De onverwachte gevolgen van een gebroken neus



Slechts één keer in mijn leven onderging ik een neusoperatie en wel zonder narcose als je de dubbele Sliwowits bij de lunch niet mee telt. In Hongarije was dat, zomer ‘75, geloof ik. Als medepassagier, de ereplaats, voorin naast de bestuurder die tevens afdelingshoofd was bij de firma die onze macaroni in Hongarije verkocht. De auto, zijn trotse eigendom, was een VW Kever van een onbekend bouwjaar die keurig, opnieuw gespoten was. Aan de buitenzijde, wel te verstaan. De binnenkant was versleten, net als de remmen en de ophanging. Toen de bestuurder, een branieachtige jongeman, wilde remmen omdat een grote, zwarte, dus overheid, Mercedes 500S, die voor ons reed, inhield, bleef de kever zonder vaart te minderen door gaan.

Het was, aldus, de vlakke voorruit van de kever die op mij de ongewenste neusbehandeling uitvoerde. Krakend begaf het neusbeen het, want gordels voor de bijrijder ontbraken in de auto ook. Bumper aan bumper stonden we toen uit de Mercedes als eerste de chauffeur stapte. Met een getrokken pistool in de hand bleef hij naar onze auto staan kijken. Dat was alles wat ik nog kon zien door het dichtrekkende waas van bloed voor mijn ogen. Gelukkig bleek ik mijn ogen niet nodig te hebben om de sterren en lichtflitsen in mijn brein te aanschouwen. Zonder licht in mijn ogen beleefde ik dat vuurwerk enige tijd tot een barmhartig donker zich over mijn geest ontfermde.

Wat er daarna plaats vond is mij nog niet duidelijk maar die tijdelijke nacht verdween toen ik met een bonkende pijn in mijn gezicht de ogen opsloeg. Vaag ontwaarde ik een klein aantal mensen die links en rechts stonden van een divan waarop ik lag. Hongaars is moeilijk te verstaan en nog moeilijker te begrijpen maar het werd me duidelijk dat de omstanders zeer begaan waren met mijn lot. De stem die ik herkende was die van mijn chauffeur. Ik ademde moeilijk, alles deed me pijn, en hoewel ik niet onbekend was met het verschijnsel hoofdpijn, gaf de door de botsing opgedane ervaring aan dat begrip een nieuwe dimensie. Ik heb nadien dan ook nooit meer geklaagd over hoofdpijn.

De medestanders stonden handenwringend om me heen terwijl een oudere man met lang grijs haar en een door sigarettenrook geelbruin gekleurde snor en baard mij geruststellend toesprak. In het Duits maakte hij duidelijk dat hij arts was en dat de door mij opgelopen beschadigingen slechts van tijdelijke aard zouden zijn. De man sprak met een autoriteit en overtuigingskracht die me gerust stelde. Hij legde uit dat mijn neus niet echt gebroken was maar slechts beschadigd. Voor mij maakte het niet veel uit. Mijn neus voelde aan alsof hij een eigen pulserend leven leidde. Ik hoefde mijn ogen niet langer naar beneden te draaien om mijn neus te zien. Dat was een hele verandering. Steunend op mijn handen richtte ik mij op en trachtte alleen te zijn met de pijn en mijn verdriet. De stemmen om mij heen klonken, in mijn oren, beheerst en geruststellend want niets is zo rustgevend als het, noodgedwongen, aanhoren van een onbegrijpelijke taal.

Leunend op mijn armen zat ik stil en leed. Of ik iets wilde drinken dat de pijn zou verminderen? Bevestigend antwoordde ik op die suggestie, hoewel ik, zeker toen niet, geen echte drinker was. Pálinka bleek het wondermiddel te heten. Een zelfgestookte "Eau de vie" van Hongaarse bodem. De arts die mijn genezing overzag verstrekte twee kleine tabletjes en een glas water. Ik nam alles tot me wat me werd aangereikt. Een dame gekleed in een ouderwets aandoende japon legde een arm om mijn schouders en liet me behoedzaam achterover zakken tot mijn hoofd op een stevig kussen rustte. De chauffeur die mij deze misère had veroorzaakt bleek haar neef te zijn.

Hijzelf trad op als tolk en liet me weten dat ik daar kon blijven zolang ik wilde. Dat er voor me gezorgd zou worden en dat het me aan niets zou ontbreken. Dat laatste herhaalde hij een keer of twee. De arts vertaalde wat de tante zei: "Het is beter dat je hier blijft dan in het ziekenhuis." Ik begreep dat ik me bij die tante thuis bevond. De andere belangstellenden bleken een zusje van Radovan, en haar echtgenoot te zijn. Verder stond er handenwringend een vrouw van een jaar of vijftig die voortdurend haar medelijden betuigde en telkens even een hand uit stak om door mijn haren te strijken. "Szitakota, de buurvrouw van de huiseigenaresse," verklaarde de arts.

Hoewel met zwaar accent bleek buurvrouw Szita, de Duitse en, na later zou blijken, de Engelse taal redelijk machtig te zijn. Ze drong zich telkens naar voren in pogingen om mij te troosten of te knuffelen of beiden maar ze werd gelukkig door de dokter tegen gehouden want elke aanraking in mijn gezicht deed meer pijn dan ik wilde toegeven. Ik liet het allemaal maar over mij heen komen in de hoop dat de pijn in mijn gezicht na de borrel en de pillen minder zou worden. Ik vroeg om een deken, om een glas water en om de gordijnen te sluiten omdat het licht pijn deed aan mijn ogen. De een na de ander vertrok, de buurvouw en de arts bleven. Radovan vertrok met de mededeling dat hij de volgende ochtend terug zou komen om te zien hoe het met mij ging. Zijn tante liet weten dat ze naar de keuken ging en voor eten zou zorgen.

