16. Mira: De zilveren klokjes
De volgende ochtend, toen de gong door de nis galmde, ging Mira overeind zitten en slaakte een kreet van pijn. De spieren in haar buik en maag waren de vorige dag zo intensief gebruikt dat ze nauwelijks overeind kom komen en direct terugviel op haar bed.
De Baas zat op dat moment achter de monitor en zag wat er gebeurde. Hij grijnsde.
Toen hij na ca 30 minuten de bang binnen liep en naar haar nis ging, zag hij dat ze weer was gaan liggen en sliep. Hij maakte haar wakker en zei:”Ik weet dat je spierpijn hebt, maar dat wordt er niet beter op als je in je bed blijft liggen Bovendien is het verboden na de gongslag op bed te liggen. Je weet dat!”
Hij haakte zijn pink aan haar neusring en trok haar overeind. Mira slaakte een korte felle gil en bewoog zich zo snel ze kon mee met de trekkende pink. De neusring deed zeer en ze had het idee dat de ring haar neus zou scheuren. De Baas haalde zijn pink uit de neusring en zei: “Opstaan en wel direct!”
Mira ging staan en slaakte weer een gilletje toen haar pijnlijke buikspieren zich moesten aanspannen. Ze zwaaide haar benen buiten bed en stond moeizaam op.
“Meekomen, de dag is begonnen, we gaan iets heel leuks doen!”
Mira dacht dat wat hij leuk vond voor haar meestal een pijnlijke beproeving was!
De Baas leidde haar naar de douche, liet haar ontbijten en zei toen: “Niets is beter voor spierpijn dan lichte oefeningen! Sta op en kom voor me staan. Benen spreiden!”
Mira bewoog zich nu al dagenlang zonder kleding door de ruimten, maar vlak voor staan met gespreide benen vond ze gênant. Ze wist echter drommels goed dat deze man daar helemaal geen boodschap aan had en ging met licht gespreide benen voor hem staan.
De Baas keek haar grijnzend aan liet zijn handen vrij over haar billen en buik glijden. Toen hij haar schaamlippen aanraakte ging een rilling door Mira heen en ze sloot haar ogen.
De Baas haalde een blinddoek met elastiek aan de achterkant uit zijn zak en zei: “Voor het leukste resultaat gaat de blinddoek op. Schuif hem maar over je hoofd.”
Mira pakte de blinddoek en schoof hem over haar hoofd, zodat ze niets meer kon zien.
De Baas klikte de lange lijn los en stak die in zijn zak. Daarna pakte hij een schaamlip vast en kneep er hard in. Mira slaakte een gil en trok zich iets terug. Daarvoor gebruikte ze haar buikspieren, waardoor ze een tweede kreet slaakte vanwege de ineens feller wordende spierpijn.
“Stilstaan!”
De Baas haalde uit zijn zak en donker rood lakdoosje en klapte de deksel op.
Er zaten twee kleine zilveren klokvormige belletjes in. Ze ware bevestigd aan een dun kettinkje, waar aan de andere kant een scherp getand klemmetje had. Hij schudde de klokjes en er weerklonk een hoog en helder geklingel door de ruimte. Mira hoorde wel het geluid, maar wist niet waar het vandaan kwam en wat het betekende.
De Baas pakte een klemmetje tussen duim en wijsvinger en pakte met zijn andere hand haar schaamlip. Hij kneep het klemmetje open en plaatste het op har schaamlip. Mira voelde hoe de tandjes van het klemmetje in haar vlees beten en gilde liet uit.
“Rustig grietje! Je hebt wel voor hetere vuren gestaan! Maak me trots en hou op met dat gekrijs! NU!”
Mira kon met moeite haar gejammer inhouden, begreep dat haar beproeving nog niet ten einde was en ging wat meer rechtop staan.
De Baas pakte het tweede klokje en plaatste dat op haar andere schaamlip. Mira kon met geen mogelijkheid voorkomen dat ze weer jankte van de pijn die de scherpe tandjes in haar zachte vlees veroorzaakte. De Baas zei zachtjes: “Rustig nu, de ergste pijn trekt zo direct weg……………….”
De Baas keek tevreden zijn werk.
De klemmetjes zaten vlak boven elkaar aan haar schaamlippen. Elk tandje had zich een weg geboord in haar vlees en dus liepen er kleine bloeddruppeltjes langs haar schaamlippen op haar dijen. De kleur van vochtig bloed wond de Baas altijd op, maar om de zaak niet al te ‘vochtig’ te maken pakte hij zijn spuitbus met wondafdekker en stelpte zo het bloeden.
Toen de koude spray op haar schaamlippen terecht kwam, kon Mira weer geen kreet van schrik tegenhouden.
