4. Mira: Oefeningen
Toen de gong klonk en het licht aan ging, was Mira al wakker. Ze ging direct naast het bed staan. Ze moest plassen en liep naar de emmer. Toen ze op de emmer zat keek ze naar de camera tegenover zich en zag dat het lampje op de camera uit was. Zou ze niet meer bekeken worden?
In de verte hoorde ze het geluid van een deur en even later liep de Baas binnen.
“Goede morgen sletje, lekker aan het plassen? Kom mee, we gaan werk verzetten”.
Mira was even vergeten dat ze hem niet mocht aankijken. Het volgende moment had ze een keiharde draai om haar oren te pakken, wat een gloeiend oor en een rode wang opleverde.
“Vergeetachtigheid doet zeer, slet!”
Hij maakte de stalen muurkabel los en trok haar aan de lange lijn mee.
“Douchen, eten en dan aan het werk!”
Ze liepen de zaal in en de Baas maakte de lange lijn vast aan een oog naast de doecekop. Ze pakte de zeep en draaide de kraan open. Het koude water deed haar naar adem snakken, maar ze maakte zich goed nat. Ze stapte onder de waterstroom vandaan en smeerde zich geheel in met zeep, ook haar haar, Daarna afspoelen en klaar!
Ze was nu niet zo verkleumd als de vorige dag en keek om zich heen waar de handdoek was.
“De handdoek verdien je als je langer dan 5 minuten onder het stromende water staat.
Nu kun je zo opdrogen”.
Het water liep in straaltjes uit haar haar naar beneden. De Baas keek verrukt naar haar harde tepels en genoot ervan dat ze stevig rilde.
“Kom, eten.”
Ze liep naar de keuken en wilde gaan zitten. De Baas trok haar echter mee naar de aanrecht en klikte daar de lange lijn vast aan een muuroog. Hij wees naar de kast, de laden en de aanrecht en zei: “Soep en brood. Klaarmaken en opeten!”
Ze pakte een pan met koude soep en warmde die op. Dan snee ze een stevig stuk brood af en keek of er ook iets op het brood was. Niets te vinden.
Toen de soep warm was, schonk ze een bord vol en liep naar de tafel, ging zitten en begon te eten. Toen ze klaar was ruimde ze de tafel leeg en wachtte op wat komen ging.
Wat later liep de Baas weer binnen en maakte haar lijn los van het muuroog. Hij gebaarde haar kort mee te komen en liep de zaal in.
Helemaal achterin de zaal was het donker. De Baas liep naar een muur en knipte de lichtschakelaar om. Een enorme lamp aan het plafond zette de vloer daaronder in een helder licht en Mira zag iets wat haar zeer verbaasde, een soort kinderspeelplaats. Er waren meerdere gekleurde vlakken op de grond geschilderd en er was een soort speelveld van lage brede boomstammen, die stevig in cement gevat in de grond rechtop stonden, ongeveer 20 cm hoog. Verder waren er twee kleine ronde podia met een soort verlaagd plafond erboven. Mira keek verbaasd naar de Baas, wat weer een draai om haar oren opleverde, nu haar andere wang. De Baas keek haar woedend aan en zei: “Kijk me aan! Nu! Als dat zo blijft weet ik een remedie: in doe je de rest van de tijd hier een blinddoek voor! Begrepen? Antwoord!”
“Ja.”
“Ja wat? Ik ben je vriendje niet! Hoe zeg je dat?”
“Ja, eh, eh, Baas……”
Mira keek naar beneden en voelde zich boos worden.
Wat zou ze deze idioot graag wat aandoen!
De Baas trok haar een podium op en maakte haat lange lijn vast aan een haak aan een touw, dat uit het midden van het verlaagde plafond naar beneden hing. Daarna drukte hij op een knopje op een soort paneel dat terzijde stond en het touw werd omhoog getrokken tot het uit het gezicht verween. Mira in het midden van podium, haar lange lij verdween recht boven haar in het plafond, maar bood voldoenden ruimte om zelfs van het podium af te lopen. De Baas wij wees op de roze gymschoenen die naast het podium stonden en knikte haar toe,
Mira wist niks beter te doen dan de gymschoenen aan te trekken.
“Luister slet. Dit is je oefenzaal. Doe je het goed, dan doe je het goed. Doe jet niet goed, dan krijg je straf. We gaan beginnen met stokvangen, een oud spelletje.