Buurvrouw Szitakota en de arts overlegden op gedempte toon en uiteindelijk maakten ze mij deelgenoot van een beslissing die beiden hadden bereikt. Ze zouden me helpen naar het huis van Szita te gaan. Daar was een gastenkamer op de eerste verdieping. Daar zou ik meer comfortabel zijn in een groot bed en Szitakota zou er op toezien dat ik de verzorging kreeg die nodig was en dat het mij aan niets zou ontbreken.

Omdat ik met hun plan instemde hielpen ze mij overeind en ondersteunden mij bij mijn, enigszins strompelende, gang door de tuin naar het huis van de buurvrouw. Door de hal, de trap omhoog en uiteindelijk naar de logeerkamer. Mijn gezichtsvermogen was inmiddels verbeterd, al dan niet het gevolg van de vloeibare en vaste pijnstillers die me werden toegediend. Liefdevol werd ik op een groot bed neergelegd. De baardige arts maakte de veters van mijn schoenen los en de buurvrouw ontdeed me van mijn sokken en mijn bebloede pantalon. Ze maakte alle knoopjes van mijn overhemd los en hielp me bij het uitdoen. Bijna naakt en hevig bibberend liet ik ook dat allemaal over mij heen komen.

"Szita zal verder voor je zorgen." Verduidelijkte de dokter en drukte ten afscheid met zijn hand een van mijn voeten. Behoedzaam sloot hij de deur achter zich en liet mij alleen met een zacht in zichzelf pratende Szita. Ik lag op bed met slechts een klein broekje aan. Szita produceerde een onafgebroken woordenstroom die door de zachte klanken vreemd genoeg erg rustgevend werkte. Mijn gezichtsvermogen werd langzaam beter. Szita was een jaar of vijftig leek me, in ieder geval een heel stuk ouder dan ik. Ze keek mij aan met ogen waaruit bezorgdheid sprak. Ze hield mijn hand vast en legde kort haar gezicht tegen mijn borst. Ze liet me een paar maal weten dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ook begreep ik dat ze in haar jonge jaren als verpleegkundige de kost had verdiend. Het zou me aan niets ontbreken, zei ze, omdat ze heel goed wist wat een jonge man onder die omstandigheden nodig had. De strekking van die mededeling ontging mij op dat moment maar het zou spoedig duidelijk worden.

De pijn in mijn gezicht was dragelijk maar mijn hoofd bonsde nadrukkelijk. Mijn verzorgster verontschuldigde zich en verliet de kamer zodat ik de gelegenheid kreeg om de ruimte op te nemen. Het moest een groot huis zijn. De kamer was ruim en behalve het grote bed stonden er twee kledingkasten en een boekenkast vol oude boeken. De kamer was gelegen op een hoek van het huis. Aan twee zijden waren grote, dubbele, ouderwetse openslaande vensters. Een er van stond op een kier zodat frisse lucht en vage geluiden van buiten door drongen. Door het ene venster kon ik het groene silhouet van een hoge boom zien. Het was een oud huis. De kamer was voorzien van donkere, houten lambrisering, vlekkerig streepjes behang en boven mijn hoofd een erg fraai, met guirlandes, versierd plafond. Midden aan dat plafond hing, in het midden van een kransvormig ornament, een kroon met vijf koperen armen. Het geheel ademde een sfeer van versleten voornaamheid.



Ik hoorde de treden van een houten trap kraken en verwachtte een bezoeker. Het was Szita die terug kwam met in haar handen een wit geëmailleerde bak. Over haar arm hing een handdoek. Ze plaatste de bak op een lage tafel naast het bed en maakte duidelijk dat ze mijn gezicht ging reinigen.

"Ich Szita," zei ze een paar keer ondanks dat ik haar telkens antwoordde dat ik dat begrepen had. Szita deed alles behoedzaam. Voorzichtig depte ze de plek rond mijn neus, onder mijn ogen en mijn kin. Aan de rode kleur op de doek kon ik zien dat er veel opgedroogd bloed van mijn gezicht kwam. Het lauwwarme water in de bak kleurde diep donkerrood en met het toenemen van de kleur in het water nam ook mijn medelijden met mijn situatie toe. Ik vond dat ik er slecht aan toe was en dat gevoel werd bevestigd door de liefkozende woorden van Szita. Zo een schone jongeman," mompelde ze een paar maal in begrijpelijk Duits. Ze vroeg hoe ik heette, waar ik woonde, hoeveel kinderen ik had. Gehoorzaam legde ik mijn hele burgerlijke stand bloot.

