Gaby verhalenPromotie En In Paniek Over De Toekomst

Ze keek verder in de kast, haar panty's waren verdwenen, ze werd nu toch wel
nieuwsgierig, sloot de kast, opende de volgende. Ze schrok, een halflege kast,
al haar broeken, jurken op twee na en lange rokken waren verdwenen. Alleen de
omslagjurken waren er nog, alleen de mini's hingen er nog en haar hotpants en
haar twee plissé-tennisrokjes, de rest was verdwenen. Ze sloot snel de deur en
opende ruw de volgende deur, ze keek, de meeste blouses hingen er nog alleen
alle T shirts en truien op een na, de ajour opengewerkte overgooier, de rest
waren verdwenen. Ze keek onderin de kast, alle platte schoenen en sportschoenen
en tennisrackets waren weg. Ze vloekte in zichzelf, ze sloot vlug de kast en
opende de laatste kast. Daar was alles uit behalve haar zwarte, doorzichtige
peignoir en halve witte kamerjas. Al haar pyjama's en nachtlingerie was
verdwenen. Plots kreeg ze in gedachten dat heel haar garderobe zo was aangepast
dat deze helemaal op erotische en sexy uitstraling was afgestemd. Ze kreeg een
warm gevoel dat ze er nu altijd bij moest lopen voor lugubere blikken van mannen
en dat ze nu niets meer had om haar weelderige vormen te verbergen. Ze werd als
het ware nu exhibiotionistisch tentoongesteld aan de wereld. Ze keek op de
wekker en zag dat ze moest opschieten, ze trok snel haar kousen aan, slip, pakte
de pumps en trok ze aan. Terwijl ze zich oprichtte bemerkte ze dat haar latex
slip anders aanvoelde, ze keek en zag gelijk het verschil, ze was vergeten om
haar kutlipjes door de opening te trekken. Ze kreeg een kleur van haar eigen
gedachten dat ze zomaar alle opdrachten uitvoerde die haar waren opgedragen,
maar dacht daar heb ik nu geen tijd voor om over na te denken, pakte de bh die
dat moest voorstellen, trok deze aan, alleen het sluiten ging wat moeilijker
want de uiteindjes waren eraf geknipt gisterenavond, maar het lukte haar toch.
Ze frommelde nog wat aan de bandjes, draaide in het rond, keek onderwijl in de
spiegel, dacht aan haar meester dat ze dit allemaal mocht beleven. Ze kuste haar
vinger, drukte deze op de spiegel naast de vingerafdruk, trok snel de blouse aan
die ze gisteren had gekocht, haar rokje, keek in de spiegel; tevreden over het
resultaat pakte ze het pakketje, keek op haar horloge en dacht het is te laat om
naar het postkantoor te gaan en bedacht gelijk: ik geef het aan de postmeester
op de zaak en vraag of hij het voor tien uur kan posten. Zo gezegd zo gedaan, ze
was op tijd op de zaak, zelfs iets vroeger dan normaal, ze liep vrolijk
huppelend naar de postkamer, de postmeester zat op zijn plek. Ze liep naar hem
en vroeg of hij voor haar een pakketje op de post wilde doen. “Natuurlijk” zei
hij, ze gaf hem het pakje, keek op het adres, luisterde verder wat ze zei: “Kunt
u dit voor tien uur bij de post bezorgen, zodat de geadresseerde het vandaag nog
ontvangt?”. “Ja” zei hij, keek op het pakketje, las nog. “Maar juffrouw”, zei
hij, “alles is goed ingevuld maar niet verzekerd. Hij vroeg of hij dat nog moest
doen. “Nee”, zei ze, “de inhoud heeft geen waarde maar is alleen belangrijk voor
de ontvanger.” “Oké ik zal er persoonlijk voor zorgen” antwoordde hij, ze
bedankte hem hartelijk en huppelde vrolijk weg. Hij riep haar na: “Je kan merken
dat de lente in aantocht is”, ze lachte hard, zwaaide naar hem en verliet de
postkamer naar haar kantoor. Daar stond de directeur, die legde wat brieven in
haar postvakjes en vroeg haar of ze deze na wou kijken en als zij ze had goed
bevonden ze bij hem terug wou bezorgen. “Ja” antwoordde ze, “doe ik.” Ze zou ze
gelijk doorlezen, dat was in 'n half uurtje gebeurd, ze stond op, klopte op de
deur en ging binnen. Ze overhandigde hem de papieren met “geen commentaar het is
oké.” Ze wou weer terug lopen naar haar kantoor. “Ho eens,” riep hij, “ga eens
zitten, ik heb wat belangrijks met je te bespreken.” Hij stond op, deed alle
