EPISODE 15


DE BRIEF


De secretaresse kwam binnen, zette koffie op tafel en vroeg of ze wat mocht vragen, “ja”, antwoordden de directeur, ze vroeg timide of zij zich in de toekomst niet wat moderner mocht kleden nu Gaby daar zo modieus liep en zij zo ouderwets stijf er bij liep, hij antwoordde: “Natuurlijk, we zijn een modern bedrijf en daar horen moderne mensen te zijn,” ze bedankte, allen lachten ze kostelijk, ze verliet de directiekamer, ging aan haar werk. Onderwijl lazen Gaby en de directeur de post, er was niet veel bijzonders, het meeste omvatte de bekende klachten en op- en aanmerkingen van de klanten. Enkele orderbevestigingen, dat was snel gebeurd, toen zei de directeur of ze terloops had nagedacht over haar directiekamer, ze zei schuchter “ja”, dat had ze, maar ze had nog meer. “Kom vertel op,” zei hij, ze wilde hele directieverdieping aanpakken want ze vond dat deze wel eens een opknapbeurt kon gebruiken. Zolang zij op het bedrijf werkte was daar nooit iets aan gebeurd. “Klopt”, zei hij, het was ongeveer tien jaar geleden, dat was gedaan bij zijn aanstelling en ze vond dat alles up to date gebracht moest worden, zowel stijl als kleur als techniek en communicatie, maar dat zou het bedrijf aardig wat geld kosten.
Ze legde hem uit wat ze zo bedacht had, met kleine eenvoudige schetsen lichtte ze haar verhaal toe, hij zei gelijk: “Dan is dit je tweede opdracht” en dat haar visie helemaal de zijne was. Hij zou het bestuur inlichten en toestemming vragen om enkele miljoenen beschikbaar te stellen en vroeg haar tegelijk of ze nog meer van deze grandioze ideeën had, “ja”, zei ze, “wat dan”, vroeg hij spontaan, terwijl hij op de intercom drukte en nog koffie bestelde.
Er werd geklopt, de deur ging open, de secretaresse kwam binnen met een thermoskan koffie, schonk koffie in terwijl de directeur haar aan keek en plots zei hij: “Je laat er geen gras over groeien zie ik wel.” Het knoopje van haar blouse was los, haar haren waren los en haar rokje was een stuk korter, ze zei gelijk dat ze zich meer zichzelf voelde nu hij haar toestemming had gegeven om haar uiterlijk op kantoor iets moderner te mogen maken. “Het is oké”, zei hij, ze verliet huppelend de kamer terwijl hij naar Gaby lachte. Ze zei gelijk dat als iemand vrij was zich te kleden zoals ze wilde dat dat het werk ten goede zou komen, ongemakkelijke kleding of kleding die voorgeschreven is geeft altijd bij een persoon een ongemakkelijk gevoel en bij de meeste remde dat in hun prestatie.
Plots zei ze: “Ik heb ook het volgende idee om van de ongebruikte kelder een fitnessroom te maken voor het hele personeel.” Maandag, woensdag en vrijdag zouden deze gebruikt kunnen worden door het bestuur, de directie en het kader van het bedrijf. Dinsdag en donderdag het overige personeel en zaterdag en zondag zou iedere werknemer met hun familie er gebruik van
kunnen maken. Volgens de nieuwe regels moesten ze toch een nieuwe werknemer aanstellen die de nieuwe arbo-wet moest uitvoeren en daar zou ze het liefst een persoon voor aanstellen met een medische achtergrond, deze kon gelijk de zieke personeelsleden bezoeken als ze ziek waren en hen adviseren wat ze het best konden doen om zo snel mogelijk te herstellen en deze zou hen kunnen begeleiden bij de fitness. Er zat al een kantoor voor deze functie beneden, de twee rommelhokken naast de portier, het ene met de ramen erin als kantoor en het andere als onderzoekkamer en tegelijk ehbo-ruimte voor kleinere verwondingen, dan hoefde het personeel niet meer voor ieder akkefietje naar het ziekenhuis te gaan, want er ging altijd iemand mee van het bedrijf om de persoon te brengen en te begeleiden, dat kostte het bedrijf een hoop arbeidsuren. Hij keek haar aan, “niet slecht”, zei hij maar dat moest hij eerst voorleggen aan het bestuur. Dat begreep ze volkomen en hij vroeg haar gelijk wat voor medische achtergrond ze
bedoelde, “nou,” zei ze kordaat, “een afgestudeerde arts die geen eigen praktijk wil, maar in het bedrijfsleven als bedrijfsarts verder wil of een afgestudeerde fysiotherapeut,” deze wist van bewegingsleer en hoefde zich maar wat bij te scholen op medische verzorging en ehbo en kreeg dan ook een positie in het bedrijfskader. Dan als er gestemd moest worden over bedrijfszaken dan zou in de toekomst bij gelijke stemmen de directeur niet meer naar het bestuur hoeven voor de laatste doorslaggevende stem, maar kon het bedrijf accuraat handelen en ging er geen kostbare tijd meer verloren aan het wachten op de uitslag van het bestuur. “Zo”, zei hij plots, “dat noem ik nog eens een uitgewerkt plan”; hij zag dat wel zitten, hij zou van de week het bestuur met spoed bijeen roepen en zou tegelijk met haar voorstelling haar uitgewerkte plannen kunnen voorlegen aan het bestuur.