Ze wilde weten hoe oud ik was en op welke dag geboren, of ik vaak naar Hongarije kwam en hoelang ik dan wel bleef. Kortom niets bleef geheim. Nadat ze mijn gezicht had verzorgd en de bak met bloedwater had weggebracht kwam ze op de rand van mijn bed zitten en streelde mijn voorhoofd. Terwijl ze mijn hand vast hield en mijn voorhoofd streelde keek ik haar aan. Een mooi gezicht, tamelijk gebruind door de zon en met veel kleine rimpels. Haar lange grijze haren waren netjes in een wrong op haar hoofd vastgezet. Ze droeg een gebloemde jurk van zijde of heel dunne katoen. De japon was tot vlak onder haar kin met kleine knoopjes dicht gemaakt en omsloot haar bovenlichaam strak. De strak sluitende jurk liet weinig twijfel bestaan over de afmeting van haar boezem. Telkens wanneer ze zich over mij heen boog rook ik een zwaar parfum. Het was zo zwaar dat het als het ware een vaste plek in de geurkwabben van mijn hersenen veroverde.

Ze babbelde voortdurend en vroeg of ik een vriendin in Hongarije had. Toen ik ontkennend antwoordde zei ze dat ze me niet geloofde. "Iedere man moet een vriendin hebben," zei ze. Heb je nu geen vrouw nodig. Om de spanning kwijt te raken?" Wilde ze weten. Ik dacht van niet maar kon haar niet overtuigen. "Spanning is slecht voor je," zei ze nadrukkelijk en legde daarbij een warme hand op mijn borst. "De spanning verdwijnt als je Szita laat begaan," drong ze aan. Ze rolde mijn tepel zacht tussen haar duim en wijsvinger en steunde daarbij met haar arm op mijn onderbuik. Ze wilde weten wanneer ik voor het laatst met een vrouw had gevreeën. De bonkende pijn in mijn hoofd liet me geen gelegenheid om over die vraag na te denken en ik vond het onderwerp niet belangrijk genoeg om er verder op in te gaan.

Al die tijd had ik nog geen kans gezien om mijn uiterlijk in een spiegel te beoordelen maar toen ik er om vroeg antwoordde Szita dat ze een spiegel voor me zou halen. Maar nu nog niet," voegde ze er aan toe. In één hand hield ze een van mijn handen terwijl ze met de ander mijn voorhoofd streelde. Ze streek met een hand over mijn borst en vroeg of ik het koud had. "Een beetje," antwoordde ik naar alle waarheid want ondanks de hoge temperatuur in de zomer in Hongarije had de hele achterliggende affaire me erg moe en uitgeput gemaakt. Ze hielp, door de sprei, waar ik op lag, weg te halen en wilde die over mij heen leggen. Ze aarzelde even voordat ze zei: "Laat ik dat ook maar uit doen." En vervolgens deed ze behoedzaam mijn onderbroek uit.

Ik zag dat ook die onderbroek met bloed besmeurd was, haar beslissing was dus gerechtvaardigd. Haar ogen gleden van onder tot boven over mijn lichaam en bleven rusten op mijn geslacht. Haar ogen hadden een magische uitwerking want na eerst het kopje belangstellend opgericht te hebben, volgde de rest van mijn lid in rap tempo. Ze zuchtte hoorbaar voordat ze mij aankeek en haar Hongaarse spraakwaterval onderbrak om in het Duits te zeggen: "Eérst moet je sterker zijn." Daarna drapeerde ze de sprei liefdevol over mijn met kippenvel bedekte body en drukte een hand liefkozend op mijn erectie.

"Szita gaat eten voor je halen." Ze kuste de vingertoppen van haar hand en raakte daarmee voorzichtig mijn voorhoofd aan. "Ik slaap vannacht hier. Om op je te passen," zei ze op een toon alsof dat een extra geruststelling moest zijn. Ze verliet de kamer en slaap overviel me onmiddellijk. Ik droomde wilde dromen over auto’s en, in het zwart geklede, mannen met pistolen waar dikke stralen bloed uit kwamen. Szita kwam terug, met soep, eten en drinken. Ze hielp me rechtop zitten en steunde mijn rug met kussens. Ze voerde me bouillon met een kleine lepel en ik merkte dat elke beweging van mijn mond ondragelijke pijnen door mijn gezicht liet schieten. Het eten deed me goed maar de bewegingen van mijn kaak en mijn mond waren onverdraaglijk. Ze veegde beetjes voedsel die ik uit een mondhoek morste weg en leunde daarbij met haar onderarm zacht op mijn onderbuik. Telkens herhaalde ze die kleine mondveegjes en telkens werd de zachte druk van haar arm op mijn geslacht indringender.

Het is wonderlijk hoe in tijden van nood de geslachtsdrift toeneemt. Het moet een biologisch verschijnsel zijn. Het gewonde dier doet een laatste poging het nageslacht zeker te stellen. Telkens weer raakte haar arm mijn inmiddels tot formidabele hardheid gezwollen lid. Ik kon slechts met kleine hapjes eten maar het bordje raakte leeg en Szita veegde een laatste maal mijn mond schoon voordat ze een hand op mijn borst legde en aansluitend de weg naar beneden vond. "Liebst du dass? Vroeg ze toen ze haar slanke vingers liefdevol om mijn lid sloot. Ik knikte en zag hoe ze de sprei oplichtte en van mij af legde. Haar hand had inmiddels de voorhuid terug geduwd. "Soll Ich?" Ze keek me aan en bewoog haar hand langzaam op en neer. Ik knikte opnieuw. Ze aarzelde een paar tellen voordat ze zich over dat deel van mijn lichaam heen boog en haar mond te hulp riep.