deuren dicht, bood haar aan om in de zithoek plaats te nemen, daar maakte hij
alleen maar gebruik van als er voorname klanten kwamen. Hij drukte op de knop en
zei tegen zijn secretaresse dat hij het komende uur voor niemand bereikbaar was
en vroeg gelijk of ze snel voor koffie voor twee personen kon zorgen, kwam in
orde. “Even wachten”, zei hij, wat hij nu met haar ging bespreken was voorlopig
een geheim tussen hem en haar en hij zou het pas vertellen als de secretaresse
de koffie gebracht had. Plots ging zijn fax ratelen, er rolde een vel uit. Hij
pakte het, keek op het vel en zei vrolijk: “Oké.” Er werd geklopt, “binnen” riep
hij, de secretaresse kwam binnen met een blad met koffie, een thermoskan, twee
kopjes, schonk koffie in, vroeg aan haar: “Alles erop en erin?” “Nee” antwoordde
ze, “zwart graag.” Ze liep weg met de mededeling dat ze het komende uur op haar
post zal blijven om alle binnenkomende telefoontjes op te vangen en te
beantwoorden. Alle personen die hem wilden bezoeken zou ze erop wijzen dat ze nu
niet welkom waren. Ze liep naar de deur van Gaby’s kantoor, draaide de sleutel
om, dan zou niemand hen kunnen storen, groette en verliet de directiekamer en
sloot de deur. De directeur begon: “Je weet, je werkt nu, naar ieders
tevredenheid, bijna 5 jaar hier en je hebt jezelf opgewerkt tot de functie die
je nu hebt.” Hij vroeg gelijk of ze het naar haar zin had. Ze beantwoordde dat
met een volmondig ja. “Zoals je weet, over drie weken zou directeur productie
Janssen met vervroegd pensioen gaan wegens gezondheidsredenen en ik heb opdracht
van het bestuur en de aandeelhouders om naar een nieuw directielid om te
kijken.” Het liefst wilden ze iemand uit eigen bedrijf, vertelde hij verder,
iemand die de structuur kent. Na lang overwegen had hij uit twee opties
gisterenavond op de vergadering van bestuur voorgesteld dat zij de nieuwe
directeur zou moeten worden, omdat zij in de eerste plaats de reorganisatie zo
goed had begeleid, dat had tot nu geleid tot een hogere netto opbrengst van de
winst. Ten tweede omdat haar omgangsvormen met het personeel algemeen werden
beschouwd als sociaalvoelend, ten derde dat het voor het bedrijf goed was als
uit een andere ooghoek het beleid werd gevoerd en wel door een vrouwelijke
directeur, omdat de laatste vijf jaren het bedrijf ups en downs had gekend.
Daarna moest hij de vergadering verlaten en afwachten wat het bestuur zou
beslissen, zo vertelde hij verder. “Zoals je net zag rolde er een fax binnen”
zei hij. Er stond in dat het bestuur had besloten zijn voorstel te accepteren en
dat hij het haar moest vertellen. Ze kreeg tien dagen bedenktijd, ze moest haar
beslissing 21 februari bekend maken en motiveren in de bestuursvergadering. Maar
plots zei ze: “En Jan dan, die heeft meer papieren dan ik”. Dat was namelijk een
ingenieur. Nee die kreeg een andere functie, die werd hoofd van de afdeling
ontwikkeling. “Maar,” zei hij, “als je het accepteert dan word je gelijk benoemd
tot plaatsvervangend algemeen directeur.” Dat betekende dat ze nauw met hem
moest samenwerken op het gebied van het totale beleid en dat ze de zorg had voor
het productiebeleid. Dat begreep ze, zomaar ineens directeur, ze kon het niet
geloven en kneep in haar arm of ze niet droomde. “Wat vind jij ervan”, vroeg hij
spontaan, ze vertelde hem dat ze het wel zag zitten, maar dat ze het wel een
grote verantwoording vond, ze zou het overdenken. Hij zei gelijk dat het niet
zoveel zou verschillen van wat ze nu deed, want de laatste zes maanden had de
productie onder haar leiding gedraaid met succes. Ze had de hele structuur in
zes maanden omgevormd tot een geoliede machine die fantastisch liep, dat bleek
uit de productiecijfers. Ze had meer in haar mars dan ze wel dacht en het
voornaamste komt nog, zonder dat het personeel werd ontslagen en zonder dat het
personeel tegen het ingeslagen beleid in opstand was gekomen. De OR had het