Stop deze 12 stokken met de knop naar boven in de gaten. Nu!”
Mira pakte de stokken van de vloer die de Baas aangewezen had en duwde elke stok in een gat in het verlaagde plafond. Ze horde een klikje en de stokken zaten vast.
Ze stond ongeveer in het midden van het podium toen de Baas zei: “Demonstratie!”
Hij drukte op een knop en er ging boven het verlaagde plafond een zachte indirecte verlichting aan. Even later viel een stok, zonder enige waarschuwing naar beneden, stuiterde op en viel terug op de vloer.
“Het is de bedoeling dat je de stokken vangt voordat ze de eerste keer de vloer raken. Voor vandaag geld dat ze één keer mogen stuiteren. Als ik ontevreden ben over je reactiesnelheid of je vang-vermogen, heb ik een aardige straf bedacht. Daarvoor zal ik zo’n stok gebruiken.”
Hij grinnikte. Intussen waren alle stokken met een gelijke pauze, naar beneden gekomen en lagen nu kriskras over de vloer van het podium.
De Baas gebaarde naar de stokken en wees naar boven. Mira raapte ze op en stopte ze terug in de gaten in het verlaagde plafond en ging weer in het midden van het podium staan.
“Klaar?”
Mira knikte en lette er goed op de Baas niet aan te kijken.
De Baas zei: “Start!”en drukte de startknop in. De eerste stok viel direct, raakte de vloer, stuiterde op en viel weer terug voordat Mira in beweging gekomen was.
Even later viel de tweede stok en weer was Mira te laat. Ook de derde stok kon ze niet vangen. Toen had ze in de gaten dat het beter was de armen gestrekt te houden en constant naar boven te kijken. Toen de vierde stok viel was ze in staat deze te vangen net voordat deze na het opstuiteren weer viel.
“Dat is één!” telde de Baas, “het zal ook wel eens tijd worden.”
Weer viel een stok die Mira miste, en daarna weer twee.
Daarna ving ze nog één stok en alles wat daarna viel miste ze.
“Twee stokken. Goed. We doen het nog een keer. Nu moet je er vier vangen. Zo niet, dan heb ik een verrassing voor je.”
Mira stopte de stokken weer in de gaten en stelde zich in het midden van het podium op.
“Klaar? NU!”.
De eerste stok viel, Mira was er te laat bij. De tweede stok viel en de derde en de vierde en de vijfde. Mira was steeds te laat.
Bij de zesde stok was ze op tijd en ving die op voordat de stok de eerste keer de grond raakte. Mira grijnsde en veegde het zweet van haar voorhoofd.
Ze miste de zevende en de achtste stok. Ze was net tijd bij de volgende stokken. En ving er dus vijf. Ze grijnsde en keek naar de Baas. Die fronste zijn wenkbrauwen en zei: “Goed gevangen. Je kijkt me alleen in de ogen. Jammer voor jouw, We zullen het je iets lastiger maken.”
Hij liep naar het rek aan de muur en kwam terug met twee metalen stangentjes van ca 50cm lang, die met een ring aan elkaar verbonden waren. Aan het andere uiteinde van elke stang zat een snelsluiting. Hij klikte de ring aan een lus, voorop haar halsband vast en de snelsluitingen aan de uiteinden van de stangen aan een ring in haar poltbanden.
Ze kon nu nog steeds vrij haar handen gebruiken, maar ze ware steeds 50 cm van haar halsband af. Ze keek onzeker naar de stokken in het plafond.
De Baas zei: Je krijgt drie beurten en je moet in totaal 6 stokken vangen, dat is 6 stokken van de 36, dus 1 op 6. Als je dat lukt vergeet ik alle straffen die nu open staan. Als je dat niet lukt maak je kennis met mijn favoriete straf.”Klaar?”
Mira keek bang naar de grond.
“KLAAR?”
Mira kon niet anders dan instemmend knikken. De Baas drukte op de statknop.
De eerste stok viel en Mira sprintte naar voren. Ze stak haar hand uit en merkte dat de stang die aan haar halsband vast zat haar beweging beïnvloedde, de richting waarin ze haar hand wilde uitsteken werd gewijzigd door de beperkingen van de stang. Plotseling wist ze dat slecht met veel geluk ze de vijf stokken zou vangen! De Baas herkende haar reactie en lachte.