Ook in de liefde was Szita bedachtzaam. Haar bewegingen waren langzaam en bedachtzaam. Ze was vol begrip voor het lijden van de patiënt die aan haar zorgen was toevertrouwd. Haar vingers en haar mond werkten in span. Geen millimeter bleef onaangeroerd. Door haar liefdevolle verwennerij werd mijn aandacht afgeleid van de bonkende pijn in mijn hoofd en toen ze na lange tijd dan ook vroeg of ik wenste te "Fertigen", antwoordde ik bevestigend. Ze bracht haar andere hand ook in stelling en werkte toe naar de voltooiing van haar bezigheden.

Op het moment van climax nam ze mijn hand en kneep er stevig in zonder het object van haar vertroeteling ook maar een seconde de vrijheid te gunnen. De ontspanning kwam als een zegen. En pas toen ze voelde hoe de hardheid veranderde in slapte liet ze dat deel van mij langzaam uit haar mond glippen. Haar hand bleef mij echter koesteren. "Ist gut, ja?" Vroeg ze en keek me daarbij aan met een brede glimlach om de mond. Het wás goed. Ja, ik voelde me op een vreemde manier moe maar erg voldaan en zocht met mijn hand haar hand. We hielden elkaar’s hand een poosje vast. Ik kneep zacht in haar vingers in een poging duidelijk te maken hoe dankbaar ik was voor de liefdevolle verpleging. Omdat ze nog steeds op de rand van het bed zat, legde ik mijn hand op haar dijbeen en streelde dat zacht omdat ik bang was dat ze zou vertrekken. Alsof ze mijn gedachten kon raden zei ze: "Heute nacht schlafe ich hier." Ik klopte op haar been in een poging te laten weten dat ik haar woorden begrepen had. Haar hand rustte op mijn lid terwijl ze me aankeek en nog een keer zei: "So schön, so jung."

Ik was te versuft om de gebeurtenissen te bevatten. Ik wist nauwelijks hoe het ongeval was gebeurd en de ontwikkelingen die mij net hadden overvallen waren, behalve aangenaam, op zijn minst bizar te noemen. Wie, waarom, waaraan had ik deze vorstelijke behandeling verdiend? Hadden de betrokkenen iets goed te maken of juist iets te verbergen? Waarom lag ik eigenlijk niet in een of ander ziekenhuis. Te veel vragen om met mijn zwaar kloppende hersenpan te beantwoorden. En, "Szita." Waar kende ik die naam toch van? Het kwam mij voor dat ik die naam in verband moest brengen met gebeurtenissen lang geleden op een andere plek. Wat was het verband, behalve de naam Szita? Langzaam begon er iets te dagen maar met het omhoog komen van de herinnering nam het gebonk in mijn hoofd toe en ik zette de poging om helderheid voor die vragen te krijgen van me af. Vrouwen waren altijd al een mysterie voor me geweest en deze vrouw maakte, wat dat betreft, daarop geen uitzondering. Na het genadige orgasme dat ze mij bezorgd had sloeg nu de vermoeidheid in volle hevigheid toe. Ik dreef weg in een weldadige, donkerblauwe, oneindigheid en viel in slaap.

Het ontwaken gebeurde langzaam als het opkomen van de zon, alleen was het stikdonker. Slechts vaag kon ik de rechthoeken van de twee vensters zien maar daar was dan ook alles mee gezegd. Geen verlichting, geen maan, geen straatlantaarns, slechts zwarte nacht. Ik bewoog me niet en liet mijn bewustzijn voldoende tijd om weer in mijn hoofd in te dalen. Op mijn rug lag ik. Mijn rechterarm steunde tegen iets dat zacht en warm was, over mijn middel lag een arm. "Szita," besefte ik en toen begon mijn brein weer te werken. De herinneringen kwamen terug, de dokter, de pijn in mijn gezicht, het wassen van mijn gezicht en ook de keizerlijke behandelmethode van Szita. "Szita?" Haar vingers antwoordden. Teder, sloot ze een hand om mijn zak en met de ervaring van jaren masseerde ze, kneedde ze, voelde ze en betastte ze tot de door haar gewenste afmetingen van mijn lid bereikt waren. Ze vermeed mijn gezicht aan te raken maar voor de rest van mijn lijf gold, wat haar betreft een vrije wandeling. Haar handen waren overal. Haar warme lichaam raakte mijn lijf op vele plaatsen. Haar benen, in ieder geval één, rustte op mijn been. Het dichte schaamhaar raakte mijn heup en een harde tepel kuste mijn bovenarm. Er leek geen plekje op mijn lichaam waar Szita niet aanwezig was. "Szita,…" Ik had iets willen zeggen maar was het al weer vergeten op het moment dat ik haar naam noemde.



Ze had mijn lid stevig in de hand en vroeg of ik haar nodig had. Zonder op een antwoord te wachten zei ze dat ik mij op mijn zijde moest wentelen. Ze draaide zich zodat haar grote zachte billen tegen mijn buik duwden. Haar arm reikte naar achteren en vond mijn gespannen lid. Lange grijze haren streelden mijn gehavende gezicht. Mijn lid leek zich niet te bekommeren om de pijn in mijn gezicht. Reikhalzend strekte het zich in de richting van Szita’s geurige lijf. Op het moment dat ik haar billen langs mijn lid voelde strijken schoot haar hand te hulp. Ze plaatste de kop tussen haar dijen en duwde krachtig naar achteren. Penetratie was onvermijdelijk, met een akelig precieze beweging leek haar vagina mijn eikel op te slokken. Mijn hoofd begon opnieuw te bonzen maar de verleidelijke zachtheid van haar vagina won het pleit. "Dan maar met hoofdpijn," dacht ik en dwong mijn stijve met kracht tussen de zachte lippen door. Voor het eerst bedreef ik de liefde met een onbekende vrouw in het aardedonker.