zonder tegenstribbelen geaccepteerd en zonder verhoging van salaris. Zo dit was
het zakelijke, nu het persoonlijke en financiële van de zaak, ze kreeg het
kantoor van Janssen, ze mocht het naar eigen smaak inrichten en dat kon ze, want
dat had hij gezien toen hij bij haar op bezoek was geweest. “Dank u voor het
compliment”, zei ze. Ze zou een eigen wagen krijgen, het hoefde geen logge bak
te zijn zoals waar hij in reed, maar een mooie sportuitvoering zou beter bij
haar staan. Ze lachte bij deze opmerking. Ze kreeg haar eigen secretaresse, haar
salaris werd het tienvoudige van wat ze nu kreeg en daar was ze al mee tevreden,
exclusief onkosten en kledinggeld. Ze zou hetzelfde krijgen als hij, hij vroeg
haar om hem zo spoedig mogelijk te laten weten of ze het accepteerde. Als ze een
beslissing had genomen konden hij en zijn secretaresse het nodige regelen. Ze
wist dat op de dag dat Janssen afscheid nam, hij dan de nieuwe directeur kon
voorstellen aan het personeel. Ze had het begrepen maar wat ze ook zou
beslissen, dit moest geheim blijven tot de dag van de benoeming, ze ging daarmee
akkoord. De komende weken zou ze ontheven worden uit haar huidige functie, die
zou hij voorlopig opdragen aan haar assistent en vertellen dat hij haar alleen
maar mocht storen als het zeer dringend was, dat zij bezig was met een
belangrijk project voor het bedrijf, ze stemde daar in toe. Ze ging terug naar
haar kantoor, begon te mijmeren, zij directeur, terwijl ze zich nooit als een
carrièrevrouw had gedragen. Plots werd ze gestoord, er stond een expressbode
voor haar deur die vroeg of zij Gaby was. Hij had een pakketje voor haar, ze
moest tekenen, er stond geen afzender op. De jongen verliet het kantoor, ze
maakte het pakketje open, ze schrok. Ze had er een foto uitgetrokken van haar in
volle glorie, naakt met het pakje dat ze nu onder haar kleding droeg, ze stopte
de foto snel terug, stond op, ging naar het toilet, deed de deur op slot,
controleerde nog of de deur wel afgesloten was. Ze opende het pakketje, er
kwamen tien foto’s uit, een cd en een briefje, ze bekeek de foto, van lief tot
hoerig stond erop. Ze opende de cd, haalde het titelblad eruit, ze sloeg het
open, op het middenblad stond een foto met haar benen wijd open, hoerig, had ze
zich zo laten fotograferen? Toen besefte ze dat ze in alle standjes gestaan had
en dat de vier camera's haar in alle posities hadden geknipt. Ze had alleen de
fotografe in de gaten gehouden, in de linker hoek stonden close-ups van haar
borsten en haar kut, onderin de hoeken haar gezicht lief en hoerig. Ze klapte
dit dicht, pakte het briefje: “Ha schat hier een cadeautje van ons met het
resultaat van de fotosessie van gisterenavond, het is een prachtig resultaat
geworden, meer dan 500 honderd foto's waren geschikt voor publicatie”. Op de cd
stonden 800 foto's, de foto's met een plusje gemerkt waren geschikt voor
publicatie en met een f waren voor het familie-album. “Je bent fotogeniek we
hebben je ook voorgedragen als het nieuwe gezicht van de organisatie. Je zult er
van je meester wel meer van horen, groetjes schat en tot ziens.” Moest dit nou
op haar werk bezorgd worden? Ze pakte het pakketje weer in, ging terug naar haar
kantoor, stopte het pakketje in haar tas, ging aan haar bureau zitten, haar
handen onder haar hoofd. Ze begon te staren, wat overkomt haar nu toch allemaal,
gevraagd directeur te worden, haar interesse voor haar nieuwe slavinopleiding,
de foto's en voorgedragen als fotomodel van de organisatie. Dat is wat veel van
het goede, zou ze dit allemaal wel aankunnen in zakelijke en privézaken. Zou
niet alles door elkaar gaan lopen, zou ze zichzelf niet over de kop vliegen, ze
moest raad en hulp hebben, maar bij wie? Thuis kon ze nog niet over haar nieuwe
slavinnenleven praten, ze had maar één keus, Bert, maar dacht die niet teveel
aan zichzelf? Ze moest het er op wagen om hem raad te vragen, ze pakte haar