Ze moest alles op papier zetten, hij zou gelijk het hoofd van de tekenkamer naar haar sturen en hij moest haar ideeën op tekening zetten onder strikte geheimhouding dan zou zij haar plannen gelijk op de bestuursvergadering kunnen tonen en van uitleg kunnen voorzien. Ze moest gelijk met een adviesbureau contact opnemen op het gebied van fitnessinrichting en een voorlopige
offerte laten maken.
De directeur keek op zijn horloge, de vergadering van het kader zou zo beginnen, ze dronken beiden snel hun koffie leeg terwijl hij zei: “Mondje dicht over wat we net besproken hebben,” ze liepen naar het kantoor van de secretaresse en hij zei: “Ga je mee, er moet genotuleerd worden.” Ze stond op, pakte papier en pen, liep achter hen aan waar het bedrijfskader reeds verzameld was en zich bezig hield met het vertellen van de laatste nieuwigheden en de voetbaluitslagen zoals gewoonlijk.Iedereen ging zitten, de directeur opende de vergadering, vertelde van de nieuwe orders, vroeg of er nog nieuwe punten waren of problemen, “ja”, zei de man van de productie, “er zijn zeven zieke”. Hij vroeg of hij via het uitzendbureau mensen mocht inhuren om de opengevallen plaatsen in te vullen anders zou het aantal eenheden niet gehaald worden. Daarmee werd ingestemd, toen vertelde de directeur dat Gaby voorlopig uit haar functie was ontheven, dat
haar assistent voorlopig haar honneurs zou waarnemen en dat zij niet gestoord mocht worden. Als er problemen waren van dien aard dat ze haar moesten spreken, dan moest dat via de secretaresse aangevraagd worden, het werd ook iedereen verboden om zomaar op haar kantoor binnen te lopen en zij zat gedurende het project in het bureau van Janssen. Stiekem werd er naar de opdracht gevist, met sluwe vragen; als de tijd rijp was zouden zij als eerste ingelicht worden en hun mening kunnen geven. Hij sloot de vergadering en wenste ieder een prettige werkdag toe. Iedereen stond op en verliet de vergaderzaal, zijn eigen weg zoekend in het bedrijf, Gaby ging
naar haar nieuwe kantoor, plaatste zich achter het bureau en pakte een stuk papier. Ze maakte voor zichzelf een planning hoe ze het zou aanpakken om de stukken te bestuderen die ze nodig had, het waren alleen de stukken die op het algemeen beleid betrekking hadden, de productie kon ze dromen.