Het was een fantastische binnenkomst, de zachte verdediginglinie van kriebelende haren, het welkom van schaamlippen die zich met graagte lieten spreiden en de hartverwarmende koestering door een vagina die niets liever wilde dan mijn hunkerende lid omhelzen. Dat Hongaarse vrouwen meesterlijk kunnen vrijen had ik al eens van mijn, uit Boedapest afkomstige, buurman gehoord die vaak zijn misnoegen uitte over het gebrek aan betrokkenheid van zijn Nederlandse echtgenote. "Ze ligt alleen maar, ik weet nooit of ze het fijn vindt," klaagde hij.

Niet zo, Szita die ondanks haar vijftig of zo jaren, intens betrokken was bij haar amoureuze bezigheden. Ze stuurde als een choreografe mijn handen en zelfs de bewegingen van mijn vingertoppen over en in haar heftig pulserende Hongaarse lijf. Regelmatig informeerde ze of het naar mijn zin was. Af en toe werd ik gedwongen om te bepalen of ik reeds wilde "Fertigen" maar wanneer ik dat afwees gromde ze goedkeurend en hernam haar verplegende handelingen met hernieuwde inzet.

Ze begreep dat, gezien de schade aan mijn aangezicht een face to face samenspel niet aan de orde was. Maar rustend op mijn zijde met in elke hand een harde tepel op een zachte borst had ik weinig reden tot klagen. "Fertigen, ja?" Een kort: "Ja, bitte," van mijn kant, leidde tot inzet van alle fysieke middelen die haar bekkenbodemspieren ter beschikking stonden. Het gevolg was een verrassend productief orgasme. Ik slaakte een diepe zucht. Szita draaide zich in mijn omarming en streelde mijn hoofdhaar en mijn nek. "War’s gut liebchen?" Wat kon ik anders zeggen dan dat het "Sehr Gut war."

Ze kuste me op een paar plaatsen waar geen pijn heerste en wriemelde zichzelf uit bed. Tegen het, door de naderende ochtend, zwak verlichtte venster zag ik haar silhouet. Een struise figuur wijdbeens en voorover gebogen. Uit de bewegingen, met één arm tussen haar dijen maakte ik op dat ze de, door mij aangebrachte, bezoedelingen trachtte te verwijderen. Even later wiep ze een doek op het voeteneinde van het bed. Ze zei dat ik moest slapen en kroop naast me. Een van haar borsten drukte zacht tegen mijn rug en een warme hand koesterde mijn tevreden lid. De slaap kwam als een beloning, vrede met alles, liefde voor iedereen.

Het was licht, volop dag toen ik de ogen opsloeg. Szita zat in een gemakkelijke stoel bij het raam, ze las. Ze zag er zeer respectabel uit, de lange grijze haren waren keurig vast gezet en een andere gebloemde japon zat strak om het goedgevormde bovenlichaam. Bewegingloos had ik enige tijd liggen kijken. Als je haar zo zag zitten zou je niet denken dat ze in staat zou zijn om zich zo volledig te verliezen in amoureuze uitspattingen.

"Good morning." Zei ik om uit te proberen hoe goed haar Engels was. Het bleek verrassend goed. "Good morning, Chérie," antwoordde ze en legde haar boek op de kleine tafel naast haar stoel. Ze stond op en rekte zich uit wat een betoverend beeld opleverde. Ik had kunnen zweren dat ze het met opzet deed. Ze kwam bij me op bed zitten en keek aandachtig naar mijn gezicht. Deze keer liet ze de rest van mijn lichaam met rust. Het was in zekere zin een teleurstelling want ik had me al verheugd op een stimulerende behandeling. Ze vroeg hoe ik geslapen had en op mijn mededeling dat ik als een marmot had geslapen antwoordde ze lachend dat seks het beste middel is om jonge mannen te troosten. Haar gezicht kwam gevaarlijk dicht bij dat van mij zodat ik angstig piepte dat ik haar niet kon kussen. "Dat weet ik toch schat," antwoordde ze terwijl haar hand mijn lid koesterde. Het was vreemd voor mij om zo intiem en zo open over seks te praten met een vrouw die bijna zo oud als mijn moeder was. Ze streelde me voortdurend en omdat ik graag iets terug wilde doen streelde ik met de rug van mijn hand een van haar magnifieke borsten.

Een vraag speelde al enige tijd door mijn hoofd en ik besloot er nu naar te vragen. "Waarom heeft Radko mij niet naar een ziekenhuis gebracht?" "Aahh," was haar eerste reactie. Ze dacht kort na voordat ze antwoordde dat het hier veiliger was. Ik begreep het nog niet maar toen ze uitlegde dat de auto die door Radko was aangereden, de wagen van het hoofd van de geheime dienst was en dat Radko niet wilde dat ik in het ziekenhuis ondervraagd zou worden, kreeg de beslissing, om op die manier te handelen, iets meer inhoud.

Het was een lang verhaal maar het kwam er op neer dat bij ziekenhuisopname en zeker in dit geval een langdurig proces van ondervragingen en protocollen zou worden doorlopen. Daarin had Radko geen zin en hij had vanwege mijn tijdelijke coma de beslissing voor mij genomen. Omdat hij de oude gebaarde arts kende die me onderzocht had, had hij de thuisopname bij zijn tante veiliger, sneller en gemakkelijker gevonden. Zo werden in die jaren in Oost Europa veel problemen vermeden en opgelost. Het algemene standpunt was: vermijdt ten allen tijden aanvaringen met de partij- en politieke personen.

