Ik woonde en studeerde in die tijd in Groningen. Het was een zaterdag en koninginnedag. Het moet dus in 1983 gebeurd zijn. Ik stapte die ochtend in de trein voor een bezoek aan mijn ouders in Enschede. Het was zeer druk, waarschijnlijk gingen de meeste treinreizigers naar Amsterdam om daar koninginnedag te vieren. Ik stapte pas vlak voor het vertrek de trein in, met als gevolg dat er bijna geen plaatsen meer vrij waren. Maar gelukkig vond ik nog een vrije plaats. Deel uitmakend van een groepje van vier, je kent ze wel die treinen. Links naast mij zat een oudere man en schuin links tegenover mij een oudere vrouw. Waarschijnlijk een echtpaar. Recht tegenover mij zat een jong meisje van 18 of 19 jaar, misschien 20 maar dan houdt het wel op. Bruin haar, sproeten. Gekleed in een spijkerrokje welke tot halverwege haar bovenbenen reikte. Verder over haar spijkerrokje een zwarte blouse met daaronder een roze t-shirt. Haar benen waren gehuld in een lichtblauwe panty, iets lichter blauw dan haar rokje. Het meisje hield haar benen stijf over elkaar. Helaas, want ik was heel benieuwd wat voor kleur onderbroek zij onder haar panty droeg. In Assen stapten de oudere mensen uit en kwam er niemand voor hen in de plaats. Ik vroeg aan het meisje: “Ga jij ook naar Amsterdam?” “Nee, ik ga naar mijn zus in Enschede. Zij doet daar net haar coschappen. Wij gaan een dagje winkelen en plezier maken.” “Ah, zij studeert geneeskunde. Jij toevallig ook?” “Ja, maar ik zit nog maar in mijn eerste jaar.” Wij bleven doorpraten. Ik kwam er achter dat zij Kirsten heette en dat zij bijna 19 jaar was en nog niet op kamers in Groningen, maar bij haar ouders thuis. Zo bleven wij gezellig doorpraten. Af en toe bewoog zij haar benen, verruilde zij de posities van de benen met elkaar, die verder stijf over elkaar bleven. Op die momenten kon ik zo een blik werpen onder haar rok in haar kruis. Ik zag de rest van haar been gehuld in de lichtblauwe panty, hetgeen bijna bij haar kruis overging in donkerblauw. Tussen haar benen zag ik ook niks anders dan donkerblauw maar net daar boven onderscheidde ik onder haar panty duidelijk de kleur wit, waarschijnlijk haar onderbroek. Vlak voor Zwolle stond zij op en zei: “Ik moet nog even naar de wc.” Kirsten kwam even later terug en zei: “Helaas was de wc bezet en ik vind het nog te weinig tijd om verder te zoeken naar een volgende wc. Ik ga wel in de volgende trein.” In Zwolle stapten we uit en liepen door de tunnel onder de sporen door naar het juiste perron. Hier stond de trein naar Deventer al klaar. We kregen hier samen een dubbele stoel, naast elkaar dus. Kirsten mocht pas naar de wc toen de trein reed en zei: “Ik ga nu snel, want ik voel de drang opkomen.” Het duurde nu aanmerkelijk langer voor Kirsten terugkwam. Intussen werd in de trein omgeroepen dat in Rijssen, aan de spoorlijn Deventer-Enschede zich een zwaar ongeluk op het spoor had voorgedaan. Ik wist dat Rijssen een zwaar gereformeerd dorp is, net zoals Staphorst en dacht meteen: dat is voor sommigen in Rijssen weer een gelegenheid om de trein als een werktuig van de duivel te zien. Maar er volgde meteen een minder mooi bericht: er was geen treinverkeer op het betreffende traject en er werden bussen ingezet. Maar gelukkig, reizigers voor Twenthe mochten ook met de trein door naar Zutphen en daar de boemel naar Enschede nemen. Dus besloten wij dat te doen. Intussen kwam Kirsten terug met haar spijkerrokje en haar roze t-shirt in haar hand en haar zwarte blouse zo ver naar beneden getrokken dat die net nog het allerbovenste stukje van haar benen bedekte. Zij ging weer naast mij zitten en ik zag nog net het donkerblauwe deel van haar panty onder haar blouse weg komen. Er was duidelijk een natte plek op haar panty te zien bovenop beide benen. Ik vroeg: “Wat is er gebeurd?” “Ik trof weer een aantal bezette wc’s, maar uiteindelijk kon ik wel in een wc terecht. Ik kon daar nog net op tijd mijn rok naar beneden doen, maar mijn panty en mijn broekje zijn compleet ondergeplast en kletsnat.” “Loop je niet het gevaar dat je blouse straks ook nog nat wordt zo?” “Dat gebeurt ook, daarom heb ik mijn t-shirt al uitgedaan. Het wordt vandaag dusdanig warm dat ik straks in mijn t-shirt en rokje kan lopen, als ik mij zometeen in Zurphen opgeknapt heb.” “Hoe wil je dat doen dan?” “Ik heb een idee en ik hoop dat jij er mee