Anja wist het niet meer, ze genoot, maar ook was er een bepaalde angst. Ze voelde zich eigenlijk wel veilig bij Olle, maar iedere keer dat hij haar aanraakte, voelde ze een angst. Zijn vingers waren goed, dat was het niet, maar op de een of andere manier deden ze haar toch huiveren. Op de een of andere manier maakte hij haar bang. Gisteren had ze toegekeken, buiten had hij zich uitgekleed, met een mes in zijn arm gekerft, en een wolf die op hem afkwam met zijn blote hand gedood. Met zijn grote handen had hij hierna de wolf los gereten, zijn hart er uit gerukt, ze zag het bloed langs zijn gezicht lopen.


Een uur later was hij weer binnengekomen, zijn broek zat normaal, geen spoor van bloed te zien, alleen een vreemde grijns, die haar beangstigde. De nacht was weer zoals gewoonlijk, ze genoot, maar dit keer anders. Wat ze gezien haar liet haar niet los. Het was ook de nacht dat haar dromen begonnen.

De winter kwam nu steeds dichter bij, de sneeuw kwam, ging niet weg, lag er eerst een halve meter, een week later was het een meter, de wind woei guur om de hut heen.Van tijd had Anja geen benul meer, dag en nacht waren gelijk, licht was er niet meer. Het geluid van de wolfen maakte haar alleen maar nerveuser. Ondanks dat ze gezien had, wat Olle met ze uitvoerde, bleef de angst.

De blik in zijn ogen maakte haar ook niet echt geruster, af en toe leek het of zijn ogen dwars door haar ziel gingen, het leek wel of ze een bepaalde trilling voelde. Leek het nog een spannende winter te worden, momenteel overheersde een gevoel van angst. Iedere avond zat ze op haar knieen voor de openhaard, te bidden. Ze voelde de ogen van Olle in haar rug branden, niet op de manier, die ze de eerste avonden had gevoeld, maar anders, intenser. In haar buik voelde ze een kriebel, niet meer aangenaam, meer alsof ze van binnen werd aangevreten.

Het werd steeds kouder, gelukkig was er genoeg hout om de haard brandend te houden, ook qua voedsel was er niks aan de hand. Alleen het feit dat Olle zich steeds vreemder begon te gedragen, baarde haar zorgen. Al 2 keer was ze diep onder de dekens gekropen, toen ze hem tegen de maan had zien huilen. In de verte had ze de wolfen mee horen zingen, het was echt angstig. Iedere keer na zo'n gebeuren leek hij wel veranderd. Werd ze normaal teder verwend, na zo'n gebeurtenis leek hij losgeslagen, beminde haar met een passie, die ze nooit voor mogelijk had gehouden. Anja genoot er van, maar diep in haar binnenste voelde ze een angst, die haar benen deed samenkrampen.

Het leek ook iedere keer weer erger te worden, toen ze de dode ratten achter de bank vond, aangevreten door een wild dier leek het wel, sloeg de angst echt toe. Het gedrag van olle werd steeds extremer, werd er vroeger nog wel eens gepraat,nu was het een snauw. De aai over haar borsten, 3 weken geleden nog teder, deden zeer, het leek wel of zijn nagels steeds langer werden, gisteren stonden er zelfs 3 krassen over, bloederig.

3 weken geleden, had hij zich ook nog dagelijks geschoren, maar 2 weken geleden was hij daar mee gestopt, inmiddels had hij al een lange baard, begon steeds meer op de wolfen te lijken, die ze in de verte hoorde huilen. In de verte?, ze kwamen steeds dichter bij, alsof ze roken dat er voedsel in de buurt was.Zelfs gisteren, toen ze uit het schuurtje het vlees wilde pakken, had ze het gevoel, dat er een achter haar had gelopen.

Gelukkig hing er een kalender in de hoek van de blokhut, langzaam telde ze dagen tot kerstmis af, iedere dag die ze bewust mee maakte, ging er een kruisje door, op 24 december wilde ze Olle verrassen. Door de inmiddels manshoge sneeuw, wist ze toch een kerstboom om te hakken, te versieren met de christelijke kenmerken, een kruis bovenin, kerstballen,engelenhaar, op haar eigen manier wist ze zelfs een kersstal in elkaar te knutselen. Jozef, Maria, Kindeke..., Toen ineens de deur met een luide knal openging. Olle was veranderd, Jankte hij gisteren nog met de wolfen mee, vandaag was hij onderdeel van hun roedel.

In Staphorst werden er inmiddels voorbereidingen getroffen voor de eerste dienst op zondagmorgen, dominee Pieters luidde de klokken, allemaal zouden ze aan Anja denken, voor haar bidden, niemand wist wat er maar haar gebeurd was. De hele gemeente miste haar, en op kerstochtend zouden ze voor haar bidden.