Het geluid van haar gedempte stem was aangenaam aan mijn oren. Ze sprak met zachte stem. Mijn hand rustte op haar dijbeen en toen ik de binnenzijde van dat been streelde liet ze zich achterover zakken zodat ze op haar rug over mijn bovenbenen lag. Ik trok de rok van haar japon een eindje omhoog zodat ik haar intiem kon strelen. Haar dijbeen was zacht en warm. Mijn hand raakte de plek waar haar benen bij elkaar kwamen. "Til je been op dan zal ik je schoen uit doen." Dat deed ze graag. Even later liet ik haar schoen op de vloer vallen en de andere. Genietend van de warmte en de zachtheid streelde ik lange tijd haar dijbeen, de ronde knie en het harde onderbeen. Ze liet mij haar tenen knuffelen, van haar grote dikke teen tot de kleinere en dat onaanzienlijke uitsteeksel dat kleine teen heet.

Het tijdelijke ongemak van een beschadigde neus en de afwezigheid van de drang om mijn verzorgster opnieuw aan mijn spit te rijgen dwong me om te ontdekken hoeveel meer facetten de liefde en haar erotische kanten te bieden hebben. Streel een been, speciaal een vrouwenbeen, sluit je ogen en laat je hand dat glooiende landschap in kaart brengen. Het is een feest, de overdaad van de dijen, de gelijkmatige overgang naar de ronde, een beetje knobbelige knietjes en het onderbeen, de hiel, zo rond en stevig en de zool van de voet, zacht maar taai. De beweeglijkheid van de hele vernuftige constructie, til een teen op en beweeg die omhoog en voel hoe al die spieren en pezen in die wonderlijke loopmachine zich laten rekken en bewegen. Laat je hand op en neer glijden, de ene keer genietend van de zachte kuitspier die als een mals stuk vlees door je handen glijdt. De andere keer de harde ronde hiel. Maar altijd terugkerend de opwinding van de bovendij, ontroerend en naadloos overgaand in die heerlijke zachtheid van rondingen en plooien die om wat voor onverklaarbare reden met dat vernederende drieletter woord wordt aangeduid. Toen ik haar er naar vroeg antwoordde ze dat "pina" het meest gebruikte woord in haar taal was. "Het lijkt op penis," zei ik. "Misschien," lachte ze.



Szita lag stil en liet zich door mijn strelingen bekoren. Ze hees haar mooie japon omhoog en lichtte haar popo op zodat ze het broekje uit kon duwen. Ik hielp bij het verwijderen over haar benen en voeten. We wisselden af en toe vragen en antwoorden uit. Ze wilde weten hoe oud ik werkelijk was. Zesentwintig antwoordde ik. Maar toen ik daarop vroeg hoe oud zij was antwoordde ze dat ze daar liever niet over praatte. Aandringen bij haar hielp, ze zei dat ze ongeveer net zo oud moest zijn als mijn moeder. Ik rekende uit, tweeënvijftig, en was verbaasd. Zijn vrouwen op die leeftijd nog steeds zo geil? Met mijn hand op haar poes zei ik daar iets over. Ze legde haar hand op mijn hand en duwde mijn vingers tussen de lippen. "Als je echt wilt genieten moet je het met een vrouw van mijn leeftijd doen." Ik grinnikte ondanks de kloppende pijn in mijn neus.

Ik vroeg of ze kinderen had. Eerst dwong ze mijn hand heftig in en uit te bewegen voordat ze opmerkte dat ze een zoon had. Kolonel, was hij in het Hongaarse leger. En gestationeerd in het oosten van het land. "En je man? Weet hij dat ik hier ben? Komt hij thuis?" Een vaag gevoel van onheil maakte zich kenbaar maar ik hoefde niet bezorgd te zijn. Haar man was ook in het leger en gestationeerd in een of ander Afrikaans land, als commandant van een contingent blauwhelmen.

Ik had mijn hand reeds terug getrokken maar bij het horen van haar laatste opmerking duwde ik mijn hand terug in de vochtige schede. "Hou je van seks?" Overbodige vraag maar ze antwoordde. "Ja, meer nog dan vroeger." "Je bent zeker eenzaam? Met je man ver weg en je zoon ergens anders." "Niet zo erg, ik hou ook van mijn rust." "En dit dan?" Ik porde eens extra zodat ze even haar adem inhield. "Jij bent jong, dat is anders, dat is een buitenkansje voor een vrouw van mijn leeftijd." Dat leek me ook wel, we scheelden tenslotte nogal wat jaren in leeftijd. Ik was verbaasd dat dat verschil zo weinig invloed had op de manier waarop we de liefde bedreven en dat zei ik ook. "Je bent een schat, en je bent niet bang om met een oudere vrouw te vrijen. Meer jonge mannen zouden dat moeten doen dan zouden er minder echtscheidingen zijn."