mobieltje, belde Bert, kreeg een antwoordapparaat, hij zou zo snel mogelijk
terugbellen. Ze sprak: “Met Gaby, je moet me gelijk terugbellen, er is een
probleem dat voor jou en mij grote gevolgen kan hebben voor de toekomst,
groetjes Gaby.” Ze borg haar mobieltje op in haar tas, tegelijk kwam de
directeur, hij vroeg: “Wat is er meid, je ziet er zo verward uit, heb je
moeilijkheden met de vraag van daarnet?” “Ja” zei ze, ze legde hem uit dat het
wel moeilijk was, waarop hij zei: “Ga maar naar huis nu. En als je hulp nodig
hebt kan je altijd bij mij aankloppen”. Hij had de secretaresse opdracht gegeven
als zij naar hem toe moest dat ze haar altijd door kon laten lopen of er nou
bezoek was of niet. Hij had haar ook verteld dat ze met een belangrijk project
bezig was, ze hoefde ook de komende dagen niet de vergaderingen te leiden, die
zou hij zelf doen. Ze pakte haar tas, bedankte voor het aanbod, ze draaide zich
om en kreeg gelijk een kus op haar wang, met de tekst: “Sterkte meid, tot
morgen.” Ze liep weg naar haar auto, ze was wat verward, zocht naar haar
sleutels, kon ze niet vinden. Plots werd er geroepen: “Mevrouw Gaby,” ze keek
om, de postmeester: “Uw reçuutje van uw pakket” en dichterbij gekomen vroeg hij:
“Er is toch niks ergs gebeurd, je ziet er zo wild uit.” “Nee”, zei ze,
“gelukkig”, antwoordde hij. Ze pakte het reçuutje en dankte hem voor de goede
zorg, graaide in haar tas, pakte nu zonder meer haar sleutels, maakte haar auto
open, stapte in. Ze keek in de spiegel en zag haar blonde haar. Het zat wild, ze
pakte haar staart, trok deze uit elkaar, het hoofdhaar kwam weer strak rond haar
hoofd te zitten, ze zag dat ze een rode kleur had, pakte haar poederdoos,
poederde wat en bedekte haar rode kleur. Toen ze de auto wou starten ging haar
mobieltje over, ze pakte het. “Met Gaby,” “met Bert, waarom stoor je?” vroeg hij
bits, ze begon te huilen. “Wat is dit nou?” vroeg hij lief, ze vertelde hem
snikkend dat zij moeilijkheden zag voor hun toekomst en vroeg of hij vanavond
kans zag om even bij haar langs te komen want het was een heel verhaal voor 'n
mobieltje. Hij vroeg of hij bij haar kon blijven eten. “Dat is geen probleem”
zei ze, “Ik ben rond 5 uur bij je” zei hij, ze dankte hem hartelijk, reed naar
huis, ging snel naar de supermarkt, haalde wat eenvoudig, maar gezond voedsel.
Toen ze thuis kwam, ruimde ze wat op en liep een beetje doelloos door het huis,
ze had nergens interesse in. Ze zag op de klok dat het 4 uur was, begon de
maaltijd voor te bereiden, dekte de tafel in de kamer, kleedde deze wat aan,
zette een flesje rode wijn op tafel en wachtte af. Ze was net klaar toen er
gebeld werd, ze pakte de intercom: “Wie is daar?” “Bert schat”. “Kom maar snel
boven”, ze opende de voordeur, ging naar de keuken, keek snel of alles klaar
was, de deur werd open geduwd, daar stond Bert. “Mijn slavin is niet naakt” zei
hij. Zij riep angstig "vrijheid". “Wat maak je me nu?” Ze pakte hem bij de arm,
kuste hem warm op de mond en trok hem mee naar de kamer en zei: “Ga zitten,
eerst wil ik je m’n verhaal vertellen.” Ze vertelde hem dat ze het verzoek had
gekregen van het bedrijf om directeur van de productie en vervangend directeur
algemene zaken te worden en dat de fotografe haar bij de organisatie als het
nieuwe gezicht van de organisatie had gemeld en dat betekende dat de foto's
gepubliceerd konden worden met zijn en haar toestemming. En dat ze vanmorgen had
besloten zijn slavin te worden maar ze wist het nu niet meer, want ze wist niet
of ze alles kon combineren en dat haar leven dan als slavin haar werk niet in
gevaar bracht, of andersom. Ze wou het slavin zijn niet missen en het andere was
heel aantrekkelijk voor haar toekomst en het andere was wel zeer uitdagend voor
haar gevoel. “Ja, wat je me nu verteld is me nogal wat,” zei hij, ze begon te
snikken, hij troostte haar, maar vroeg gelijk waarom zij hem vroeg om haar raad