Plots werd er geklopt op de deur, ze riep “binnen,” de deur ging langzaam open, er schrompelde iemand langzaam binnen, ze schrok, het was Janssen. Wat zag hij er afgetakeld uit, geheel verouderd, terwijl ze hem kende als een kwieke man vol levenslust. Hij begroette haar, ze zei: “Kom snel binnen,” ze ging van zijn directiestoel en bood hem deze aan, hij weigerde abrupt en zei dat dit haar plaats was en nam aan de andere zijde plaats. Hij vertelde dat hij de computer kwam vrijgeven en al zijn wachtwoorden kwam verwijderen anders kon ze niet veel met de computer doen, ze vroeg hoe het met zijn gezondheid gesteld was. Hij begon te snikken, ze stond op, pakte een gewone stoel, ging naast hem zitten, legde haar hand op zijn schouders en vroeg hem waarom hij nu begon te huilen, het snikken hield op en hij vertelde van het slechte nieuws dat de specialisten hem vrijdag hadden gegeven. Hij zou niet lang meer te leven hebben, de behandelingen hielpen niet meer en ze zouden nog alleen pijnbestrijding doen om zijn leven zo aangenaam mogelijk te maken. Ze praatte geruststellend met hem, hij werd weer rustig en hij zei: “Zullen we dan maar?” Ze pakte het toetsenbord, draaide het voor hem, draaide de monitor, hij zei: “Pak een stuk papier, dan weet je straks waar alle bestanden zich bevinden en onder welke naam ze vermeld staan”, hij opende het eerste bestand, ze schreef zijn omschrijvingen op, toen kwam hij bij een bestand en vertelde dat hij dat gelijk zou verwijderen. Ze vroeg nieuwsgierig
wat voor een bestand het was, het was een bestand met persoonlijke wetenswaardigheden en wijsheden van werknemers, “u bedoelt dat dit uw stromannetjes waren voor als u dingen niet wist of niet genoeg, zodat u het hen dan kon vragen?” vroeg zij. “Jij hebt het gauw door” complimenteerde hij haar en ze vroeg het niet te verwijderen omdat dit haar bij haar opdracht kon helpen met het inwinnen van de juiste informatie, dat vond hij goed.
Plots zag zij haar naam ook staan en vroeg of hij haar wel eens een probleem had voorgelegd, bijna alle problemen had hij haar voorgelegd en ze had hem daarbij altijd de sociale kant van het probleem getoond, vertelde hij. Het was ook zijn schuld geweest dat zij de opdracht had gekregen om het bedrijf te herstructureren, hij had er bij het bestuur zijn baan voor ter beschikking gesteld. Ze kuste hem op zijn wang en bedankte hem voor zijn vertrouwen in haar. Hij zei dat hij nu moest gaan, hij werd te moe, hij zou beneden wel een taxi laten bellen, ze zei: “Daar komt niks van in,” ze pakte de telefoon, belde de portier en vertelde dat hij een taxi moest bestellen en als deze gearriveerd was, hij meneer Janssen moest komen ophalen op haar kantoor en hem persoonlijk moest begeleiden naar de taxi en dat de rekening voor de zaak was. “Doe ik”, kwam er van de andere kant, ze legde de telefoon weg en informeerde hoe het met zijn vrouw was, dat was het probleem, zijn vrouw wou niet accepteren dat het einde nabij was. Ze zat de hele dag achter de telefoon naar specialisten te bellen om te vragen of zij geen geschikte behandeling hadden om hem te redden, ze was nu naar België om zijn dossier voor te leggen aan een professor of deze misschien nog een uitweg wist. Daar werd hij nerveus van en het was toch al zo zwaar, Gaby zei dat hij de moed niet moest laten zakken, je kon nooit weten met wat voor techniek ze zijn leven konden redden, want de medische wetenschap ging met de dag vooruit.
“Mooi geprobeerd”, zei hij, maar het zou hem niet meer helpen, hij had zich erbij neergelegd.
Er werd op de deur geklopt, de portier, de taxi was gearriveerd voor meneer Janssen, ze namen afscheid en hij verliet de kamer, toen de deur gesloten was liet ze een diepe zucht en slikte de kikker in haar keel weg. Ze ging achter de computer zitten en begon de bestanden te bestuderen, ze onderstreepte dingen die ze voor haar belangrijk vond en ieder bestand dat ze gelezen had gaf ze een andere directorynaam en sloot ze af met een nieuw ingevoerd wachtwoord. Plots ging de bedrijfssirene, ze keek op haar horloge, twaalf uur, gelijk de telefoon, de secretaresse, wat ze wilde gebruiken voor de lunch. Ze bestelde twee broodjes met warme melk, “komt in orde, ze brengen het zo op uw kamer,” “dank je,” ze hing op.