“Wat je nu voelde was de koele spray van de wondafdekker. Wat je daarvoor voelde waren de tandjes van mijn zilveren klokjes uit China. Eigenlijk uit Yukon, waar deze klokjes vandaan komen. Ze werden ooit gebruikt door de een of andere Mandarijn om een ontrouwe vrouw mee te straffen. Het geklingel van de klokjes vertelde hem waar de vrouw was. Tegelijkertijd veroorzaakte de tandjes een steeds groter wordende ontsteking aan de schaamlippen, omdat hij de tandjes elke dag insmeerde met het sap van waterwilg. In de nacht werd ze geneukt door zijn onderhorige boeren, wat door de ontsteking erg pijnlijk was.
Het gekrijs van die vrouw werd ver in de omtrek gehoord, te meer daar die georganiseerde verkrachting buiten plaats vond, ter lering van zijn andere vrouwen! Ze werd net zo lang nachts door die boeren geneukt tot ze zwanger was. Als het eenmaal zover was, werd ze gebrandmerkt met het merkteken van een hoer en afgevoerd naar Sjanghai. Daar kon ze dan haar nieuwe beroep uitoefenen!”
Mira had geboeid maar met een toenemend afgrijzen geluisterd naar zijn uitleg.
“Mijn schaamlippen gaan dus ontsteken en ik word gebrandmerkt? Verkracht word ik al door jou, dus ……”
“Hardleers kreng! NIET ongevraagd spreken! Je wordt vandaag niet gebrandmerkt en zeker laat ik je niet neuken door anderen – voorlopig. Dit is je straf voor je ongehoorzaamheid van gisteren: ongevraagd spreken. Morgen of op een andere dag straf ik je voor het ongevraagd spreken wat je zonet deed. Nog meer vragen? Spreek als je nu iets wilt weten!”
“Die klemmetjes doen enorm pijn. Zit daar ook van dat sap op?”
“Nee. Ik heb er geen behoefte aan je te verminken. Dat heb ik al een keer gezegd. Nooit vergeten wat ik zeg, gansje!”
Mira voelde zich iets meer gerust, maar voelde bij elke beweging de tandjes van de klokjes in haar vlees bijten.
“Kom nu, dan ik zal ik je uitleggen hoe we jouw spierpijn gaan behandelen!”
De Baas trok haar aan een arm mee naar de zaal. Mira kreunde bij elke stap!
Als ze zich ook maar een beetje bewoog, hoorde ze het ongewoon luide en heldere geklingel van de klokjes. De klemmetjes trokken bij elke stap met kleine rukjes aan haar schaamlippen. Dat deed wel pijn Niet zo pijnlijk als haar spierpijn, maar net voldoende motiverend om voorzichtig te lopen om de pijn tot een minimum te beperken!
De Baas liep intussen weg en deed de verlichting in de keuken, de zaal en de gang uit, waardoor een diepe duisternis ontstond.
Hij deed Mira haar blinddoek af en zei:”Je gaat op zoek naar de korte paal. Als je die gevonden hebt, meld je me dat. Ik ga even wat anders doen, maar ik ben op roepafstand, dus ik hoor je wel.”
De Baas liep zonder aarzeling de donkere zaal uit. Hij begaf zich naar de deur aan het eind van de gang, waar hij uit zijn schoenen glipte. Hij pakte uit de plastic tas die hij toen hij aan de deur gehangen had toen hij die ochtend binnen kwam en waar een nachtzichtkijker in zat. Hij liep onhoorbaar terug naar de ingang van de zaal. Hij kon zonder moeite Mira zien, die met uitgestrekte armen rond liep, op zoek naar de korte paal. Tot zijn tevredenheid zag hij dat de Mira haar armen net te hoog hielt om makkelijk de paal te vinden. Ze zou er tegenaan moeten lopen om de paal te vinden!
Hij ging zonder een geluid te malen op de grond zitten en keek door de nachtzichtkijker naar haar verrichtingen. Hij hoorde bij elke stap het geluid van de twee zilveren klokjes en hoorde ook haar kreetjes als haar spierpijn opspeelde of de scherpe tandjes van de klokjes in het vlees van haar schaamlippen beten! Hij zag hoe af en toe een zilveren klokje gevangen werd tussen haar dijen en daardoor extra stevig aan haar schaamlippen trokken. Elke keer als dat gebeurde slaakte ze een kreet! Her duurde dan ook niet lang of ze kwam op het idee om met een hand de klokjes vast te houden, zodat deze niet klem kwamen te zitten als ze een stap deed. Hij knikte goedkeurend toen ze dit ontdekt had en wist uiteraard ook dat dit de kans om de korte paal te ontdekken verminderde.
Ze liep nu al zeker 30 minuten rond en was enige malen onzacht met de muur in aanraking gekomen. Uiteraard deed dat extra pijn! Bij toeval liep ze tegen een podium op, voelde de vorm en realiseerde ze zich waar ze was. Ze klom op het podium en sprong omhoog. De Baas wist dat ze dat deed om te kijken welk podium dat was: die van de 12 of die van de 16 stokken? Ze kwam er niet achter, dacht de Baas en zag haar afdalen naar de vloer. Ze liep nu in een rechte lijn naar voren, één hand aan de klokjes, één hand voor zich uit gestrekt.
