig in de zaal. Margo stond tegenover hen en naast de senior partner zaten nog slechts twee heren aan de grote tafel. Allebei strak in het pak en hun blik strak gevestigd op de ronde borsten van de drie jonge sollicitantes. Ze schenen het erg naar hun plezier te hebben en spraken op zachte toon, zodat de meiden hen niet konden horen. Op bevel van Margo liepen de jonge dames naar de baas en gingen voor hem staan. Hij liet zijn blik ongegeneerd over hun lijf glijden en gaf met een kleine handbeweging aan dat ze door konden lopen. Maria voelde zich als een stuk vee dat gekeurd werd en bedacht zich dat als ze nog een keer haar meest vernederende moment in haar leven moest opschrijven, ze nu iets anders zou neerzetten dan zonet. Bij de twee mannen in pak moesten ze weer stilstaan en wederom voelde de sollicitantes de lustvolle blikken over hun borsten glijden. Ze mochten weer doorlopen en kwamen voor Margo uit.