Ik dacht na, misschien had ze wel een punt, een ervaren vrouw als regisseur bij het vrijen droeg veel bij aan het verfijnen van het spel. "Vind je dat?" Vroeg ze toen ik haar vertelde wat ik dacht. "Ja, best wel, je bent zo rustig en je weet precies wat je wil, dat is fijn." Ze richtte zich op en streelde mijn hoofdhaar. "Je zegt zulke lieve dingen. Weet je dat ik verliefd op je zou kunnen worden?" Op mij was het ook zo over gekomen, ik zag in haar niet een oudere vrouw maar een fijne vriendin. Ik trachtte haar opmerking te relativeren en zei dat ik haar zoon zou kunnen zijn. Het bleef een poosje stil voordat ze bedachtzaam zei dat men in Hongarije daar niet zo moeilijk over doet.

Toen was het mijn beurt om te zwijgen en haar antwoord te overdenken. Omdat we volkomen vreemden voor elkaar waren durfde ik haar te vragen of ze mij ook zo zou behandelen als ik haar zoon was geweest. "Ik bedoel seksueel." Voegde ik er aan toe. Tot mijn verbazing wond de opmerking mij behoorlijk op. Maar mijn opwinding nam verder toe toen ze bedachtzaam zei: "Misschien, als je dat zou willen." "Ik zou je best als moeder willen hebben." Ze was stil en nam mijn pols beet. Ze manipuleerde mijn hand een poosje en ik voelde hoe ze natter werd. Toen ik vroeg of we zouden vrijen antwoordde ze: "Ik wou dat ik je kon kussen, je mond bedoel ik." Ze begon de knoopjes van haar japon los te maken. Het was een lange rij maar ze nam de tijd er voor en keek me af en toe op een grappige manier verleidelijk aan.



Toen de japon losjes om haar heen hing boog ze zich over mij heen zwaaide met haar bovenlichaam zodat haar borsten zacht heen en weer schudden. Ik bracht een hand in haar jurk en tilde een borst op. Omdat ik de tepel voelde verstijven deed ik hetzelfde bij de andere borst. "Je hebt mooie borsten Szita." "Ich weiss." Leunend op haar armen bleef ze rustig zitten. Lange tijd genoot ik van het eenvoudige spel met haar borsten. Ik duwde mijn hand op zodat ik het gewicht kon voelen. Als iets kostbaars rustten ze op mijn hand. Na verloop van tijd ontdeed ik haar bovenlijf verder van de gebloemde japon. "Draag je geen bh?" "Wil je dat graag?" "Nee, ik dacht er zo maar aan." Ze keek me aan en ik woog haar borsten. "Vrij je niet genoeg thuis?" Vroeg ze.

Om daar een bevestigend antwoord op te geven voelde aan als een vorm van verraad. Tenslotte ging het niet aan om daarover met vreemden te praten. Maar ik deed het toch en bevestigde wat ze had gevraagd. Ze verplaatste een hand naar mijn onderlijf en omvatte mij geslacht. "Szita heeft jou ook nodig, zo is het toch goed?" Merkte ze op. Wat we beiden misten vonden we bij elkaar. Is dat verachtelijk, afkeurenswaardig? Waarom kwam ik tekort en waarom kwam zij tekort? Ik merkte dat ik in haar een vertrouwenspersoon had ontmoet en zei dat tegen haar. "Ja, zo voel ik het ook." Het was een logisch antwoord maar in feite wist ik niets van haar terwijl ze van mij met elk woord meer te weten kwam. Ik voelde dat ik bij haar terecht kon met allerhande vragen over onderwerpen waarover ik thuis niet wilde of kon praten. Dat zei ik. Ze antwoordde dat ze dat begreep omdat men in veel landen minder open over seksualiteit is dan in bepaalde kringen in Hongarije. Ik had met haar dus, wat seksualiteit betreft, wel het juiste milieu getroffen.

"Ik word moe schat." Zei ze en nadat ze mijn hand had weg geduwd ontdeed ze zich van de rest van haar kleding. Ze zat op haar knieën en keek naar me. Eigenlijk een mooi beeld, die rijpe vrouw die zo ontspannen en gemakkelijk op haar knieën naar me zat te kijken. De lange haren waren los gevallen en gaven aan het beeld een erotisch accent. Het was of die los hangende haren duidelijk maakten dat maatschappelijke normen niet langer golden. Hier, in deze ruime, gemakkelijke kamer gold alleen wat wij tweeën prettig vonden. Ik dacht er aan hoe het zou zijn om met haar te vrijen zonder die akelige pijn in mijn gezicht. Maar meteen bedacht ik dat ik Szita zonder dat ongeluk nooit ontmoet zou hebben. Ze merkte mijn afwezigheid en vroeg er naar.

"Denk je aan thuis?" Wilde ze weten. "Een beetje." Ik voegde er aan toe wat ik net overdacht had, dat we elkaar zonder dat ongemak niet ontmoet zouden hebben. Ze verlegde haar aandacht naar mijn lid. "Ben je al weer sterk genoeg, kan je?" "Als je je omdraait. Wil je dat doen?" Ze lachte en draaide haar achterste in mijn richting. Een fraaie kont, zacht en rond. Ik liet een duim tussen haar billen glijden. Het had tot gevolg dat ze haar rug hol liet zakken zodat haar billen iets gespreid werden. Ik kwam overeind wat me extra kloppingen in mijn hoofd opleverde. Even zat ik stil om het gebonk te laten zakken maar de verleiding van wat me geboden werd, was groter dan de pijn die veroorzaakt werd door gongslagen binnen mijn schedel. Ik nam haar zoals je een handschoen aantrekt. Bedachtzaam, oplettend om de juiste vingers in de juiste opening te plaatsen. De nodige steun voor mijn getergde lichaam vond ik door mij gedeeltelijk op haar rug neer te laten. De bungelende borsten met de harde tepels boden me het vereiste houvast.