instemt.” “Nou, laat maar horen.” “We laten zometeen in Zutphen de volgende trein lopen, vertraging hebben we toch al, dan kan een uur er nog bij. Jij gaat de stad in en koopt een nieuw broekje voor mij, terwijl ik in de stationsrestauratie blijf. Daarna doe ik mijn nieuwe broekje aan, en ga in t-shirt en spijkerrokje verder. De blouse en panty laat ik uit.” Ik moest er wel drie keer over nadenken, als jongen een meisjesonderbroek gaan kopen en dat ook nog voor een wild vreemd meisje. Maar ik besefte dat dat het beste was en dat ik daar Kirsten enorm mee hielp. Ik zei: “Accoord, maar ik wil wel weten wat ik moet kopen.” Wij passeerden Deventer, waar we dus bleven zitten en Kirsten antwoordde: “Gewoon een katoenen tailleslip, hoeft niet van een bepaald merk en mag bij de Hema, Wibra of Zeeman gekocht.” “En welke maat en kleur?” “Goede vraag, de maat staat in het wasvoorschrift achterin. Kun je even kijken?” Zij trok haar blouse naar boven en ik kon haar lichaam onder haar navel nu in vol ornaat zien en vooral het effect van het plassen. Ik zag het donkerblauwe deel van haar panty, welke nog net haar navel niet bedekte en in de buurt van haar geslachtsdelen kletsnat was. Ik zag de naad van haar panty van haar kruis naar bovenlopen en in haar kruis kon je niet door haar panty heen kijken. De rest echter wel, waardoor onder haar panty duidelijk een grote hagelwitte tailleslip te zien was, welke ongetwijfeld nat was in de kruisstreek. Kisten keerde haar rug naar mij toe en ik trok haar panty iets opzij om in haar onderbroek te kijken naar het wasvoorschrift. Het was een Sloggi, maatje 42 geloof ik. Het bood mij ook houvast straks in de winkel, Sloggi. Ik zei: “Dan weet ik nog niet wat voor kleur je wilt.” “Maakt mij niks uit, doe maar gewoon weer een witte. Volgens mij heb ik thuis alleen maar witte broekjes in de kast liggen.” Wij gingen in Zutphen de trein uit en zij ging naar de restauratie. Ik liep de stad in en kwam het eerst een Zeeman tegen. Ik besloot meteen een verkoopster aan te schieten: “Ik zoek Sloggi slips voor een vriendin. Zij heeft in haar broek geplast.” “Wat vervelend, maar goed dat jij er nu op uit bent gestuurd. Sloggi verkopen wij niet, maar ik heb wel iets dat er op lijkt.” En zij liet mij een aantal tailleslips zien in allerlei kleuren en maten en zei: “Dezen zijn in de aanbieding, maar je moet er wel drie kopen.” “Prima, doe er maar drie.” “Welke maat?” “Maat 42” Zij zocht drie stuks maatje 42 uit, alle drie wit en zei: “Ik pak nu wel keurig drie witten, maar is er nog voorkeur voor kleur?” “Nee, zij draagt nu ook een witte.” “Dan geef ik je deze drie broekjes om af te rekenen. Wit lijkt mij het meest vanzelfsprekend wegens de was.” Zo gezegd zo gedaan. Op het station zei ik: “Ze hadden een aanbieding. Ik heb er meteen drie gekocht.” “Prima, ik ga mij omkleden en we kunnen de trein in.” Kirsten kleedde zich om op de wc en kwam in roze t-shirt, blauw spijkerrokje en blote benen terug. We stapten de boemel naar Enschede in en kwamen nu weer tegenover elkaar te zitten. Toen de trein reed, zagen we dat er geen andere mensen in ons deel van de trein zaten. Kirsten zei toen: "Kun je over mijn been strelen?" Ik deed het, ging met mijn linkerhand over haar blote bovenbeen. Zij genoot zichtbaar. Zij vervolgde: "Kun je verder naar boven?" Zo deed ik. Zij pakte mijn hand vast en schoof die nog verder naar boven en zei: "Over mijn broekje strelen graag." Mijn handen gingen onder haar rok en er werd een glimp van haar witte onderbroekje zichtbaar. Ik streelde in haar kruis en kon door het witte katoen haar geslachtsorganen voelen. "Lekker, lekker." kreunde ze. Zij vervolgde: "En nu in mijn broekje." Kirsten deed haar spijkerrokje uit, schoof vervolgens haar roze t-shirt omhoog waardoor haar hagelwitte broekje, dat bijna tot haar navel reikte volop zichtbaar werd. Ik ging met mijn hand naar haar navel, ging naar beneden en bij haar broekje in naar beneden. Ik voelde haar schaamhaar toen ik haar kruis bereikte en ging tussen haar benen en voelde aan haar clitoris. "Doorgaan, doorgaan." riep Kirsten. Uiteindelijk bereikte zij haar hoogtepunt. Wij waren ook bijna in Enschede, Kirsten deed haar rokje weer aan en gelukkig had niemand ons gezien. Niemand? Toen we de trein uitstapten zei de conducteur tegen Kirsten: "Nou meisje, ik vind dat je een prachtige onderbroek aanhebt."