“Ik weet wel waar ik je toe aanzet! Toch is het goed mogelijk ze te vangen. Tijdig van start gaan en hard lopen, sletje!”
Mira veegde weer het zweet uit haar ogen en schudde haar haar naar achteren. Ze nam zich voor er alles aan te doen niet weer gepijnigd te worden en stelde zich op voor de volgende vallende stok.
Te laat helaas, hij viel al terwijl ze zich nog aan het voorbereiden was.
De daarna vallende stok zag ze loskomen van het plafond. Ze sprintte naar voren en stak haar hand uit om de stok te pakken. Weer veranderde de stang tussen pols en halsband de richting waarin ze greep. Ze miste. De Baas lachte schelen zei: “Snller te rplatse zijn helpt. En beter mikken met je hand!”..
Alle volgende vallende stokken van de eerste serie van de drie series miste ze.
Nog twee series te gaan. Ze stopte de stokken terug in het plafond en stelde zich weer op, vast besloten deze keer zeker 3 stokken te vangen.
De Baas drukte de startknop in voor de tweede serie.
Ze zag de eerste niet vallen, dat gebeurde achter haar rug. Ze draaide zich om en mist zo de tweede vallen de stok. De derde zag ze loskomen van het plafond, ze printte naar voren en ving hem voordag hij de eerste keer de grond raakte. De Baas applaudisseerde!
Dat bracht haar uit haar concentratie en toen ze naar de volgende stok wilde lopen, struikelde ze door de lange lijn die tussen haar benen geraakt was. Ze viel. Evenals de stok.
“Opletten sletje!”
Ze sprong hijgend overeind en keek naar boven. De volgende stok zag ze loskomen, stuiteren en ….. miste weer!
De Baas lachte en zei: “Je moest eens weten wat je straks te wachten staat……”
Ze lette geconcentreerd op en ving de stok na één stuiter.
De Baas reageerde niet.
De daarop volgende stok zag ze vallen, stuiteren en kon ze niet vangen, doordat de stang haar hand een andere kant uit dwong dan ze wilde.
De vloekte. De Baas lachte.
Alleen de laatste stok van deze serie kon ze nog vangen. Drie stuks en nog twaalf te gaan in de derde en laatste serie!
De Baas riep: “Opletten, de laatste serie, nog drie stokken te vangen!”
Ze stelde zich in het midden van het podium op en wachtte. Ze zag de Baas de startknop indrukken. Er gebeurde niets. Ze keek naar de Baas en had plotseling door dat hij haar in de maling nam: hij had alleen maar gedaan of hij de startknop indrukte, maar dat niet werkelijk gedaan. Ze durfde hem niet recht aan te kijken maar kon niet nalaten te zeggen:”Wacht maar…” De Baas zei: “Ik wacht en win, sletje!”
Hij maakte weer het gebaar alsof hij de startknop indrukte.Mira dacht hij haar weer bedroog en lette niet goed op.
De eerste stok viel ongehinderd op de grond. De Baas grijnsde.
De volgende stok ving ze op. Ook de daarop volgende stok. Nog negen te gaan, nog 1 te vangen. De volgende acht stokken kon ze niet vangen. Ze was nu over haar hele lichaam bezweet en ze trilde van moeheid.
Ze stond klaar om de volgend poging te wagen, toen de Baas zie:”Ik weet een goede deal: je geeft het op en ik geef je voor de rest van de dag vrij, met 24 stokslagen. Wat denk je?”
Mira keek strak naar de enige overgebleven stok in het plafond. Ze stond er bijna recht onder en had de indruk dat ze deze wel zou vangen. “Ik ga door!”. Precies op dat moment viel de stok. Ze deed een klein stapje naar achteren, liet de stok één keer stuiteren en stak haar hand uit om hem te pakken. De stang tussen haar pols en de halsband zorgde ervoor dat haar hand er net niet bij kon. Handig gebruikte ze haar andere hand om alsnog de stok te vangen….. en ze ving hem! Ze kon er niets aan doen, maar een gevoel van overwinning nam bezit van haar, Overmoedig keek ze de Baas in de ogen en zei:”Gewonnen, stumper!”
De Baas keek haar peinzend aan en zei:”Alleen deze ronde. Maak je op voor de straffen die je gisteren opgelopen hebt!”