Plots dacht ze aan het briefje van Bert. Ze pakte haar tas, nam het briefje eruit, wilde het openen, er werd geklopt, de chef van de kantine kwam binnen, “uw maaltijd mevrouw,” hij pakte een klein tafellaken, dekte de tafel, stalde uit wat ze besteld had en vroeg: “Heeft u ook zin in een kop soep?” Ze kon kiezen uit groente of tomaten. “Ja”, zei ze, “graag groente”, hij schepte soep uit de terrine en zette de kop op tafel, wenste haar een smakelijk eten toe en vertelde als ze klaar was moest ze dit nummer bellen, dan zou er direct iemand komen om af te ruimen, “dat is goed”,
zei ze, hij groette en verliet haar kamer.
Ze stond op, ging aan tafel zitten met haar briefje, proefde de soep en opende het briefje, het begon met een kleine liefdesverklaring voor haar. Ze las verder terwijl ze at, toen kwam de vraag: “Schat, ik weet dat je je tot het slavinnenleven voelt aangetrokken en daar met alle zinnen op in hebt gezet om aan jouw lusten en mijn wensen te voldoen. Tot nu toe het je mijn wensen
volbracht met passie, soms te onstuimig, zodat ik je ongewild moest straffen, dat nam je dan ook lijdzaam in ontvangst en je bedankte mij daarvoor, maar als je door wilt gaan, vraag ik je daar heel goed over na te denken, je krijgt precies acht uur. Vanavond kom ik om acht uur thuis en
dan wil ik het antwoord hebben, want morgen ben je vrij van je werk en als je toestemt zullen morgen enkele dingen met je lichaam gebeuren die zeer moeilijk zijn te verwijderen en zullen altijd op je lichaam getekend zijn, ik zeg niet wat het is, maar zonder dat jij dat mag weten moet je beslissen of je dat aanvaard. De computer wordt niet gebruikt vanavond, je zal de volledige vrijheid hebben om je te overdenken, want wat er tot nu toe is gebeurd was kinderspel, als je doorgaat zal het voor jou veel zwaarder worden, waar diepe vernedering en mishandeling en daarna ruw liefdesspel volgen. Hoe dat gebeurt blijft geheim, ik kan je ook bevelen je lichaam te
delen met mijn soortgenoten, jouw wil zal alleen nog gelden tussen acht uur in de morgen en zes uur in de avond, dus alleen werktijd. In die tijd draag je wel de voorgeschreven bovenkleding, daaronder kan ik je totaal vernederen en pijnigen zonder dat je daar ook maar inspraak in hebt. Wat je gevraagd hebt om voor het spel je inspraak te geven wegens je werk zal beperkt worden tot een minimum, je zal je werk naar je slavinnenleven moeten aanpassen. Als je dit begrepen hebt is dit je antwoordmogelijkheid: of je stopt, dat zal ik dan accepteren en je blijven beschouwen als een aartsvriendin van me, dan speel ik af en toe een spel met je en vraag je uit voor officiële gelegenheden en zul je net als afgelopen zaterdag dit soft bestaan uit te voeren en verder niets, als dat je antwoord is, dan zit je vanavond op de bank gekleed als nu en zal je begroeten als mijn vriendin en gaan we morgen gezellig winkelen. De andere mogelijkheid is dat je wilt doorgaan, dan ligt er op je bed een doos attributen die je hevig gaan kwellen, dat moet je doorstaan en dan zal je morgen tot slavin ingevoerd worden en zal je in het weekend gekeurd
worden door een commissie van de organisatie en zal je blij zij als het zondagavond is, je lichaam zal helemaal gebruikt worden door de commissie en dan is er geen terugweg meer mogelijk en zul je voor je leven getekend zijn. Ik raad je aan als je beslist om door te gaan om voor zeven uur te beginnen in je slaapkamer met je opdrachten, daar het veel tijd voor je kost en je lef moet inzetten om je eigen angsten te overwinnen. Wat ik voor je klaar heb gezet is niet mis, ik wens je sterkte met je beslissing. PS: als je beslist te stoppen blijft alles wat ik je geschonken heb van jou en de sieraden worden zo veranderd dat je ze af kunt doen, je eigen spullen zullen terug bezorgd worden. Maar als je beslist dat je mijn hoerige neukslavin wil worden is alles van mij, dus jij ook, dan kan ik met mijn spullen doen wat ik wil, groetjes Bert. Of als je wilt je meester Bert, maar liefde komt dan op de achtergrond alleen gehoorzaamheid, vernedering, marteling, neem voor jou de beste keus, sterkte tot acht uur????”