Ze liep tegen de muur op en liep ongeveer in dezelfde richting terug. Ze miste nu het podium dat ze net beklommen had en liep het speelveld met de gekleurde vlakken op.
Dat was beter voor heer oriëntatie, want daar waren meer herkenningspunten: het bord en de plek waar ze altijd de duikelaar moest achterlaten.
Het duurde niet lang of ze struikelde over haar duikelaar, maakte een onverwachte beweging, probeerde haar evenwicht te herstellen, stekte iets de arm met de hand waarin ze de klokjes vasthad en trok daardoor hard aan de kettinkjes. Ze uitte een scherpe gil toen de tandjes van de, klemmen gemeen in het zachte vlees beten! Ze krabbelde overeind, mompelde: ”Wacht maar sukkel!”, en pakte de klokjes weer in een hand.
Ze tastte rond en leek een idee te hebben waar ze was en mogelijk waar de korte paal stond.
Ze liep tamelijk vastberaden weg van het speelveld.
En miste de paal met een enkele meter!
De Baas grijnsde en volgde haar gedurende weer een half uur. Mira werd moedeloos van het rondtasten in de diepe duisternis. Toen liep ze tegen de rand van het podium op en viel weer. Ze liet tijdig de klokjes los, maar deze kwamen nu knel te zitten tussen haar dijen. Een scherpe pijn sneed door haar schaamlippen en ze gilde:”Ik zal je krijgen, sadist!”
Ze voelde voorzichtig aan haar vagina en voelde een kleverige en natte substantie.
Ze bloedde!
Ze gilde getergd:”Als ik je vindt vermoord ik je met plezier en zal dansen op je graf, idioot!”
Ze draaide zich om, doch gleed ergens over uit en weer trokken de tandjes gemeen aan haar schaamlippen, ze barstte in snikken uit en liet zich op de grond zakken. Ze huilde met lange halen en sloeg wanhopig met haar vuisten op de grond. Ze wist dat ze enige malen dicht bij de paal geweest moest zijn en die net gemist zou hebben. Ze wist ook dat de Baas haar waarschijnlijk via zijn high tech speeltjes zou kunnen volgen en ze wist ook dat hij er op wachtte dat ze het zou opgeven. Dan zou hij vast een zeer pijnlijke extra straf verzinnen,.
Plotseling had ze helemaal geen zin meer om het op te geven. Ze kalmeerde op slag, droogde haar tranen. Ze ging rechtop zitten en deed voor de zoveelste keer haar best de absolute duisternis te doorboren. Dat lukte niet, maar ze kreeg een idee. Ze taste om zich heen en vond de oorzaak van haar val zo net: een niet opgeruimde valstok! Ze pakte hem vast en tikte er mee op de grond. Ze luisterde aandachtig. Ze wist waar ze stond, bij een podium en ze wist dat de korte paal tussen het podium en de keuken was. Ze tikte weer op de grond en probeerde te achterhalen waar de grootste ruimte was. Het leek wel alsof er géén echo kwam van haar linker kant. Zou dat de grootste open ruimte zijn?
Ze spreidde haar armen terwijl ze nog steeds de stok vast hielt. Haar bereik was nu veel groter. Ze deed een stap en hoorde de klokjes klingelen en voelde dat haar dijen er ééntje vast klemde waardoor de tandjes stevig aan een schaamlip trokken. Ze siste van pijn en van nijd en deed de volgend stapje met wijd gespreide benen. Dat werkte! Nu kwamen de klokjes niet vast te zitten. Ze liep bijna recht op de korte paal af, maar miste hem omdat ze de stok net te hoog hielt. Toen de paal een stap voorbij was, grijnsde de Baas en ging verzitten. Mira hoorde het ruisen van zijn kleding en schreeuwde nijdig:”Als ik je tussen mijn vingers krijg vermoord ik lachend, halve gare idioot! Burgermanszoon met castratie angst! Imbeciel!”
De Baas kon zijn lachen niet inhouden en er ontsnapte een zacht geluidje uit zijn mond.
Mira hoorde dat en draaide zich tieren, vloekend en schelden om in de richting van waaruit het geluid leek te zijn gekomen. Daarbij zakte haar arm die de stok vast hield iets en ze raakte de paal! Onmiddellijk had ze door dat ze haar doel bereikt had en riep:”Het is me gelukt en vast eerder dan je gehoopt had, stuk slap rabarber! Wat zeg daar nu van?”
Mira lachte spottend en de Baas liep naar de muur en knipte het licht aan.
“Ik ben heel trots op je. Je hebt dit buitengewoon goed gedaan. Kom hier, ik moet het bloeden stelpen, je maakt overal vlekken op de grond!”
Mira bleef wijdbeens staan wachtend tot de Baas naar haar toekwam. Dat deed hij met een scheven grijns.