te geven, ze kon maar met één probleem naar haar ouders, maar met de andere twee
problemen kon ze alleen bij hem terecht, want hij was de enige die daar van
wist. Hij antwoordde haar dat hij het nu begreep en vroeg: “Mag ik even naar
België bellen?” “Ja, alsjeblieft,” hij nam haar mee naar de telefoon, draaide de
nummers, drukte op de intercom en wachtte, er werd opgenomen, aan de andere kant
klonk: “Met Erik.” “Hier met Bert, ik moet je wat vragen, het fotomodel zijn
voor de organisatie, wat houdt dat in?” “Nou,” werd aan de andere kant gezegd,
“dat houdt in dat het model twee á drie keer per jaar één of twee dagen per keer
moest besteden aan een fotosessie, meestal iss dat maar één keer.” Hij voegde
daar nog aan toe dat hij de vanmorgen ontvangen foto's van zijn stoot
fantastisch waren, dit hadden ze nog nooit in hun clubblad gehad. Hij zou een
speciale glamoureditie willen uitbrengen. “Nu genoeg, Gaby staat naast me” zei
hij en hij verontschuldigde zich dat hij dit had moeten zeggen. Gaby zei: ”Het
is niet erg, ik raak al gewoon dat er zo over me wordt gesproken.” Ze nam dit op
als een compliment, terwijl ze dat zei drukte Bert haar tegen zich aan. Hij
bedankte Erik en hing op, “nou wat denk je, zou je daarmee kunnen leven?” “Ja”,
zei ze zacht. “Nu het volgende probleem”, ging hij verder, “wat houd het
directeurschap in?” Ze vertelde wat er deze morgen was besproken, hij keek haar
aan en vroeg: “Moet je ook veel gaan reizen?” “Nee”, zei ze, “dat neemt de
algemeen directeur voor zich, dat is zijn hobby.” Ze zou hem alleen maar moeten
waarnemen als hij ziek zou zijn, hij had verteld dat dat hooguit mogelijk vier
keer per jaar zou voorkomen. “Nou dat is dan ook geen probleem”, antwoordde hij,
dan hoefde hij alleen het trainingsschema maar aan te passen, dat was ook geen
probleem. Hij zei dat nu het schema loopt het maar enkele weken zou duren,
hooguit twee á drie, daarna zou ze ‘s avonds vrij kunnen doen wat ze wilde en
waren alleen de weekenden voor het spel. Ze pakte hem bij zijn nek, drukte hem
stevig tegen zich aan, kuste hem vurig en zei dat je zo simpel problemen kon
oplossen. Hij drukte haar van zich af en zei “Luister”, hij nam haar mee naar de
bank, “problemen los je op door eerst de goede antwoorden te krijgen, ze naast
elkaar te leggen.” Hij deed dat altijd zo, als je problemen hebt van welke aard
ook, dan schrijf je ze op papier en zoekt naar de juiste personen om jouw vragen
te beantwoorden. Hij zei: “Iedere directeur van een bedrijf zorgt dat hij een
aantal mensen rond zich verzamelt in het bedrijf met verschillende
wetenswaardigheden en kennis, zodat hij altijd op iemand kan terugvallen.” Ze
moest voor zichzelf een lijstje maken van personen met welke kennis dat ze
bezaten en hobby en interesse, dat was alleen als databank bedoeld, dan kon ze
per persoon de vraag stellen die ze moest weten. Daarmee camoufleerde ze haar
onwetendheid en als ze het hele probleem in een discussie zou gooien zouden er
alleen maar beterweters bestaan en kwam zij niet verder, het probleem zou alleen
maar groter worden. Als zij het probleem splitste, dan gaf ieder zijn mening en
denkt dan dat ze in een goed blaadje staan bij de directeur, maar als je alle
antwoorden naast elkaar legt zie je meestal dat het ene het andere probleem
oplost, meestal blijft er dan een klein probleem over. Je zet dan je structuur
op papier, leest dit voor en vraagt of de daarvoor bestemde persoon een
oplossing zoekt, begrijp je dat? Ze was intussen op zijn schoot gaan liggen en
was helemaal rustig geworden. Ze zei: “Ja schat,” maar dat deed ze al, zo hij
het uitlegde, zo had ze de hele reorganisatie van het bedrijf erdoor gekregen,
maar ze had niet beseft dat je dit model ook op je eigen problemen kon
toepassen. Ze kwam omhoog, pakte hem om zijn nek, begon hem warm en sensueel te
zoenen, hij beantwoordde dit vurig, langzaam liet ze hem los en zei dat ze,
sinds ze met hem verkeerde, met de dag gelukkiger werd.