29. Mira: YES, Jes!
Na ongeveer 5 uur maakte de Baas haar wakker.
Ze deed haar ogen open keek hem lodderig aan.
”Dat was wat, niet? Nu is het tijd voor de volgende stap, we gaan Jes halen. Jij doet je nieuwe outfit aan. Ik doe de rest. Kijk en geniet, maar zeg niets, absoluut niets! Maar eerst doe ik je onder de douche. Kom nu!.”
Hij hielp haar overeind. Mira had nog nooit zo veel pijn in haar lijf gevoelt als juist nu!
Alle spieren deden pijn. Geen wonder ook, na de inspanning die ze slechts enige uren geleverd hadden!
Mira stond, leunend op de arm van de man op en liep moeizaam naar de douche. Hij draaide de kraan open en even later stond ze onder de warme straal. Al snel begon de warmte haat lijf te kalmeren en wat later voelde ze zich opknappen. Haar pijnlijke spieren ontspande zich en keek naar de man die naast haar stond en haar met belangstelling bekeek.
“Je knapt op, niet? Warmte doet veel voor je pijnlijk spieren! Blijf rustig staan, zo meteen trekt alle spierpijn weg. Nou ja niet alle spierpijn, maar wel veel er van….”
Mira voelde dat hij gelijk had. De warmte deed haar goed!
Ze keek naar beneden en zag een rode stroom van haar been af komen.
“Je hebt me verwondt zak! Ik bloed!”
“Dat lijkt me sterk! Je bent gewoon ongesteld geworden! Ik pak wel even wat.”
De man draaide zich om en liep. Even later keerde hij terug, met een papieren slipje en een plastic zakje met maandverband en tampons,.
“Maak je keuze, materiaal voldoen!”
Ze stapte onder de douche uit en pakte de plastic zak, maakte haar keuze en pakte de handdoek aan die de man haar aanreikte. Ze droogde zich af, trok het slipje aan en legde er een dik maandverbandje in. Ze keerde zich naar de man en keek hem aan.
“Je outfit!:”
Ze liepen samen naar de plek waar ze zich ontkleed had en ze trok haar bizarre kleding weer aan. Het masker, het catwoman pakje, de halve cape en de laarsjes.
“Ik ben er klaar voor!”
“Denk er aan: geen woord!”
“Oké!”
Ze liepen het appartement uit en de gang in naar de nis van Jes.
De Baas gebaarde dat ze terzijde moest blijven staan. Hij stapte in het zicht van Jes en bleef staan.
Jes zat op de rand van haar bed, gebukt iets.
Hij keek naar haar en zweeg.
Jes had verwacht dat er iemand zou komen en ze voelde zich nijdig worden. Dus dit was de vent die haar ontvoerd had en die haar al een hele dag en nacht in haar eigen sop had laten gaarkoken? Ze zou die man wat!
Ze ging iets voor op haar bed zitten en trok een been onder zich. Ze balde onbewust haar vuisten in de typische karate houding, de vingers iets gestrekt.
De man zag dat en rekende er op dat ze aan zou komen stormen om hen te overmeesteren. Wel, hij was er klaar voor!
Ze spande haar beenspieren en zette zich af. Ze was van plan hem te raken met al het gewicht van haar lichaam, een sprong met de voeten vooruit, gericht op zijn ballen. Kermen zou die man! Terwijl hij weerloos Op de grond lag zou ze hem de sleutels van haar boei ontfutselen en maken dat ze weg kwam!
Ze verzamelde al haar kracht en zette zich af. Als een speer schoot ze vooruit haar voeten richtend op zijn kruis.
De man deed bijna soepel en onverschillig een stap opzij, bukte zich en sloeg zijn arm om haar bovenlichaam, dat bijna horizontaal, ca 90 cm boven de grond zijn kant op kwam.
Hij omknelde haar borstkas en zette extra veel kracht. Niet alleen om haar vast te kunnen houden, maar ook om alle lucht uit haar longen te persen die er in zat!
Jes uitte een schrille kreet toen ze abrupt uit de lucht gegrepen werd en zijwaarts tegen hen aan tot stilstand kwam, nog steeds 90 cm boven de grond!
De man draaide haar om totdat ze ondersteboven hing en wierp haar op het bed. Het duurde een tel voordat Jes zich hersteld had en zich ging omdraaide. Tijd genoeg voor de man om snel op haar rug te gaan zitten. Zijn gewicht benam haar de adem en ze hijgde verschrikt.