Het werd een voorzichtig nummer, de lange stoten die ik in gedachten had kon ik niet uitvoeren maar samen met Szita werd het een heerlijke aangelegenheid. Ik had ook niet het idee dat het er om ging om klaar te komen. Genieten van elkanders lijf was meer dan genoeg om onze behoefte aan seks te bevredigen. Szita lag gemakkelijk rustend op armen en knieën en haar ronde billen boden mij voldoende steun. Het werd een lang nummer waar we na verloop van tijd een einde aan maakten om vervolgens in elkanders armen na te genieten.

"Ik wil je kussen," zei ze toen ze op haar rug lag uit te puffen. "Ik jou ook, maar ik doe het niet, mijn kop doet nog pijn." "Eigenlijk wil ik je heel diep in me voelen, denk je dat het kan?" "Je bedoelt bij je ,…" hoe heet dat in het Duits? Ik wist het niet maar ze begreep me. "Ja, zoiets." In haar stem klonk verlegenheid. "De jaden kamer." Vertaalde ik in het Duits. "Heet dat zo?" "Ja, in het Japans of Chinees geloof ik." "Jaden Zimmer," herhaalde ze voor zich heen.

Kan je als jonge man weerstand bieden aan zo een verzoek? Ik niet, dus ik kwam graag in haar en steunend op mijn gestrekte armen verschafte ik Szita zo goed als ik kon het plezier dat ze wilde. Noodgedwongen beperkte ik mijn bewegingen en dat kwam de duur van ons genot ten goede. Na lange tijd merkte ik dat ze zwaarder begon te hijgen. "Wat is er Szita?" "Ich glaube ich komme." Haar bewegingen werden trager tot ze bewegingloos naar me lag te kijken. Er trilde iets daar waar haar vagina mijn lid omknelde. Haar ogen waren bewegingloos op mij gericht en toen ze haar ogen sloot stootte ik een paar maal heftig toe.

Het leek of mijn hoofd explodeerde maar de manier waarop ik klaar kwam maakte al die pijn goed. Uit angst om voorover op haar te zakken wentelde ik me van haar af en liet me op mijn rug zakken. Ik voelde meer dan ik kon zien hoe ze zich met haar hand opnieuw of nog verder klaar maakte want ze lag heftig te schudden en even later hoorde ik haar kreunen en een diepe zucht slaken. "Ohh, Dass war so gut." Zo een uitlating geldt als een compliment en ik was er trots op, het maakte dat ik me voldaan voelde over de geleverde prestatie. Ze richtte zich op, haar gezicht was verhit, de haren verward. Als een gordijn hing het grijze haar rond haar gezicht. "Ik wil je zo graag kussen." "Kus mijn pina maar, dat kan je goed." Ze lachte maar viel op mijn verslapte onderdaan aan en knuffelde het met haar lippen. Szita zorgde voor me alsof ik de keizer van Hongarije was.

De ochtend brachten we gedeeltelijk in bed door maar om een uur of elf zaten we aan het ontbijt met koffie. Szita en ik zaten beiden in kamerjas aan de ronde tafel. De deuren naar de tuin stonden open en ik at met een erectie omdat Szita haar handen niet thuis kon houden. Ze zat vlak naast me zodat we tijdens het ontbijt af en toe elkanders hand konden vast houden. Telkens wanneer ik kort mijn hand op haar dijbeen liet rusten spreidde ze haar benen. Toast eten kon ik met een hand maar bij het oplepelen van mijn zachtgekookte eitje moest ik mijn hand toch enige tijd tussen haar dijen weg halen. Op dat moment kwam Radko binnen.

Hij bekeek de setting en er gleed een glimlach over zijn gezicht. "Ze zorgt goed voor je?" Informeerde hij. "Ik heb niet te klagen," antwoordde ik. Szita zei iets tegen Radko zodat hij in de lach schoot. "Wat zegt ze?" Wilde ik weten. "Dat je goed in bed bent." "Oohh," zei ik en liet het er bij. Een interessant land, Hongarije, vond ik en de open moraal betreffende de liefde beviel me ook goed.

Ik bleef twee dagen onder de hoede van Szita. Daarna nam ik afscheid van haar en van de dokter die nog een keer langs kwam. Mijn gezicht zag er nog afschrikwekkend uit maar ik voelde me beter en ik kon ook niet langer in Boedapest blijven. Hoe graag ik dat ook had gewild maar mijn verplichtingen op kantoor gingen door.

Mijn neus genas spoedig maar bleef nog lange tijd gezwollen en ook nu nog staat hij een beetje scheef in mijn gezicht. Oh, en wat Szita betreft, vanaf die dag had ik dus een vriendin in Hongarije. Boedapest werd mijn favoriete reisdoel waar ik doorgaans een dag of twee langer verbleef dan voor mijn werk noodzakelijk was. Ik leerde er meer Hongaarse woorden dan je zou verwachten en keerde altijd vermoeid maar voldaan terug. Szita was de sublieme vriendin, ze sleepte me overal mee naar toe. Naar de mooiste musea, naar de meest paradijselijke plekjes buiten de stad en naar de beste restaurants op het platte land. Maar aan alles komt een einde en dus is Szita alleen nog maar een prettige herinnering in mijn langzaam aftakelende geheugen.