Ze mijmerde weg in haar gedachten, wat is hij van plan, hij begint nu wel rigoureus aan te pakken, dit komt nu toch wel in een stroomversnelling. Vorige week was ze nog een preutse meid, nu bijna een geil beluste neukslavin die alles wilde uitvoeren voor een beetje sexgenot dat haar soms gegund werd. Ze moest zich inhouden, zonder maar een beetje medelijden en mededogen te krijgen, ze kon opgevoerd worden voor de ergste vernedering en pijniging tot
sexbeluste nymfomane en tot exhibitionistisch tentoongesteld lustobject, die alles toeliet met haar gedachten en lichaam, zonder weerwoord of tegenspraak. Om een klein beetje bevrediging, die vroeg om verkracht te worden en daar nog genoegen aan beleefde ook en exhibitionistisch werd tentoongesteld als lustobject voor een massa publiek. En haar daardoor tot hogere wellust werd gedreven en als koopwaar betast werd, die haar vrije wil en lichaam weggaf zonder inspraak en zich bloot gaf voor haar wangedrag volgens haar meester gestraft werd op welke manier ook en dat te aanvaarden door haar meester, te bedanken voor de straf en wist dat liefdesgevoelens alleen nog sporadisch van toepassing zouden zijn, dat alles voor haar eigen
gevoel van waarde werden te niet gedaan.
Ze had nog maar acht uur om te beslissen over haar publieke bestaan en dat nog ter beschikking van het bedrijf, haar privéleven werd haar ontnomen en voorbestemd om seksuele handelingen uit te voeren voor het genot van de meester en zijn way of life genoten. Hij zou haar kunnen uitbesteden naar zijn wil en ze moest heel haar lichaam ter beschikking stellen, zonder inspraak en was overgeleverd aan de wellustigste meester of meesteres en daar moest ze in nu nog zes uur over beslissen. Maar met in de gedachte wat ze nu de laatste vijf dagen had meegemaakt, dat had haar een groot genoegen gegeven, ondanks de pijn en vernedering en het had haar een onbekend wellustig gevoel gegeven dat haar nog nooit was overkomen, dat had haar nieuwsgierig gemaakt naar wat nog meer mogelijk was en hoever ze dit kon opbrengen. Ze had een man had ontmoet waar ze de ware in zag, een man die emotie toonde tegenover haar, die haar verwende met alle mogelijke genoegens, zowel materieel als fysiek, die een heer en tegelijk een sadist was, die bruut en teder met haar gevoelens om ging en haar ware aard naar boven bracht, wat haar vreemd was, daar moest ze over beslissen, een moeilijke opgave die ze snel overdacht. Haar hart zei nee, maar onbetwistbare zucht naar het onbekende deed haar beslissen, ze moest er niet zo zwaar over denken maar haar gevoelens volgen die haar wellustig maakten. Tijdens deze mijmering voelde ze zich zo opgehitst dat ze zich moest bedwingen om niet spontaan ter plaatse klaar te komen. Haar kut, die open stond, begon aardig nat te worden en het gevoel dat ze de eerste keer in Rotterdam had getoond was nu tien keer zo intens dan toen en haar tepels klopten van oververhitting tegen haar kleding en tekenden zich duidelijk af in haar blouse en haar bol was zo rood als een kraal van warmte en opwinding. Ze kon niet anders dan beslissen het te aanvaarden dat ze zijn wensen vanavond zou vervullen en ongemanierd alles zou ondergaan wat hij haar zou opdragen en de dag van morgen haar tot volledige slavin zou maken met onverwijderbare merktekens zou rondlopen zonder te weten wat dit in hield. Ze kon nu niet overdenken wat dat zou betekenen, het enigste wat ze zeker wist was dat haar burgerkleding het zou bedekken en zaterdag zou ze wellustig door het bestuur gekeurd worden en ze zou haar lichaam dan aan
vreemden beschikbaar moeten stellen en zou alles moeten ondergaan als haar meester zou toekijken en misschien een andere slavin zou nemen, terwijl zij daar werd gekeurd, vernederd en misschien gepijnigd werd zonder tegenspraak.