Hij tastte in zijn zak en haalde de sleutel van de handboeien te voorschijn. Hij maakte de boei die aan de kabel zat los en wrong haar arm zo, dat hij de open boei om haar vrije pols kon slaan, waarna hij de boei sloot. Daarna haalde hij twee polsbanden te voorschijn en maakte die vast. Dan maakte hij de handboeien weer los en liet die vallen.
Haar armen waren door de kliksluiting van de polsmanden achter haar rug geboeid, sneller en makkelijker dan Jes voor mogelijk had gehouden!
Ze krijste door het dolle heen: “Laat me gaan, man! Wat denk je wel, laat me los en ik maak je faliekant af, zak! Laat me gaan en laat me los, wat denk je wel! Lafaard!”
De man was opgestaan en wenkte Mira, die direct aan kwam lopen en op de benen van Jes ging zitten. Ze maakte de enkelbanden vast die de man haar net gegeven had. Aan één enkelband zat een korte ketting. Ze klikte de aan de enkelband en Jes had voetboeien om die haar met kleine stapjes zou laten lopen..
Mira stond op ging in de deur opening naast de man staan. Ze hadden nog steeds niets gezegd!
Jes draaide haar hoofd naar de man en zag dat hij haar wenkte.
Ze werd direct weer nijdig en riep:”Zak! Stik!”, en wendde haar gezicht naar de muur.
Der Baas stapte op haar toe, haalde een zijden koord uit zijn zak en sloeg dat om haar nek. Hij legde een knoop in het koord, waarbij het koord niet om haar nek knelde. De losse einden trok hij strak en maakte die vast aan haar polsbanden. Jes keerde haar gezicht naar hem toe en riep:” Sterf zak, ik stik liever dan mee te werken!”
Ze spuugde in de richting van de man, maar miste net.
De man keek onbewogen naar haar en trok aan het zijden koord. Het kwam strak te staan en Jes kon moeizamer ademhalen. Hij trok harder. Jes kan nog net adem halen.
Hij trok weer harder en het lichaam van Jes schoof langzaam van het bed af.
Toen haar boven lichaam bijna helemaal van het bed getrokken was, liet de man het koord los en Jes viel naast het bed op de grond.
Ze was intussen rood aangelopen en kuchte, haalde raspend adem.
De man bekeek haar onaangedaan en toen ze zijn richting uit keek, wenkte hij weer met zijn vinger. Ze draaide haar hoofd zo dat ze hem niet meer zag en haalde moeizaam adem.
Hij stapte op haar toe en greep het koord. Hij trok er zachtjes aan, voldoende om haar te laten merken dat hij het koord vast had en zei:”Meekomen! Dit kan je niet winnen. Je kunt alleen verliezen. Sta op!”
Hij tilde haar aan het koord op. Ongewild schoof Jes haar benen onder zich en ze stond.
Ze hijgde en keek nijdig naar de man!
Hij duwde haar de nis uit en de gang in, daarna de zaal in, naar de korte paal.
Daar hingen drie touwen naast elkaar vanaf het plafond naar beneden.
Toen ze bij het middelste touw aangekomen waren, stak de man zijn been uit en liet Jes struikelen. Ze viel op de grond, net naast een metalen stang met ringen met een veersluiting op het einde.
De man maakte de ketting tussen haar enkelbanden los en maakte elke enkelband vast aan een ring op een uiteinde van de stang.
Daar lag ze nu: handen op de rug vastgemaakt met de sluitingen van de polsbanden, haar benen gespreid en haar enkels vastgemaakt aan een metalen stang van wel een meter lang!
Ze trok haar benen in, alleen om te merken dat de stang vast zat aan de vloer.
De man liep om haar heen en maakte achter haar rug de sluiting van de polsbanden los.
Hij greep een van de neerhangende touwen en klikte de sluiting vast aan een polsboei, daarna het andere touw aan haar andere polsboei.
Hij liep naar de muur en trok langzaam aan het trektouw tot het strak stond.
Jes keek hen wraakzuchtig aan, maar kon intussen geen kant op!
De man keek onbewogen terug en trok weer aan het trektouw, tot haar armen langzaam opgetrokken werden.
Jes schreeuwde:”Wat doe je? Waar is dit voor, laat me gaan, zak!”
De man trok rustig verder, net zo lang tot de touwen Jes strak gespannen hielden.
Jes keek hulpeloos en ook nijdig ombeuren Mira en de man aan, keek dan naar boven en weer naar de man.